pov Alexa

wat is dit nu weer, ik sta in een oneindig groot iets en het is helemaal wit. ''hallo!!?'' gil ik hard, het enige geluid dat ik hoor is mijn echo 5 keer. ''halloo, is daar iemand?!'' echo verminderd bij de 5 de keer van naspelen, maar iets klopt er niet. de vierde keer dat mijn echo zich naspeelt word mijn stem anders ''hallo?!'' gil ik weer hard, de vierde keer is weer anders, wtf is dit. Ik sta op en merk nu pas dat ik zat op de witte vloer, ik glij met mijn hand over de vloer, het lijkt wel... laminaat, ja het is laminaat. Ik zet een stap naar voren en je hoort het laminaat zachtjes kraken, ik zet nog een stap, maar stop als ik iemand in de verte zie, niet dat hij mijn kant opkijkt, hij staat met zijn rug naar me toe, ik zet nog een stap en bekijk de achterkant van de jongen, zwart haar, brede rug, smalle heupen, een zwarte broek, zwarte kooltrui en als ik het goed zie nikes. Ik zet nog een stap in zijn richting maar stap terug als ik hem hoor zuchten, wat is deze shit nu weer. Ik ben het zat, ik wil hier weg, en hij weet hoe, ik voel het. Ik loop op hem af, en stop 2 meter achter hem, ''wie ben jij?'' vraag ik fluisterend, ik weet niet waarom ik fluister, het lijkt alsof hij zoveel macht uitstraalt, hij lijkt zo machtig en ik heb zijn gezicht niet eens gezien, de jongen draait zich om en ik weet niet wat ik zie, geschiedenis speelt zich af in mijn hoofd, het beeld toen ik 5 was komt in mijn hoofd, ik zit op schoot bij oma en ze laat me een tekening zien, het is een jongen met groene ogen, hij praatte met een mooie vrouw die glinstert, de maangodin, dit is de jongen waarover mijn oma altijd vertelde, de jongen met de groene ogen, de jongen die contact kon maken met de maangodin, Adam. "Ad..a..mm" stotterde ik, niet wetend of hij het echt is, ik bedoel hij moet uit de oertijden komen en ziet er jong uit. "Alexa" zegt Adam op een liefhebbende toon en glimlacht, dit is hem echt, omg wat gebeurd er, dit is niet echt. Ik knijp mezelf en heb gelijk spijt dat ik het deed want ik heb pijn nu. " waarom ben ik hier nu weer?"" vraag ik met een zucht, ik bedoel ik moet beleefd zijn, maar vreemde dingen gebeuren er en ik word er gek van. " daarom" zegt Adam kalm. Ik ken deze jongen nu pas en word al gek van zijn kalme gedoe, ik word hier gek van, waarom overkomt mij dit " waarom overkomt mij dit?" herhaal ik de vraag die ik bedacht in mijn hoofd met een trillende stem, ik kan in huilen uitbarsten maar wat heeft het voor nut, niets.. . " omdat je speciaal bent Alexa" zegt Adam waarna ik een buiging krijg, raar... . "alexa, beloof me 1 ding, vertrouw niemand, niemand..." maar Adams stem vervaagt en hij verdwijnt, ik kon geen eens tegenpraten, en ik zie zelf wel wie ik vertrouw, de bitch. ik wil verder nadenken maar hoor in de verte een stem roepen, de stem word steeds harder waardoor de witte kamer verdwijnt, alsof er een magische gloed omheen zat waardoor niemand erin kon alleeb Adam. " Alexaa!!, word wakker we willen je niet kwijt" schreeuwt de stem harder, ik besluit moeite te doen en begin met mijn ogen te knipperen, het lukt.
Mijn ogen zijn open en ik verken de kamer waarin ik me bevind, ik zie witte muren en een kast, ik zie een deur en een kastje, ik lig op een bed en hoor piepgeluiden, ik verken mijn kamer verder en nu pas vallen mijn ogen op mijn ouders, hoe dan, ik zag ze net niet. "lieverd, onee we dachten dat je dood was" snikt mijn moeder huilend, ik kijk haar raar aan en wend mijn blik af naar rechts, waar ik overgunst James op een stoel zie slapen, hij snurkt zachtjes en zijn mond staat een beetje open waardoor er een beetje kwijl uit zijn mond loopt, charmant vinden jullie niet. Wacht wat, nu dringen de woorden van mijn moeder pas door, ze dacht dat ik dood was, voor ik de vraag kon stellen komen er 4 dokters binnen, ze kijken geschokt en verbaasd "dit kan niet" zegt een wat kleinere dokter "uw hartslag was voor 10 minuten weg wat tot de conclussie leidde dat u overleden was" ik kijk verbaasd, ik dood, neeh ik ben nog maagd en wil niet zo dood gaan, en ik zou echt niet kunnen zonder oreo, laat staan milka oreo. "en u bent ook nog eens helemaal gezond" wacht wat hier snap ik niks van, de dokter lijkt mijn gezicht te begrijpen "mevrouw u was 4 dagen buiten bewust zijn" ik knippermet mijn ogen, 4 dagen wow welke dag is het vandaag dan wel niet "het bleef slechter gaan en 10 minuten geleden was u overleden verklaard, u moeder en vader geloofde het niet en.." de dokter kijkt om naar mijn slapende broer " uw broer is hier 4 dagen geweest, sliep hier en is sinds vandaag voor het eerst in slaap gevallen" legt de dokter uit. Ik knik alleen maar, te sprakeloos om iets te zeggen "maar in iedergeval doen we een paar testjes en dan kunt u gaan" "oke" is wat er uit mijn mond komt. na 2 uurtjes te voldoen aan testjes ben ik eindelijk klaar, mijn ouders hebben mijn spullen ingepakt, en we lopen naar de auto, weg van het ziekenhuis. In de auto gebeurd er niet veel, alleen ben ik veel in gedachten, was het wel echt, was Adam wel echt, het leek wel zo echt, maar dromen lijken dat meestal altijd, toch?. we rijden de auto in de garage en ik stap meteen uit, ik weet niet veel, en wat ik moet doen. Maar 1 ding weet ik wel, ik ga opzoek naar antwoorden en ik zal ze vinden, nadat ik gegeten heb.