Płonąca przytaknęła jej. Chociaż nie znała kocura taki jej się wydawał.

*

Czarny kocur z bliznami na ciele przedzierał się przez krzaki. Oblizał wargi i rzucił się w pogoń za liściem, aby podszlifować swoje łowieckie umiejętności. Wiatr zawiał akurat wtedy, gdy miał szykować się do skoku i porwał ten liść, który upatrzył sobie kot. Westchnął i schował się w zarośla. Nie potrafił polować zbyt dobrze.

— Nienawidzę żyć na tym świecie. Dlaczego wszystko musi utrudniać moje treningi? — prychnął.

Wrócił się w kierunku, z którego przyszedł. To tam czekała na niego Stodoła. Jego dom. Od zawsze tam mieszkał i zaciekle walczył o każdy kęs mięsa.

*

Smuga krzyknęła wrogo na Ognia:
— Nie pozwalasz nam tu przebywać? Skoro tak, to sobie pójdę. Popatrz, jesteśmy głodni i wychudzeni! O Porze Opadających Liści jest tak zimno, że możemy umrzeć!

Płonąca patrzyła na tę scenę. Przyprowadziła tutaj rodzinę, aby się ogrzała i mogła zamieszkać w Stodole.

Wieczór był chłodny. Dzisiejszy dzień przeminął szybko. A co się stało z Muffinem? Uciekł.

Ogień nastroszył ogon i wygiął grzbiet w łuk. Wyciągnął pazury gotowy do walki. Smuga skuliła się, postawiła uszy do tyłu i syknęła. Deszczyk wraz z Cytruskiem oraz Kroplą skoczyli w siano. Rzucali się nim pokazując, że wspaniałe się bawią i nie trzeba się nimi przejmować.

Kruk stała przy kotach całkiem spokojna. Nie ruszyła nawet koniuszkiem ogona.

— Dlaczego walczycie? To nie ma sensu. Przecież możecie żyć w zgodzie. Możecie uchronić swoje śmierdzące ogony od ran i bólu. Zrozumiano?! — warknęła wściekła. Była obudzona na dobre.

Płonąca patrzyła z daleka na Śnieżycę. Muskularna kocica siedziała przy swoich kociakach i pielęgnowała je. Jarzębina i Rudzik byli pięknymi młodziakami. Kocięta miały rude futro z bielą na łapach, ogonie i pyszczku. Były bardzo podobne.

— Mamo! A co to za czarny kot? Ten z bliznami? — Rudzik zauważył obcego.

Śnieżyca tego obawiała się najbardziej. Kociaki w końcu dorosną. Jej oczy także spojrzały w kierunku drzwi Stodoły. Wyłonił się stamtąd dorodny kocur. Jego oczy lśniły w blasku księżyca, a zdobycz w pysku ociekała kroplami deszczu jak sam kot.

Tamten podszedł do stosu. Zanim odłożył mysz rzuciło się na niego kilka głodnych kotów. Pragnęły świeżego jedzenia, nie takiego przestarzałego. Jarzębina schowała się, a Rudzik z zaciekawieniem przyglądał się całej sytuacji.

Czarny kocur powiedział swoim pół żeńskim i pół męskim głosem:
— Oto co udało mi się złowić. Więcej nie mam, niestety. Musi wam to wystarczyć.

Miauknął tylko tyle i uciekł. Ponieważ nie przepadał za przebywaniem w tłumie wybiegł z Stodoły.

Minął się wtedy z Harpunem. Otarli się ogonami, przez co Smuga zachichotała. To było takie zabawne!

— Ale śmieszne — skomentowała Śnieżyca bez odrobiny uśmiechu po czym zabrała się do dalszego pielęgnowania młodych.

Ogień szybko wybiegł ze Stodoły. Wydawał się wystraszony i zaskoczony. Miauknął tylko tyle:
— Muszę iść coś załatwić, zaraz wracam!

*

Płonąca spacerowała z Smugą i jej ślicznymi kociętami. Było to na terenie Stodoły. Gdy usłyszały jakiś krzyk, pobiegły w jego kierunku. Na wszelki wypadek Smuga kazała kociakom zostać i bawić się w sianie.

I cóż tam zobaczyły? Ciekawe…

— Ogniu! Co to… — Smuga wyglądała na przerażoną. Zalała się łzami, gdy to ujrzała.

Ogień miał łapy całe umazane w krwi. Pochylał się nad martwym kotem i go "opłakiwał".

— Wiem, że to ty! Ty go zabiłeś! — nie powstrzymała się od krzyku piękna ruda kotka. Smuga rzuciła się na Ognia i zaczęła z nim walczyć.

— Teraz nas nie oszukasz! No już, wynocha! Do Stodoły! — warknęła Płonąca.

*

Kremowy niebieskooki kocur wylegiwał się w sianie.

— Muffinie! Musimy ci coś… pokazać! — Smuga przybiegła za Płonącą trzymając za ogon Ognia.

— Co na Klan Gwiazd się dzieje? Ogniu, dlaczego masz takie brudne łapska? Natychmiast mów! — Muffin się zdenerwował nie na żarty.

Ogień wydawał się zmieszany. Nie wiedział jak to powiedzieć.

— Zabiłem go. Zabiłem naszego wroga od lat. Pamiętasz tego płowego kocura? — Ogień zamilkł, gdyż wszyscy członkowie Stodoły skierowali na niego wzrok. Wściekły wzrok. — Pa… pamiętasz go?

— Dosyć tego! Nie będziesz już moim następcą! — warknął. — Śnieżyco, chodź no tu!

Muskularna biała kocica była zmuszona przerwać odpoczynek.

— Co znowu?

Muffin szepnął jej do ucha:
— Idź poszukać Harpuna. To pilne. Kociakami zajmą się Płonąca i Smuga.

Śnieżyca skinęła głową.

— Jasne. Już się robi!

*

Po jakimś czasie byli widać Ognia uwięzionego w skrzyni bez jednego boku. Koty owinęły to miejsce bluszczem na tyle mocnym, aby więzień się nie wydostał.

— Każdy kot w stodole niech zbierze się pod Skrzynią! I to natychmiast!

Róża potknęła się o wystającą deskę i jęknęła. Sztorm szybko to zauważyła i podniosła kremową pręgowaną kotkę.

— Nic ci się nie stało? — zapytała zmartwiona.

— Nie, nic takiego. Chyba tylko wbiłam sobie drzazgę w łapę. — miauknęła niewzruszona.

— Daj, obejrzę. Jeśli będzie, to musimy pójść do zielarza… o, wszystko dobrze. To tylko małe otarcie!

Muffin stał na Skrzyni i czekał.

— Smuga i Płonąca odkryły dziś straszną prawdę. Ta rzecz miała miejsce tutaj, niedaleko Stodoły.

Wilk wpadł do drewnianego budynku cały spocony.

— Morderca! Ktoś zabił Orzecha! — wysapał.

— Wiemy. Ogień był winny. Kocice widziały go w krwi, gdy były na spacerze. — Muffin nie był wyraźnie zadowolony.

— Dlatego poproszę Harpuna, aby tu podszedł. Harpunie, mianuję cię następcą. Gdy odejdę ze Stodoły będziesz sprawował funkcję przywódcy. Twoja władza będzie wspaniała — wypowiedział te słowa i zamilkł.

Każdy kot skandował imię nowego następcy:
— Harpun! Harpun! Niech żyje Harpun!

Harpun był wyraźnie zadowolony, ale miauknął:
— Przestańcie! Uszy i głowa mnie boli od tego wrzasku!

Lecz nikt nie ucichł. Każdy się radował nowym następcą.

Róża jeszcze raz popatrzyła na Harpuna i odeszła. To samo zrobiła Sztorm.

— Niech żyje Harpun! — powiedział cicho Wilk i uciekł od pozostałych.