Noc była dla Lotosowej Bryzy tylko kilkoma drzemkami. Kociaki które domagały się jedzenia i kopiąc w jej brzuch w poszukiwaniu mleka budziły ją. Rano karmicielka obudziła się niewyspana. Jak tylko otworzyła oczy by znowu nakarmić kociaki do żłobka wszedł Lodowa Łapa.

- Co tu tu robisz tak wcześnie?- zapytała patrząc na niego zaspanym wzrokiem

- Nie mogłem już spać. Cześć maluchy- Lodowa Łapa dotknął nosem każdego z nich

Kociaki tylko lekko się poruszyły.

- Czemu mi nie odpowiedziały?- zapytał

- Są jeszcze bardzo małe

Uczeń pokiwał głową. Zauważył zmęczenie matki i zaproponował

- Jeśli chcesz mogę sobie z nimi poleżeć a ty się prześpisz. Widać że jesteś zmęczona

- No nie wiem...

- Proszę będe ostrzożny

- No dobrze- zgodziła się kotka nad która zmęczenie wzięło górę. Wstała powoli a na jej miejscu położył się Lodowa Łapa. Ona sama zwinęła się w kłębek w posłaniu które kiedyś należało do Charlotte

Uczeń otulił rodzeństwo ogonem i coś cicho do nich szeptał. Czarno biała kotka wiedziała że kociaki są w dobrych łapach. Zamknęła oczy i nawet nie poczuła gdy zasnęła. Obudziła się w lesie Mrocznej Puszczy.

- Czemu teraz?- wymruczała pod nosem

Tym razem na gałęziach drzewa nie było nikogo. Karmicielka obróciła się i spojrzała na ciemność za nią. Wyłonił się z niej kształt kota którego się przestraszyła. Odeszła parę kroków dalej. Nagle jej nogi nie chciały iść dalej. Lotosowa Bryza poczuła jakby wrosły jej w ziemie.

-  Nagle się mnie boisz?- odezwała się Jeżynowy Kieł 

Lotosowa Bryza nie odezwała się ani słowem.

- Rozumiem. Jak tam kociaki?

- Mają się dobrze

- Idealne do gnębienia- zmarła chyba nie zdawała sobie sprawy że powiedziała to na głos

- Ani mi się wasz! Jeśli tylko dostaniesz się do ich snów to ci pokażę!

- Jak ja się ciebie nie boję. Nic mi nie zrobisz.

Nic nie odpowiedziała ponieważ nie wiedziała co ma powiedzieć. Była wobec jej bezbronna. Jeżynowy Kieł uśmiechnęła się szyderczo.

- Tak myślałam

- Czego ty jeszcze ode mnie chcesz? Zmierzchowa Gwiazda nie żyje. Nikt z rodziny Okopconego Pyska nie żyje.

- Nie wiem może po prostu lubię nawiedzać koty nawet jeśli nie są mi do niczego potrzebne ale dobrze nie nadajesz się już do niczego. Po narodzinach kociaków w twoim życiu jest za dużo szczęścia. Pójdę do ucznia w klanie Wysokich Drzew. Ostatnio zginął jego ojciec i matka. Ten to dopiero jest smutny- kotka rozpłynęła się w powietrzu ale Lotosowa Bryza się nie obudziła.

Postanowiła pochodzić trochę po lesie. Rozejrzała się i poszła w stronę najbliższych drzew. Nie widziała prawie nic szła tylko na słuch i węch. Nagle jej oczy oślepiło jedne światło jakby patrzyła prosto na słońce w upalny dzień. Dopiero po chwili ujrzała kilka kotów siedzących z boku. Bała się trochę do nich podejść więc została tam gdzie była i pozostała tylko na patrzeniu. Usłyszała swoje imię z ust jednego z kotów. Podeszła kilka małych kroków dalej. W jednym z kotów poznała Zakurzona Chmurę. Reszta była całkiem obca.

- Nie bój się podejdź- powiedziała spokojniejszym niż za życia głosem

- Zakurzona Chmura co ja tu?...

- Nie wiem jak się tu dostałaś ale to Klan Gwiazdy. Miałam poczekać by powiedzieć to Jabłkowej Skórze ale skoro ty tu jesteś. Słuchaj mnie zwierzę...

Była medyczka jak i wszystko dookoła zniknęło a Lotosowa Bryza zobaczyła Lodową Łapę który próbował ją obudzić.

- Mamo kociaki płaczą. Chyba są głodne

- Już- kotka wstała i przeszła do legowiska w którym były jej dzieci i dała im jedzenie. Zastanawiała się co mogła powiedzieć jej Zakurzona Chmura i jak wogóle się tam znalazła. Czy z Mrocznej Puszczy było przejście do Klanu Gwiazdy? Jeśli tak było to czemu koty z Mrocznej Puszczy nie dostały się tam? Może ona pierwsza to odkryła.

- Mamo słuchasz mnie?- z jej zamysleń wyrwał jej Lodowa Łapa

- Trochę się zamyśliłam. Mów dalej

- Kędzierzawy Zachód mówi że świetnie poluje i jestem bardzo czujny. Mówił że taki powinien być każdy wojownik

- Dobrze że sobie radzisz