Lotosowa Bryza czekała przed legowiskiem medyka razem z Myszą który wydawał się jakby zaraz miał opuścić swoje ciało. W końcu wyszedł z niego Jabłkowa Skóra. Było to zaledwie kilkanaście minut ale dla czekających było to jak kilkanaście godzin. Zanim medyk zdążył coś powiedzieć oboje wbiegli do legowiska. Pistacjowe Niebo leżała na posłaniu z mchu z okładami z ziół i innymi opatrunkami na kremowo pręgowanej sierści. Mysz wetknął nos w jej futro na szyi i wyszeptał coś tak cicho że tylko jego partnerski go usłyszała. Pistacjowe Niebo powiedziała tylko ciche ,,nie". Mysz spojrzał na Jabłkową Skórę.

- Ona nie umrze, prawda. Nie może umrzeć

- Nie jestem w stanie ci teraz powiedzieć...- medyk nie zdążył dokończyć

Mysz wysunął pazury i warknął ma niego.

- Nie możesz doprowadzić do jej śmierci. Ja umrę wtedy razem z nią. Masz ja wyleczyć rozumiesz

- Zrobię co w mojej mocy

- Mam taką nadzieję. Spokojnie słodka nie umrzesz

Lotosowa Bryza nie wiedziała co powiedzieć. Rozumiała Myszę i jego zachowanie. Sama w takim momencie mogła by zwyzywać medyka jak największego wroga.

- Pa pa Pistacjowe Niebo. Ty też nie długo do niej dołączysz- odezwała się Jeżynowy Kieł

Karmicielki a zignorowała ją i wyszła z legowiska aby dać Myszy pobyć z partnerką. W tym czasie do obozu wróciła reszta kotów. Ptasia Gwiazda- wskoczył na biały kamień. Wydawał się wycieńczony ale nie było się czemu dziwić w końcu właśnie skończył walczyć.

- Koty Klanu Zielonych Liści. Nie udało nam się odzyskać terytoriów ale się nie poddamy. Klan Brzozowych Pni nie może nam odebrać ziemi tak łatwo.

- Okropne. Jakbym był uczniem to pokanałbym ich- powiedział Lodek do matki.

Lotosowa Bryza nie słuchała ci mówił Ptasia Gwiazda. Myslała tylko o swojej przybranej siostrze.

- Przestań udawać że mnie nie ma- powiedziała Jeżynowy Kieł

- Cicho bądź. Sny to za mało?

- Dla mnie tak. Budzisz się i koniec. I nie nie będe cicho mogę sobie mówić co chcę. Mówić co wiem.

Kotka poczuła na sobie wzrok innych.

- Lotosowa Bryzo do kogo mówisz?- zapytała się Charlotte

- Do nikogo

Charlotte nie pytała dalej. Wróciła do słuchania klanu. Lotosowa Bryza zamknęła na chwilę oczy. ,,Ignoruj" powiedziała do siebie. Lodek bawił się jej przekrzywionym ogonem z nudów. Nie był fanem zebrań klanów na których przywódca nigdy nie mówi nic co jest dla niego ciekawe. Jedyne zebranie które go zaciekawi będzie z jego ceremonii ucznia.

***

Minęły dwa dni od bitwy. Pistacjowe Niebo wróciła do siebie ale jeszcze jeden dzień miała siedzieć w legowisku medyka. Sny Lotosowej Bryza były spokojne. Tak jak myslała podczas bitwy Ptasia Gwiazda stracił życie. W klanie wszystko wróciło tak jak dawniej. Wszystko oprócz kawałka terytorium. Lotosowa Bryza siedziała przed żłobkiem patrząc na bawiące się kociaki. Strasznie jej się nudziło. Podszedł do niej Szary Ogon.

- Chciałabyś może pójść na spacer tam gdzie zawsze?- zapytał

- Oczywiście

Razem wyszli z obozu i poszli dobrze znana im ścieżką. Cieszyła się że w końcu wychodzi z obozu. Wydawało jej się że minęły wieki odkąd wychodziła. Słychać było cichy szelest liści, piski małych myszy i warknęcia potworów na pobliskiej drodze Grzmotu. Lotosowa Bryza usłyszała szelest. Przysunęła brzuch do ziemi i czekała na moment by skoczyć. Zamiast myszy usłyszała syknecie kota i uciekające ziwerzątko. Zza krzaków wyszedł rudo brązowy kot z czerwoną obrożą na szyi.

- Aaa!- krzyknął

- Co ty robisz na naszym terytorium?- zapytał spokojnie Szary Ogon

- Terytorium? To zwykły las który należy do wszystkich

- Nie ta część należy do klanu Zielonych Liści

- Klan? Nie słyszałam i tak przy okazji mam na imię Rosół a wy? Też sobie łapiecie myszy. Gdzie wasze obroże?

-  Jestem Szary Ogon a to moja partnerka Lotosowa Bryza. Jesteśmy kotami z klanów a ty płoszysz nam zwierzynę. Wynoś się i tu nie przychodź- Szaremu Ogonowi kończyła się cierpliwość

- No dobrze pójdę sobie klanowe koty. Mogę tylko zapytać czy widzieliście może dwójkę kotów? Nazywają się Charlotte i Arnold

- Arnold nie żyje a Charlotte i jest bezpieczna. A teraz idź

Rosół kiwnęła głowa i poszła w stronę drogi Grzmotu. Szary Ogon wymruczał coś pod nosem.

- Chodźmy już do lasu nikogo. Zapoluje na miejscu