Właśnie siedziałam w ogródku moich dwunożnych i czekałam na mojego partnera, dla którego mam niesamowitą wiadomość.

Właśnie się pojawił. Zgrabnie zeskoczył z płotu I podszedł do mnie.

- Hej [T/I] Jak u ciebie?

- Cześć Wronie Pióro. Nie uwierzysz co ci powiem!

- O co chodzi? - zapytał zdziwiony

- Spodziewa się kociąt! - ogłosiłam

- To naprawdę świetna wiadomość! - polizał mnie po policzku - Nawet nie wiesz jak się cieszę. Kiedy się urodzą?

- Za 1 księżyc. Potem w wieku 6 księżycy zaczną się szkolić na wojowników a kiedy skończą szkolenie to zostaną wojownikami tak jak ich tata!

Twarz mojego partnera spoważniała i smutniała.
- Ale wiesz, że one urodzą się tutaj i na zawsze będą pieszczoszkami? A ja sam nie będę mógł ich tak szkolić. Nawet nie będę mógł nadać im imoin.

- Ale przecież jak powiem że to są twoje kociaki to przyjmą je do klanu. - oparłam się

- Prędzej mnie wygnają, a kociaki zabiją. - odparł

- To nikt nie musi wiedzieć, że są twoje.

- Ale wtedy będą musiały żyć w ciągłym niebezpieczeństwie! Też jako koty nie wiadomego pochodzenia będą szkanowanie i odtrącane! Nie taką przyszłość należy się naszym kociakom. - odparł spokojnie i z czułością

- Ale tam ich miejsce! Są kotami klanu Wiatru! Muszą należeć do klanów! A jeśli ty ich nie chcesz przyjąć oddam je do klanu Rzeki! - powiedziałam tak, bo wiedziałam że to zadziała

Partner patrzył na mnie wzrokiem przepełnionym czułością i niepewnością.

- Niech ci będzie, ale kociaki muszą być wieku 2 księżycy. - odparł w końcu

Uśmiechnęłam się i przytuliłam do Wroniego Pióra.

- Dziękuję.

Słów 250