Do domku wszedł Newt.

-Chcę zostać sama, Newt.- warknęłam nawet na niego nie patrząc.

-Ale nie powinnaś.- odpowiedział siadając na łóżku obok mnie.- Mogę wiedzieć, dlaczego ze mną nie rozmawiasz?

Tylko wzruszyłam ramionami.

-Wiesz, że to nie moja wina, że nie mogę biegać prawda?

-Wiem. Zostawisz mnie samą?

Newt prychnął i chciał wyjść, ale drzwi okazały się zamknięte od zewnątrz. Z dworu odezwał się głos Minho:

-Macie się purwa pogodzić!

-Minho! Do jasnej cholery, przysięgam, że gdy tylko stąd wyjdę uduszę cię własnymi rękoma!- warknęłam.

-Jesteś skazana na moje towarzystwo.- stwierdził Newt i położył się na łóżku.

Usiadłam obok niego.

-Co jak co, ale poczucie humoru ci zostało.

-Tobie sarkazm też, co?

Zaśmiałam się:

-A wobrażasz sobie, żebym była inna?

Newt zastanawiał się chwilę i w końcu odpowiedział:

-Nie. Ty się nigdy nie zmienisz.

-Mogę ci zadać pytanie?

-Jasne.

-Czemu się na mnie obraziłaś?

Przez chwilę zastanawiałam się, czy powiedzieć mu prawdę.

-Bo... Byłeś moim najlepszym przyjacielem od... Od zawsze właściwie... I wtedy, gdy... No wiesz... Ten twój "wypadek"...

-Nie kończ... Wiem.- przerwał  widząc, że to dla mnie trudny temat.- możemy wrócić do tego co było?

W odpowiedzi tylko kiwnęłam głową i rozpłakałam się. Newt przytulił mnie mocno.

Do domku wszedł... Chociaż właściwiej było by określić "wparował" Minho. Popatrzył na nas dziwnym wzrokiem i zaczął się śmiać.

-I z czego pyrwa rżysz?- zapytałam wycierając oczy.

Na moje pytanie zaśmiał się jeszcze głośniej.
Razem z Newt'em popatrzyliśmy po sobie.

-Powiesz nam, po cholerę tu przyszedłeś?- zapytał Newt.

-Pudło.- powiedział krótko i wyszedł.

-Nowy świeży.- stwierdził Newt i wstał.

-Mam nadzieję, że będzie jak Chuck.

-Czemu?

-Bo Chuck ucieka gdy tylko widzi, że idę w jego kierunku, bo wie, że zaraz będe go wkurwaiać. Więc nowy może mieć więcej cierpliwości.

Newt zaczął się śmiać i razem wyszliśmy z domku. Skierowaliśmy się do pudła wokół którego zgromadzili się już wszyscy ze strefy.

-Przeklinam mój wzrost!- wszyscy chłopcy byli odemnie przynajmniej o głowę wyrzsi.

-Oj tam. Jesteś taką uroczą, małą DZIEWCZYNKĄ.- stwierdził Newt akcętując ostatni wyraz. Dobrze wiedział, że tego nie lubię.
Chłopak wziął mnie "na barana" i zaniósł przez tłum chłopaków pod "pudło".

-A wam co? Najpierw się do siebie nie odzywacie przez miesiąc, a potem najlepsi przyjaciele.- powitał nas Alby.

-Długa historia. Kogo mamy?- zapytał Newt spoglądając do pudła.

-Chłopak. Max szesnaście lat. Ciemne włosy i oczy...

Chłopak momentalnie wyskoczył z pudła i sprintem pobiegł w kierunku wrut. Gdzieś w połowie drogi zaliczył niezłą glebę potykając się o własne nogi.
Chłopaki zaczęli się śmiać.
Ja natomiast podeszłam do niego i podałam mu ręke.

-Byłby z ciebie dobry zwiadowca.

-Co?... Gdzie ja... Jestem?

-Jak masz na imię?- zapytałam ignorując jego poprzednie pytanie.

-Thomas.

-Miło. Jestem Ikson. Mam zaszczyt powitać cię w strefie. Przyzwyczaj się. To twój nowy dom.

Już chciałam odejść, ale przywołał mnie Alby.

-Czego? Jestem wkurwiona i zmęczona.

-Widać. Oprowadzisz nowego?

-Ta.- chciałam odejść.

-Ikson.

-No co?!

-Wiem, że to może boleć...

-Darju sobie.

-Chcę tylko powiedzieć, że cię ro...

-Nie purwa. Nue rozumiesz mnie, bo nie wiesz jak to jest mieć pikoloną kulkę w nodze. A teraz wybacz, ale muszę iść. Thomas!

Chłopak podszedł do mnie.

-Chodź świerzy. Oprowadzę cię.

Obeszliśmy całą strefę. Opowiadałam mu o naszym systemie.
Teraz zeszło na zwiadowców.

-A ty czemu nie jesteś zwiadowcą?

-Co?

-No... Mówiłaś, że zwiadowcy to ci najlepsi. Czemu ty nim nie jesteś?

-Byłam do czasu. Może kiedyś ci opowiem.

Spotkaliśmy Newt'a.

-Minho cię woła.- poinformował mnie.

-Po jaką cholerę? Jestem na drugim końcu strefy. Powiedz, że on ma przyjść do mnie.- mówiąc to usiadłam pod drzewem i zaczęłam rozmasowywać sobie kostkę.-A ty Thomas idź z Newt'em.

Po kilku minutach zjawił się Minho wraz ze wszystkimi zwiadowcami.

-Co chcecie? Jeśli przyszliście mnie pocieszać, to już możecie stąd iść. Minho, jesteś szefem.

-Nie.- powiedział azjata spokojnie.

-To jest rozkaz.

-Trudno. Nie będe szefem. Ty nim zostaniesz. Znasz labirynt jak nikt z nas. Ty musisz...

-Nie! Nie chcę być szefem! Ty nim zostaniesz. A jak nie, to pójdę do Alby'ego i powiem mu, że nie słuchasz się przełożonego.

-Ikson...

-A teraz przepraszam, ale idę pobyć sama.- odeszłam, a odprowadziły mnie smutne spojrzenia moich przyjaciół.
******
Kira: wróciłam! Pisanie tego rozdziału zajęło mi trzy dni, bo na rajdzie pisałam go w każdej wolnej chwili. Mam nadzieję, że się Wam spodoba, chociarz muszę przyznać, że ten rozdział jest słaby.

Toby: ja pierdziele... Jaka krytyka!

Kira: zamknij się Toby. Do nexta!