❗️TW: myśli samobójcze/próba samobójcza❗️

❦

Hits me at full speed 
Feel like I can't breathe 

❦

Pociągnij za spust.

Zabij.

Zdrajca.

Zakończ jego życie.

Zagrożenie.

Zdrajca.

Fox wrzasnął, po czym uderzył po raz kolejny w worek treningowy. Thire popatrzył na niego i odsunął się w głąb sali, nie chcąc być kolejnym powodem, który mógłby spotęgować gniew przyjaciela. Dowódca miał ostatnio same problemy, lepiej było po prostu odejść i zostawić go samego ze sobą, by jakoś próbował to rozwiązać. Jakoś.

Myśli Fox'a były tylko splątanym bałaganem. Po skończonym treningu powlókł się do swoich kwater, nie zwracając uwagi na żadnego z napotkanych po drodze braci. Zatrzasnął za sobą drzwi i ściągnął hełm. Rzucił go niedbale w stronę łóżka. Usłyszał, jak odbija się od ściany i pada na metalową, zimną podłogę.

Upadł obok.

– Haar'chak! [cholera] – krzyknął. Wplątał dłonie we włosy, mocno zacisnął palce i spróbował powstrzymać krzyk.

Jak długo miał jeszcze ukrywać swój ból?

Jak długo mógł stać na baczność?

Jak długo mógł podtrzymywać ciało przed drżeniem?

Jak długo mógł nie krzyczeć z rozpaczy?

Łzy napłynęły mu do oczu.

– To nie była twoja wina...

– Nikt cię nie wini...

– Wiem, Fox, wiem, że nie chciałeś tego zrobić...

Będą go oceniać. Będą pamiętać.

To zawsze będzie jego wina.

– Przepraszam... Fives...

Nie pamiętał momentu, w którym jego oczy zamknęły się, a umysł chwilowo odprężył, gdy odpływał w sen. Nie pamiętał, kiedy ostatnio położył się spać. Wciąż nie miał czasu. Wciąż nawiedzały go koszmary. Wciąż... pamiętał...

– Wciąż o mnie pamiętasz – powiedział cicho Fives, pojawiając się obok. Tak, jak każdej nocy. W jego głosie była radość. Jego głos był tak bardzo naturalny, tak bardzo jego...

– Zabiłem cię.

– Fakt. To było całkiem bolesne – odparł, chcąc rozładować napięcie.

Fox wpatrywał się w niego, nie potrafiąc zrozumieć. To nie był sen jak każdy inny. Każdej nocy śnił o tamtej akcji, o tamtych rozkazach, o tamtym momencie. Pamiętał każdy szczegół, choć głosy w jego głowie wrzeszczały. Myślał, że po tym wszystkim, nie będzie o niczym pamiętać. Chciał zapomnieć o strzale i o krzykach... Wciąż je słyszał.

Zabij!

Zakończ jego życie!

Zdrajca!

– Rex był... – zaczął Fox. Łzy napłynęły mu do oczu. – Stracił młodszego brata. Kochał cię. Cały Legion 501 cię kochał. Byłeś kimś, Fives, a ja... ja... odebrałem im ciebie.

– Dostałeś rozkazy, Fox.

– To ja cię zabiłem! To ja pociągnąłem za spust, nie cholerne rozkazy!

– Nie miałeś wyboru, Fox. Nikt z nas nie miał.

Fives walczył do końca o prawdę. Był jednym z najlepszych żołnierzy WAR. Bracia go uwielbiali, a Rex traktował go z szacunkiem, choć wciąż pamiętał dzieciaka, którym był, gdy po raz pierwszy spotkali się na Rishi. Fox wiedział o tym wszystkim, obserwował Legion 501, gdy stacjonowali na Coruscant.

Fives nie był ideałem, lecz dobrym przyjacielem i wiernym żołnierzem.

Fives tęsknił i pamiętał.

Fox nie potrafił zapomnieć poważnego wyrazu twarzy brata, gdy wrócili na Coruscant z Cytadeli. Spotkali się wtedy przelotnie. Fives był bałaganem. Ten zawsze uśmiechnięty, zawsze gotowy do żartów żołnierz wyglądał jak zlepek splątanych myśli.

– Znowu o tym myślisz – zagaił Fives, rozsiadając się wygodnie na... łóżku. Gdzie właściwie byli? W jego pokoju na Coruscant?

– Śmierć Echo cię zmieniła.

– Śmierć Thorn'a też cię zmieniła.

Nie było go, gdy jego przyjaciel umierał.

Za Republikę! – to były jego ostatnie słowa. Czy Republika była warta jego śmierci? Czy była warta, którejkolwiek śmierci?

– Echo wciąż żyje, a Thorn... wciąż cię obserwuje. Chodzi za tobą krok w krok. Jest z tobą zawsze.

– Tęsknię za nim. Tęsknię za nimi wszystkimi – wyszeptał Fox, po raz pierwszy się do tego przyznając. Nikomu o tym nie mówił, nie żalił się. Każdego dnia zatracał się w pracy, żeby o nich nie myśleć, nie rozpamiętywać, nie pogrążać się w bólu.

Czy zasługiwał jeszcze na życie bez cierpienia?

– Wiem, vod [bracie]. Oni wszyscy tęsknią, wszyscy, których spotkałem... po drugiej stronie. Są też szczęśliwi, bo nadal mogą podążać śladami swoich braci, tak, jak Thorn podąża twoimi.

Fox skinął głową i zacisnął mocno zęby, by powstrzymać nagłą chęć wypuszczenia wszystkich swoich emocji. Nie chciał płakać ani szlochać, ani krzyczeć. Nie przed Fives'em.

– Nie zasługuję na to – szepnął. – Nie zasługuję na to, by żyć.

Ciało Fox'a drżało.

w y p u ś ć

s w ó j

b ó l

Łzy spłynęły gwałtownie po jego policzkach. W dłoni mocno zacisnął blaster, uniósł w górę i przez moment przyglądał się broni. Znał ją tak dobrze. Z tej samej broni zastrzelił Fives'a.

– To nie była twoja wina, Fox. Czas sobie wybaczyć – powiedział cicho Fives, kładąc dłoń na blasterze.

– NIE ŻYJESZ! – krzyknął, uwalniając emocje. – NIE ŻYJESZ! ZABIŁEM CIĘ, FIVES! NIE MA CIĘ TUTAJ! ODEJDŹ! – Machnął dłońmi, jakby chciał go przepędzić. Fives jednak nie chciał zniknąć. – Po prostu odejdź – wyszeptał zachrypniętym głosem.

– Nie pozwolę ci umrzeć.

Fox był bałaganem splątanych myśli, emocji i wspomnień. Siedział na skraju łóżka, tępo wpatrując się w broń w swojej dłoni. Wydawała się ciężka (lub nigdy wcześniej tego nie zauważył).

Czuł się samotny. Nie było przy nim nikogo; odgłosy oddalających się kroków były jedynym dźwiękiem, który słyszał.

Kto by za nim tęsknił, gdyby... zniknął w pewnej chwili?

Kto by za nim płakał, tak, jak płakali żołnierze Legionu 501., gdy zabił Fives'a?

– Komandorze? Czekamy na pańskie rozkazy – odezwał się jeden z żołnierzy, przenikając przez ciszę. Czy nie wyłączył komunikatora? Nie zaprzątał sobie tym głowy.

– Nie zasługuję... – zaczął. Dłoń drżała, gdy unosił blaster.

Pociągnij za spust, to umiesz najlepiej, Fox.

Znów głosy w jego głowie. Niech to się wreszcie skończy!

Palec ślizgał się po spuście. Łzy spływały mu po policzkach, skapywały na zimny durastal.

– Przepraszam Thorn – szepnął.

– Co ty sobie wyobrażasz, Fox? Pić kolejne drinki bez najlepszego kumpla? – Fox otworzył szeroko oczy i rozejrzał się po pokoju, szukając osoby, która wypowiedziała te stłumione słowa. – Myślałem, że się przyjaźnimy, di'kut [idiota]!

Thorn. Jedna z ich pierwszych rozmów, którą zapisał w banku danych oraz w swojej pamięci.

– Masz za słabą głowę – szepnął w ciszę, przypominając sobie swoje własne słowa. Spojrzał w stronę hełmu, z którego rozlegał się śmiech.

– Przekonajmy się! Wyzywam cię, Fox! Jeśli wygram, przejmiesz moją wartę.

Nigdy nie wygrał.

– Jesteś tutaj? – zapytał Fox, rozglądając się. Nikogo nie zobaczył.

Nagrania nie mogły włączyć się same. Były ukryte głęboko, prawie przez niego zapomniane.

– Myślałem, że się przyjaźnimy, di'kut! – Głos znów się odezwał.

Tęsknił za tym głosem. Ciało Fox'a zatrzęsło się, gdy szloch przejął nad nim kontrolę. Blaster wypadł z jego dłoni i uderzył o twardą stal.

Płakał przez długi czas, kilkanaście długich minut. Tracił i odzyskiwał dech. Nie ocierał łez, po policzkach wciąż spływały nowe.

– Tęsknię za tobą, Thorn – przyznał głośno. – Dlaczego nie chcesz, żebyśmy znów byli razem? Nie zasługuję na...

– Nie pozwolę ci umrzeć, vod'ika [braciszku].

Głos z komunikatora rozległ się kolejny raz. Fox pamiętał okoliczności, kiedy Thorn wypowiedział te słowa. Myślał, że umiera, został postrzelony, a pomoc medyczna nie nadchodziła. Thorn trząsł się, jednak przed nim pozostawał silny. Trzymał mocno jego dłoń, rozmawiał z nim, śmiał się, byle odciągnąć ich oboje od ramion Śmierci, która zaciskała ramiona na ciele Fox'a.

– Nie pozwolę ci umrzeć, vod'ika.

– Nie pozwolę ci umrzeć, vod'ika.

– Nie pozwolę ci umrzeć, vod'ika.

– Nie pozwolę ci umrzeć, vod'ika.

– Nie pozwolę ci umrzeć, vod'ika.

Fox chwycił hełm drżącymi dłońmi. W wizjerze ujrzał własne, przerażające odbicie. Słaby, upadający człowiek, zamiast silnego, poważnego dowódcy Gwardii Coruscant.

Co się ze mną stało?

– Jeśli wygram, przejmiesz moją wartę.

– Wygrałeś, vod. Przejmuję twoją wartę – wyszeptał i założył hełm.

Zanim ukrył twarz, kąciki jego ust uniosły się w delikatnym uśmiechu.