✧

❝a sky full of stars, and
she was staring at her.❞

✧

ΤΑ ΚΑΤΑΜΑΥΡΑ μάτια της χάνονταν σταδιακά κάτω από τα βλέφαρά της, όσο η Σαμίρε Σάτο αφηνόταν στην γλυκιά απόλαυση του ύπνου που τόσο επιζητούσε, αποκόβοντας όλους τους εξωτερικούς θορύβους της αίθουσας. Χτες το βράδυ, δεν κατάφερε να κοιμηθεί παρά μόνο λίγες ώρες το ξημέρωμα, καθώς στριφογύριζε στο κρεβάτι της συνεχώς με το μυαλό της να μην σταματάει να σκέφτεται. Σήμερα ήταν το πολυπόθητο ραντεβού για το οποίο αδημονούσε εδώ και μία εβδομάδα.

Με την Σέιντι γνωρίστηκαν έναν περίπου μήνα πριν, όμως οι ταχείς ρυθμοί των σχολών τους αυτές τις τελευταίες εβδομάδες πριν τις διακοπές των Χριστουγέννων δεν τους επέτρεψαν να γνωριστούν καλύτερα.

Η γνωριμία τους έλαβε χώρα ένα συννεφιασμένο πρωινό, στην σχεδόν γεμάτη αίθουσα διδασκαλίας της "Παρατηρησιακής Αστρονομίας". Η Σέιντι, έχοντας μία ιδιαίτερη αγάπη για την αστρονομία, συνήθιζε να παρακολουθεί, όποτε έβρισκε χρόνο, μαθήματα του τμήματος Αστροφυσικής και Αστρονομίας, ώστε να καταφέρνει να αναγνωρίζει βασικούς αστερισμούς και ορολογίες της τόσο ενδιαφέρουσας επιστήμης.

Εκείνη την ημέρα, ξύπνησε πολύ νωρίς για να προλάβει το μάθημα και στη συνέχεια να τελειώσει την εργασία της πάνω στο θέμα της προϊστορικής αρχαιολογίας  που μετρούσε σημαντικά για τον τελικό της βαθμό. Για αυτό το λόγο ήταν από τους πρώτους που εισήλθαν στην αίθουσα και από τους λίγους με ζωντάνια και ενθουσιασμό για τη δίωρη αυτή διδασκαλία.

Η Σαμίρε, αντιθέτως, όντας το ακριβώς ανάποδο του πρωινού και ενεργητικού ατόμου, δεν άκουσε τις πολυάριθμες ειδοποιήσεις του ξυπνητηριού της, με αποτέλεσμα να αργήσει να σηκωθεί από το κρεβάτι και να φτάσει στη σχολή με κομμένη την ανάσα, αναθεματίζοντας την τύχη της.

Εισήλθε στην αίθουσα αργοπορημένη και δεν άργησε να παρατηρήσει με ανησυχία, πως οι ελεύθερες θέσεις συνεχώς μειώνονταν. Μα καλά πόσοι ξύπνησαν σήμερα εγκαίρως για το μάθημα; Αναρωτήθηκε απογοητευμένη. Σταδιακά άγχος άρχισε να διοχετεύεται και η καρδιά της ξεκίνησε να χτυπά με ταχείς ρυθμούς, ήταν σίγουρη πως το πρόσωπό της είχε κοκκινίσει αυτή τη στιγμή, αλλά τουλάχιστον το αρκετά σκουρόχρωμο δέρμα της την κάλυπτε. Υπήρχε υπερβολικά πολύς κόσμος στην αίθουσα και ήταν η μόνη που βρισκόταν ακόμα όρθια. Σε λίγο θα ήταν το επίκεντρο της προσοχής και δεν χαιρόταν καθόλου στην ιδέα αυτή.

Με γρήγορες κινήσεις στράφηκε προς την έξοδο, διότι ήθελε να ξεφύγει από αυτή την τελείως άβολη κατάσταση όσο το δυνατόν ταχύτερα. Ούτως ή άλλως, σε αυτό το μάθημα ήταν ήδη άριστη, — αποτελούσε ίσως και το μοναδικό στο οποίο έπαιρνε με ευκολία πάνω από βήτα—, αν μη τι άλλο μελετούσε από το λύκειο τον απέραντο ουρανό και είχε καταφέρει να πάρει σημαντικές γνώσεις πριν καν ακόμα περάσει στη σχολή.

«Salut! Έχει μία άδεια θέση εδώ!», άκουσε μια γλυκιά φωνή με προφορά από πίσω της και αυτομάτως γύρισε να δει αν είχαν απευθυνθεί σε αυτήν. Το βλέμμα της συνάντησε δύο πανέμορφα πράσινα ματιά που ανήκαν σε μία κατάλευκη, χαμογελαστή κοκκινομάλλα. Η Σαμίρε μην έχοντας ξεπεράσει το σοκ, που μία πανέμορφη κοπέλα της είχε μιλήσει, κατευθύνθηκε προς αυτήν ψελλίζοντας ένα ευχαριστώ.

Η Σέιντι με γρήγορες κινήσεις μάζεψε την μεγάλη της τιρκουάζ τσάντα ώμου, από το διπλανό κάθισμα ώστε να μπορέσει να καθίσει η αγχωμένη γιαπωνέζα δίπλα της. «Συγγνώμη για την ακαταστασία, συνήθως δεν έχει τόσο κόσμο σε αυτό το μάθημα οπότε χρησιμοποιώ πολύ χώρο. Για τα βιβλία, τον υπολογιστή, εμένα, ξέρεις! Είσαι φοιτήτρια του φυσικού; Νομίζω σε έχω ξανά πετύχει! Εγώ δεν σπουδάζω εδώ αλλά μου αρέσει πολύ το μάθημα και το παρακολουθώ.», άρχισε να μιλάει ακατάπαυστα μα εύθυμα η κοκκινομάλλα, αφήνοντας την Σαμίρε ξαφνιασμένη με την απρόσμενη φιλικότητά της.

Μόλις έκατσε στην καρέκλα και έβγαλε τον άσπρο υπολογιστή της, η Σαμίρε συνειδητοποίησε πως εξαιτίας του άγχους της, δεν είχε μιλήσει αρκετά στην ενθουσιασμένη διπλανή της, οπότε γύρισε προς την μεριά της και της απευθύνθηκε προσπαθώντας να ελέγξει το κοκκίνισμα στα μάγουλά της, «Ευχαριστώ πολύ για την θέση, δεν έχω συνηθίσει τόσο κόσμο στο τμήμα της αστρονομίας.»

«Ω pas de quoi, δεν κάνει τίποτα!»,την επιβεβαίωσε χαμογελαστά η Σέιντι, «Έχω έρθει πολλές φορές να παρακολουθήσω αυτό το μάθημα και είναι αλήθεια πως συνήθως ελάχιστες θέσεις είναι πιασμένες. Ίσως φταίει το γεγονός ότι το εξάμηνο τελειώνει σε έναν μόνο μήνα από τώρα και έρχονται οι τρομακτικές εξετάσεις. Αχ μα μιλάμε τόση ώρα και δεν έχω συστηθεί! Είμαι η Σέιντι Κασέλ, Γαλλίδα, υποθέτω το κατάλαβες από την προφορά μου και εσύ είσαι;»

Η Σαμίρε συστήθηκε χαμογελώντας. Κάτι στην αύρα αυτού του γεμάτου ζωή κοριτσιού, την έκανε να αισθάνεται άνετα, — γεγονός που δεν έχουν καταφέρει πολλοί άνθρωποι.

Το δίωρο της Παρατηρησιακής Αστρονομίας πέρασε απίστευτα γρήγορα. Καθ' όλη τη διάρκεια της διάλεξης σχολίαζαν το πανεπιστήμιο και τους φοιτητές, γελούσαν και παράλληλα η Σαμίρε επεξηγούσε στην Σέιντι περίπλοκες ορολογίες που ανέφερε τακτικά ο καθηγητής. Τα δύο κορίτσια δεν κατάλαβαν πότε μίλησαν για πρώτη φορά και πότε ήρθε η ώρα που έπρεπε οι δρόμοι τους να χωρίσουν ξανά.

Περίμεναν να φύγει ο περισσότερος κόσμος από την αίθουσα, ώστε να σηκωθούν με την άνεσή τους. Όσο η Σέιντι έβαζε τα πολύχρωμα τετράδια στην τσάντα της, ένα κύμα σιωπής απλώθηκε μεταξύ τους. Η Σαμίρε έπαιζε με τα δαχτυλίδια της, ενώ το μυαλό της έπαιρνε φωτιά προσπαθώντας να σκεφτεί τι να πει στην κοπέλα δίπλα της.

«Θα ήθελες, κάποια στιγμή στο μέλλον, ξέρεις, να βγούμε;» ρώτησε βιαστικά μην πιστεύοντας πως όντως αυτά τα λόγια βγήκαν από το στόμα της.

Η κοκκινομάλλα πάγωσε, γύρισε προς το μέρος της Σαμίρε κλειδώνοντας τα βλέμματά τους. «Να βγούμε σαν... ραντεβού;»

«Ναι, ραντεβού. Αν θέλεις φυσικά.», πρόσθεσε επιφυλακτικά. Ένα μεγάλο χαμόγελο στόλισε το πρόσωπο της Σέιντι καθώς ένευσε με ένταση καταφατικά, «Oui, θα ήταν υπέροχο!»

Η Γαλλίδα έδωσε ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο της Σαμίρε, η οποία αμέσως κοκκίνισε και κοίταξε το πάτωμα. Αντάλλαξαν τηλέφωνα και ήρθε η ώρα να γυρίσουν στην μουντή πραγματικότητα.

Από τότε δεν ειδώθηκαν πολλές φορές, ο Δεκέμβριος τις βρήκε μες το άγχος για τις εργασίες που έπρεπε να παραδώσουν και την ύλη που χρειαζόταν να καλύψουν — το δεύτερο κυρίως η Σαμίρε —, επομένως δεν είχαν χρόνο για αυτό το περιβόητο ραντεβού για το οποίο και οι δύο τους ονειρεύονταν. Μερικές μεταμεσονύχτιες συζητήσεις δεν κατάφεραν να αναπληρώσουν την έλλειψη επαφής.

Έτσι την πρωτοβουλία πήρε η Σέιντι μία εβδομάδα πριν τις χειμερινές διακοπές ζητώντας από την Σαμίρε να επισκεφτούν το ετήσιο χριστουγεννιάτικο παζάρι που λάμβανε χώρα στο κέντρο του χιονισμένου Όσλο, το επόμενο Σάββατο.

Είχε εντοπίσει την μικρόσωμη γιαπωνέζα στην φοιτητική τραπεζαρία και αφού κοιτούσαν έντονα η μία την άλλη για λίγη ώρα, η Σέιντι την πλησίασε και της έκανε την πρόταση. Η Σαμίρε αφότου δέχτηκε, την ρώτησε γιατί δεν της το είχε στείλει με μήνυμα, ώστε να γλιτώσει όλη αυτή την ταλαιπωρία μέχρι να την βρει. «Δεν θα ήταν τόσο προσωπικό,  ma belle», ήταν η απάντηση της Σέιντι κλείνοντάς της το μάτι.

Απόρροια αυτής της ξαφνικής πρότασης ήταν η Σαμίρε να ξενυχτάει τα βράδια σκεπτόμενη τι να φορέσει, τι να πει και πως να φερθεί στην έξοδό τους. Είχε αγχωθεί απερίγραπτα, όμως ταυτόχρονα ανυπομονούσε να δει αυτά τα καταπράσινα ματιά, εκείνη την τόσο φωτεινή προσωπικότητα. Η Σέιντι την είχε μαγέψει.

Όσο η Σαμίρε ονειροπωλούσε η καθηγήτρια της κβαντομηχανικής απάντησε μερικές ερωτήσεις των φοιτητών και στη συνέχεια τους αποχαιρέτησε ευχόμενή τους να περάσουν όμορφες γιορτές.

✧

Με τα μαύρα, ψηλοτάκουνα, μποτάκια της, η Σαμίρε, χτυπούσε νευρικά το σκοτεινό πεζοδρόμιο περιμένοντας την Σέιντι. Είχε αγχωθεί μήπως δεν προλάβαινε το λεωφορείο και αργούσε στο ραντεβού, έτσι κατέληξε να έχει φτάσει δέκα λεπτά νωρίτερα —ακόμα και με τις πολυάριθμες φορές που άλλαξε το σύνολό της. Τελικά, μετά από πολλές αμφιβολίες, αποφάσισε να φορέσει ένα απλό μαύρο φόρεμα με μία ημιδιαφανής μπλούζα και από πάνω το παλτό της, διότι η Νορβηγία φημίζεται για τους κρύους χειμώνες της.

Από μακριά είδε την Σέιντι να πλησιάζει και μοιράστηκαν ένα αμήχανο κούνημα του χεριού. Η Σαμίρε θαύμασε την ομορφιά της μεγαλόσωμης Γαλλίδας. Φορούσε μία ψηλόμεση μαύρη παντελόνα, ένα κίτρινο ριγέ πουκάμισο, που την φώτιζε ακόμα περισσότερο, αν κάτι τέτοιο ήταν δυνατό και φυσικά τον κόκκινο μπερέ της.

«Γεια σου.»

«Γεια σου και εσένα! Oh mon Dieu, είσαι πανέμορφη. Ελπίζω να μην περίμενες πολύ. Αυτά τα λεωφορεία αργούν τόσο να έρθουν! Είναι ανυπόφορο.», απάντησε η Σέιντι αγκαλιάζοντας την Σαμίρε.

«Μην ανησυχείς καθόλου, και εγώ πριν λίγο έφτασα.», αποκρίθηκε η κοκκινισμένη γιαπωνέζα και ξεκίνησαν να περπατάνε με κατεύθυνση το παζάρι.

«Δεν έχω μείνει ποτέ στις χειμερινές διακοπές Νορβηγία πάντα γυρνούσα στη Λυόν, για να δω την οικογένειά μου. Χαίρομαι τόσο πολύ που θα γνωρίσω το χριστουγεννιάτικο Όσλο μαζί σου!»

Η Σαμίρε χαμογελώντας της απάντησε, «Ο χειμώνας είναι η καλύτερη εποχή, και αυτό το παζάρι το επιβεβαιώνει. Είμαι σίγουρη πως θα το λατρέψεις!»

Προτού προλάβουν να πουν κάτι άλλο, έστριψαν σε ένα στενάκι και ξαφνικά ο απόμακρος δρόμος πήρε ζωή. Ονειρεμένες μυρωδιές όσων χριστουγεννιάτικων φαγητών και ποτών μπορούσαν να φανταστούν τους κατέκλυσαν. Ο χιονισμένος πεζόδρομος ήταν στολισμένος με χαμογελαστούς χιονανθρώπους και μικρές φάτνες, ενώ αριστερά και δεξιά βρίσκονταν κόκκινα περίπτερα με υπαλλήλους που φορούσαν σκουφιά του Άγιου Βασίλη, εξυπηρετώντας τους πελάτες. Πάνω τους απλώνονταν σαν πέπλο πολύχρωμα λαμπάκια, ολοκληρώνοντας έτσι το χριστουγεννιάτικο πνεύμα.

Το βλέμμα της Σέιντι περιπλανήθηκε στο πανέμορφο τοπίο που απλωνόταν μπροστά της. Η Σαμίρε που βρισκόταν δίπλα της, χαμογέλασε βλέποντας την κοπέλα τόσο ενθουσιασμένη.

«Είναι σαν να μπήκαμε σε έναν καινούριο, μαγικό κόσμο. Έλα, πάμε να εξερευνήσουμε!» είπε με ένταση και έπιασε από το χέρι την Σαμίρε, τραβώντας την απαλά προς τα περίπτερα.

Επισκεύτηκαν πολλά μαγαζάκια όπου δοκίμασαν όλων των ειδών τα γλυκά που υπήρχαν, παραδοσιακά και μη, πήρε η κάθε μια από ένα ποτήρι κρασί,— αφού κατάφεραν να αποφασίσουν ποιά θα πληρώσει—, καθώς ταίριαζε στην περίσταση και έπειτα σταμάτησαν για αρκετή ώρα στο περίπτερο με τα βιβλία. Όσο περιπλανούνταν ακόμα πιο βαθιά στον ονειρεμένο αυτό πεζόδρομο, γιορτινή μουσική άρχισε να ηχεί και ο κόσμος γινόταν όλο και πιο πυκνός.

Μόλις έφτασαν στο τέλος του παζαριού εμφανίστηκε μπροστά τους μία παρέα νέων μουσικών, οι οποίοι έπαιζαν χριστουγεννιάτικη μουσική. Το εντυπωσιασμένο κοινό σχημάτιζε γύρω τους έναν κύκλο, όπου μερικοί τραγουδούσαν παρέα με τους μουσικούς, ενώ άλλοι κινούνταν στο ρυθμό των τραγουδιών. Οι δύο κοπέλες στάθηκαν για λίγη ώρα και απόλαυσαν τις γιορτινές μελωδίες οι οποίες δημιουργούσαν μία ουτοπική αίσθηση σε εκείνη την όμορφη βραδιά. Η  Σέιντι πέρασε το χέρι της στους ώμους της μικρόσωμης γιαπωνέζας ενώ αυτή ακούμπησε το κεφάλι της στο στέρνο της αγαπημένης της και έκλεισε τα μάτια της θέλοντας να αφεθεί στην μαγική αυτή στιγμή.

 «Πάμε στο λιμάνι;», ρώτησε η Σαμίρε, αφότου πέρασε αρκετή ώρα. Η Σέιντι ένευσε και μόλις έδωσαν μερικά ψιλά στους μουσικούς, κατευθύνθηκαν προς το λιμάνι με τα φιόρδ. 

«Αχ ,τι όμορφα που είναι πάντα εδώ πέρα! Έρχομαι συνέχεια εδώ και θαυμάζω την θέα.», αναφώνησε η Σέιντι μόλις η θάλασσα εμφανίστηκε μπροστά τους.

«Ειδικά τις περιόδους που δεν γεμίζει με τουρίστες είναι πράγματι εκπληκτικά. Έχω ζωγραφίσει άπειρες φορές τα καραβάκια που περιμένουν να τα χρησιμοποιήσει κάποιος και το εκθαμβωτικό ηλιοβασίλεμα. Η θέα είναι μαγευτική.», συμφώνησε η Σαμίρε και έκατσε στην εξέδρα δίπλα ακριβώς από το νερό, αποφεύγοντας τα σημεία όπου υπήρχε πάγος.

Η άλλη κοπέλα την ακολούθησε και ενθουσιασμένη την ρώτησε, «Δεν ήξερα πως ζωγραφίζεις! Θα μου δείξεις μερικά από τα έργα σου; Ω, μπορώ να γίνω η μούσα σου και να με σχεδιάζεις!»

«Δεν έχω ζωγραφίσει και κάτι αξιόλογο, αλλά αν θέλεις θα ήταν χαρά μου.»

Από τότε που σε γνώρισα έχω ζωγραφίσει ήδη τα μάτια σου, αυτή την σκούρα απόχρωση του καταπράσινου δάσους. Είσαι ήδη η μούσα μου. Αυτή ήταν η αλήθεια, αλλά φυσικά η Σαμίρε δεν θα της το παραδεχόταν. Όχι ακόμα τουλάχιστον.

«Εγώ συνήθιζα να γράφω ασταμάτητα λίγα χρόνια πριν, όταν έμενα στη Λυόν. Έγραφα για τα πάντα! Για τη φύση, τους ανθρώπους, την αγάπη. Αλλά όταν αποφάσισα να παρουσιάσω την τότε κοπέλα μου στους γονείς μου, όλα άλλαξαν.»

«Δεν ήξεραν ότι σου αρέσουν τα κορίτσια;»

«Αυτό είναι το θέμα, το ήξεραν. Τους το είχα πει από τα δεκαπέντε μου και είχαν αντιδράσει τόσο χαρούμενα που πίστεψα πως όντως με αποδέχτηκαν. Όμως όταν συνειδητοποίησαν πως όντως έχω σχέση με κοπέλα, φρίκαραν. Μου μιλούσαν ελάχιστα και μόνο για τα αναγκαία. Με τον καιρό ηρέμησαν κάπως τα πράγματα, αλλά δεν αναφέρθηκε ξανά αυτό το ζήτημα και αποφάσισα να κρατήσω αυτό το κομμάτι του εαυτού μου, μακριά από αυτούς.»

«Ω Σέιντι, λυπάμαι τόσο πολύ. Για αυτό ήρθες στην Νορβηγία;», ρώτησε αποσβολωμένη.

«Ναι, σκέφτηκα πως θα ήταν καλύτερο να μην είμαστε πολύ κοντά, οπότε πήρα υποτροφία για το πανεπιστήμιο έδω... Δεν είναι κακοί άνθρωποι, αλήθεια, απλά δεν μπορούν να το επεξεργαστούν. Τους αγαπάω πέρα αυτού, για αυτό καθε χρόνο τους επισκεύτομαι και περνάμε πολύ όμορφα. Απλά ελπίζω πως κάποια μέρα...», ψέλισσε η Σέιντι, χωρίς να μπορεί να συνεχίσει. Η γιαπωνέζα μην μπορώντας να σκεφτεί κάτι σωστό για να την στηρίξει, της έπιασε σφιχτά το χέρι.

Οι δύο κοπέλες έμειναν έτσι για λίγο, ξαπλωμένες ανάσκελα στην ξύλινη εξέδρα, όπου τις μαγνήτισε ο έναστρος ουρανός. Το σημείο που είχαν διαλέξει να κάτσουν ήταν αρκετά απόμακρο από την πολυκοσμία της γιορτινής αγοράς. Μπορούσαν να αφεθούν στην συντροφιά η μία της άλλης, χωρίς να αγχώνονται για τα αδιάκριτα, προσβλητικά βλέμματα.

«Τέλος πάντων, εσύ γιατί έφυγες από την χώρα σου; Ελπίζω να έχεις πιο ευχάριστη ιστορία!», αστειεύτηκε η Σέιντι στην προσπάθειά της να ελαφρύνει το κλίμα.

«Η δική μου ιστορία είναι πολύ βαρετή για την ακρίβεια. Δεν είχαμε ποτέ καβγάδες για αυτό το θέμα — ίσως επειδή οι σχέσεις μου μέχρι τώρα ήταν όλες με αγόρια. Είσαι το πρώτο κορίτσι με το οποίο βγαίνω.», είπε η Σαμίρε αποφεύγοντας το πονηρό βλέμμα της Σέιντι, «Αλλά πάντα ήταν τόσο πληκτικά στη μικρή πόλη που ζούσα οπότε ήθελα να ταξιδέψω. Έτσι πρώτος προορισμός ήταν η Νορβηγία, καθώς μένουν μερικοί συγγενείς μου εδώ.»

«Το καλοκαίρι, στο ανακοινώνω από τώρα, θα σε πάω στην Γαλλία! Μπορούμε να γυρίσουμε όλες τις θαλλασες, να δεις πόσο γαλήνια είναι τα νερά της Μεσογείου και θα επισκεφτούμε μουσεία και βιβλιοθήκες, θα είναι υπέροχα!», απάντησε ενθουσιασμένη η Σέιντι, «Η Γαλλία θα είναι ο δεύτερός σου προορισμός.»

«Έκλεισε. Και όταν καταφέρουμε να βρούμε τα χρήματα για εισιτήρια, θα σε ξεναγήσω στο Πεκίνο!», γέλασε η Σαμίρε κοιτώντας την Γαλλίδα που βρισκόταν ξαπλωμένη δίπλα της.

Έμειναν για λίγο ακίνητες, ώστε να απολαύσουν την στιγμή, ώσπου η Σέιντι ρώτησε ξαφνικά δείχνοντας τον ουρανό, «Ειδικεύεσαι στην αστρονομία, πες μου κάτι για το σύμπαν.»

Αφού το σκέφτηκε λίγο απάντησε, «Λοιπόν, θα σου πω κάτι που με εντυπωσίασε όταν το έμαθα. Η ταχύτητα του φωτός, όσο γρήγορη κι αν είναι, δεν μπορεί να διασχίσει ολόκληρο το σύμπαν και να φτάσει σε εμάς ακαριαία, χρειάζεται κάποιο χρόνο. Για παράδειγμα, ο ήλιος χρειάζεται οχτώ λεπτά, ώστε να φτάσει στην Γη. Επομένως, ένα ακόμα πιο μακρινό αστέρι χρειάζεται χρόνια να καταφέρει να έρθει το φως του εδώ. Μπορεί ένα από αυτά τα αστέρια που βλέπεις αυτή την στιγμή να μην υπάρχει πια, αλλά εμείς θα το διαπιστώσουμε πολύ αργότερα. Οπότε θεωρητικά, όταν κοιτάμε τον ουρανό, βλέπουμε-»

«Le passé, το παρελθόν.», συμπλήρωσε η Σέιντι ψιθυριστά.

«Ακριβώς.», συμφώνησε και γύρισε να κοιτάξει την Γαλλίδα κλειδώνοντας τις ματιές τους, «Χέι δεν βλέπεις τον ουρανό όταν σου εξηγώ εκπληκτικά πράγματα.»

«Μου αρέσει να κοιτώ πανέμορφα παρόντα.», απάντησε χαμογελώντας η Σέιντι και αμέσως τα μάγουλα της Σαμίρε πήραν ένα φωτεινό κόκκινο χρώμα. «Οπότε τώρα τι παρελθοντικούς αστερισμούς κοιτάω;», ρώτησε σπάζοντας την έντονη οπτική επαφή τους.

«Βλέπεις εκεί στα αριστερά ένα σύνολο αστεριών που σχηματίζουν κάτι σαν τηγάνι;», μόλις η Σέιντι ένευσε καταφατικά συνέχισε, «Είναι η Μεγάλη Άρκτος. Αν ακολουθήσεις ευθεία το αστέρι της βάσης της θα φτάσεις σε εκείνο το λαμπερό αστέρι, το οποίο είναι ο πολικός αστέρας, που δείχνει πάντα προς τον βορρά. Εκεί μπορείς να ξεχωρίσεις ένα μικρότερο “τηγάνι”, την Μικρή Άρκτο.»

«Μπορώ να τα ξεχωρίσω! Θα το βλέπω πάντα από εδώ και πέρα και θα μου θυμίζει εσένα. Ξέρεις ποιός μύθος υπάρχει για αυτούς τους αστερισμούς;»

«Λατρεύω να μαθαίνω μύθους για τα αστέρια, πες μου!», αναφώνησε ενθουσιασμένα η Σαμίρε.

«Λοιπόν, η Καλλιστώ από την Αρκαδία, ιέρεια του κυνηγιού και προστατευόμενη, φυσικά, της Άρτεμις, ήταν πολύ όμορφη. Αυτό προσέλκυσε το ενδιαφέρον του Δία και εν τέλει την κατέκτησε. Όταν το έμαθε η Άρτεμις εξοργίστηκε και την έδιωξε από κοντά της. Έτσι η Καλλιστώ περιπλανούνταν στα δάση έχοντας στην κοιλιά της το παιδί του Δία, το οποίο ονόμασε Αρκάδα.

» Η Ήρα, μόλις το έμαθε θέλησε να πάρει εκδίκηση μεταμορφώνοντας την Καλλιστώ σε αρκούδα. Μετά από χρόνια, όμως, μην μπορώντας η Καλλιστώ να μείνει κι άλλο μακριά από τον γιο της, ξεπρόβαλλε μπροστά του, όταν αυτός κυνηγούσε. Ο Αρκάδας, όπως ήταν λογικό τρομοκρατήθηκε και ετοιμάστηκε να την σκοτώσει. Όμως, ο Δίας καθώς δεν ήθελε να διαπράξει ο γιος του μητροκτονία τους μετέφερε στον ουρανό, κανοντάς τους, τούς αστερισμούς της Μεγάλης και Μικρής Άρκτου.

» Η Ήρα βέβαια το πρόσεξε και διέταξε τον Ωκεανό να μην τους επιτρέψει ποτέ να αναπαυθούν στα νερά του. Από τότε είναι αειφανείς, ορατοί καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου, καταδικασμένοι να μην ανατέλλουν, ούτε να δύουν, για να μην δροσίζονται ποτέ στην θάλασσα.», τελείωσε την αφήγηση, αφήνοντας την Σαμίρε έκπληκτη.

«Να πω την αλήθεια δεν κατηγορώ την Ήρα, έχει τραβηξει πολλά η δύσμοιρη.», αστειεύτηκε η κοπέλα και γελάσαν οι δυο τους δυνατά.

Έμειναν λίγο ακόμα σε εκείνο το σημείο, χαζεύοντας τον έναστρο ουρανό όσο μιλούσαν για τις ζωές τους. Έπειτα, αφού είχαν φτάσει περασμένα μεσάνυχτα, αποφάσισαν με βαριά καρδιά να γυρίσουν σπίτια τους.

«Πέρασα πολύ όμορφα σήμερα.», είπε η Σαμίρε στην Σέιντι, μόλις έφτασαν στο σημείο όπου η κάθε μια έπρεπε να πάρει διαφορετική κατεύθυνση.

«Και εγώ το ίδιο. Ίσως καλύτερα και από όπως το είχα φανταστεί.», αποκρίθηκε χαμογελώντας η κοπέλα.

«Λοιπόν, αντίο.», χαιρέτησε η Σαμίρε και γύρισε να φύγει, μην ξέροντας πως έπρεπε να φερθεί εκείνη την στιγμή.

Η Σέιντι τότε της έπιασε απαλά το χέρι και την έφερε κοντά της, σφραγίζοντας τα χείλη τους με ένα φιλί. Στην αρχή, η Σαμίρε πάγωσε με την ξαφνική αυτή κίνηση, όμως ύστερα από λίγο τύλιξε τα χέρια της γύρω από τον λαιμό της Σέιντι περνώντας τα δάχτυλά της μέσα από τα κοντά της μαλλιά, όσο τα χέρια της Σέιντι ταξιδευαν στην πλάτη της, τραβώντας την πιο κοντά. Ήταν το πρώτο κορίτσι που φιλούσε η Σαμίρε και η αίσθηση ήταν ξεχωριστή.

Μετά από μερικά λεπτά, εξαιτίας της ανάγκης τους για οξυγόνο, απομακρύνθηκαν λίγο και ακούμπησαν τα μέτωπά τους. Οι δύο αναψοκοκκινισμένες κοπέλες αναπνέοντας βαριά, χαμογέλασαν η μια στην άλλη.

«Πρέπει να το επαναλάβουμε κάποια στιγμή. Bonne nuit, ma belle.», ψέλλισε με την βαριά γαλλική της προφορά η Σέιντι χαμογελώντας στραβά και άρχισε να απομακρύνεται, αφήνοντας την Σαμίρε να την παρακολουθεί εκστασιασμένη.

Αυτό αποτελούσε την αρχή ενός πανέμορφου ταξιδιού, για το οποίο ήταν πανέτοιμη.

☁︎·̩͙ ꒰✧꒱ ༄

ήρθε καλοκαίρι; ναι
ανεβάζω ιστορία που διαδραματίζεται χειμώνα; ναι
είμαι εκτός τόπου και χρόνου; επίσης ναι
έχω κρας; ίσως ναι
yee; haw

Πάλευα να το τελειώσω από τον Μάιο, ώστε να το ανεβάσω αυτόν τον μήνα μιας και είναι pride month! Βέβαια νιώθω ότι είναι λίγο κριντζ αλλα τέλος πάντων:')

Disclaimer: Δεν έχω ιδέα αν όντως υπάρχουν αυτά στην Νορβηγία, εγώ απλά ένωσα το τοπίο που φαντάζομαι ότι υπάρχει εκεί με τον πεζόδρομο της Αγία Σοφίας και το λιμάνι τα Χριστούγεννα. ουπς

Δεν έχω ξαναγράψει σύντομη ιστορία, στην συγγραφική μου καριέρα (γελάμε), όμως μια συζήτηση με μια φίλη μου, μού έδωσε την ιδέα να το προσπαθήσω! Οπότε ένα shout out και στην Κλαίρη χοχο♡

Ελπίζω να μην ήταν υπερβολικά cheesy, να μην ξενερώσατε τελείως που είναι χειμωνιάτικη και να την απολαύσατε!♡

για όσους ενδιαφέρονται οι ηρωίδες είναι κάπως έτσι.

Sadie Casel
(οχι τόσο κοκκαλιαρα obvi)

Sumire Satō

Τώρα πότε θα ξανά εμφανιστώ με βιβλίο κάνεις δεν ξέρει:/ Ετοιμάζω ένα βιβλίο αλλά το πότε και αν θα ανέβει είναι άγνωστο χεχ. Τα θερινά δεν έχουν όση πλάκα νόμιζα τελικά-

p.s. Όσοι ανήκετε στην λοατ+ κοινότητα, να θυμάστε πως είστε υπέροχοι, μην σας υποβαθμίσετε ουτε μια στιγμή εξαιτίας ηλιθιων ανθρώπων που θα συναντήσετε. You are valid and loved!❤️💜💙💚💛

🌈love is love folks.🌈
be proud of who you are🏳️‍🌈