Zayn'e güvenip güvenmeme konusunda hep kararsızdım. Aslında bu benden kaynaklıydı, ben kendimden ne kadar emindim bilmiyordum.

Fakat şimdi ondan başka kimseye bu kadar güvenemeyeceğimi anlamıştım.

En kötü anımda bile elimi bir saniye olsun bırakmamıştı.

Omuzumdaki elini sıktım ve ona bakıp gülümsedim.

Parmaklarımı saçlarımdan geçirdim ve telaşla nefes alıp verdim. Saçlarım omuzlarıma kadar uzamıştı ve ben artık daha az korkuyordum.

Öyle kötü günler yaşamıştım ki bazen kabuslarıma bile giriyordu. Ama sonunda gelmiştik işte..

Parmağımdaki yüzüğe bakarken Zayn elimi tutup sıktı. 

Tedaviden yedi sekiz ay sonra biraz daha iyileşme görülmüştü ve az çok normal hayata dönebilmiştim, yani sadece evde çıkacak duruma geldiğimde Zayn ile evlenmiştim. Üç aydır evliydik ve benim her günüm ilaçlar, doktorlar ve tembihlerle geçiyordu.

"Sıramız geldi, hadi."

Zayn ile kalktık ve doktorun odasına girdik.

Artık tamamen iyileşip iyileşmediğim bu sabah olduğum teste bağlıydı ve ben heyecanla sonucu bekliyordum. Aslında kendimi iyi hissediyordum, uzun zamandır ağrılarım da yoktu ama belli olmazdı.

"Sonuçların açıklandı Summer,"

"Evet?"

"Bitti, kurtuldun."

Ağzımdan çıkan sevinç nidasıyla Zayn'e sarıldım ve sonra doktoruma yapıştım neredeyse.

Mutluluktan ağlama başlamıştım. Kendimi her türlü sonuca hazırlamıştım ama umudumu en azda tutmuştum çünkü hayalkırıklığına uğramaktan korkuyordum.

"Bitti sevgilim."

Zayn bana sarıldıktan sonra ayrıldık.

"Size de çok teşekkür ederim." dedim doktoruma.

"İlaçlarına bir süre daha devam etmelisin. Ayda bir test vermen gerekiyor."

Hızla başımı salladım ve ona binlerce kez teşekkür ettim.

Biraz daha konuştuktan sonra sonunda çıkabilmiştik buradan. Zayn ile birbirimize bakıp gülüyorduk sürekli.

Benim aklımda bir sürü şey vardı şu anda. Bir buçuk senedir bununla savaşıyordum ve hem ağlayıp hem gülmek, günlerce uyumak bir yandan da sabaha kadar gezmek istiyordum.

"Summer?"

Zayn nasıl olduğumu sormak için bana baktı.

"Annemlere de haber verelim Zayn."

Gülümsedi. "Olur. Taksiye binip gidelim hadi."

"Hayır, yürüyelim biraz."

"Tamam."

Kolunu omuzuma sardı ve ben derin derin nefesler aldım.

"Summer, baksana sen bana."

Omuzumdan tutup beni kendine çevirdi.

"Neyin var senin Summer? Ne oldu? Bak bitti, kurtuldun artık. Yüzün gülsün biraz."

Yanağımı okşayıp bana umutlu gözlerle baktığında ben yine göz yaşlarımı tutamamıştım.

"Korkuyorum."

Başımı göğsüne doğru eğip kollarımı karnına sardım.

"Bundan sonra ne yapacağımı da bilmiyorum. Hastalıkla yaşamaya alıştım, şimdi nasıl normale döneceğim?"

"Bir tanem,"

Saçlarımı okşayıp gözlerimi sildi. "Zaten birkaç haftadır iyileştiğini biliyorduk, bugün resmileşti. Yavaş yavaş her şey normale dönecek."

"Ama.."

"İşleri ayarladıktan sonra da tatile çıkacağız. Dinlemeye ihtiyacın var.'

"Ne?"

"Evet.  Çıkmamız gereken bir balayı var." dedi gülerek.

Anında keyiflendim ve sıkıca ona sarıldım.

"Seni çok seviyorum. Çok, çok..Anlatamayacağım kadar çok seviyorum. Her zaman yanımda olduğun için teşekkür ederim."

"Ben de seni çok seviyorum." dedi ve gözlerini sildi.

O da duygulanmıştı ama ben bir de onu üzmenin verdiği gerginliği taşıyordum.

Evlenmiştik ama onun birkaç aydır yaptığı tek şey hasta eşine bakmaktı. Balayına bile gidememiştik çünkü her dakika ilaçlarımın yanımda olması gerekiyordu, doktor kontrolüm şarttı ve bu şekilde hayatımı sürdüremiyordum. Tek yaptığım şey sabahtan akşama kadar uyumaktı.

"Bundan sonra ağlamak yok. Tatilden sonra okulunu da hallederiz. Artık gitmen için bir engel de kalmadı."

Heyecandan gözlerim kocaman olmuştu ve boynuna atladım.

"Zayn sen ciddi misin?!"

"Evet." dedi neşeyle.

Ne kadar çok okumak istediğimi biliyordu ve biz kaydımı dondurmak zorunda kalmıştık. Şimdi ise gerçekten bir engel yoktu.

"Sakın bir de bunun için ağlama!"
Burnumu sıktı ve ben huysuzlanıp onu ittim. "Yaa."

"Hadi gidelim artık annenleri bekletmeyelim."

Koluna girdim ve gülümseyerek yürümeye başladım.

Shawn

Odamda boş boş takılırken kulaklığımı çıkardım ve telefonumu da masaya bıraktım.

Uzun zamandır var mıydı bilmiyorum ama kendimi keyifsiz hissediyordum.

Odanın köşesinde duran Summer ile küçüklük resmimizi görünce gülümsedim ama aynı zamanda da gözlerim dolmuştu.

Resmi elime alıp bakmaya devam ettiğimde üzüntülü bir nefes alıp verdim.

Resmi bırakmadan odadan çıkıp yan odaya geçtim. Artık bomboş olan Summer'ın eski odasına.

Zayn ile evlenmişti ve artık bu evde yaşamıyordu.

Ağlamak istemiyordum ama elimde değildi çünkü onu çok özlemiştim. Sürekli kavga etsek de o benim her şeyimdi ve şimdi yoktu. Üstelik hastaydı da.

Boş yatağına oturdum ve elimi yatakta gezdirdim.

Odasını incelerken aklıma sürekli kavgalarımızdan görüntüler geliyordu. İstemsizce gülerken gözlerimi sildim.

Onu çok üzmüştüm. Kendimce haklı olduğumu sanıyordum ama Summer haklıymış. Öleceğini düşünürken bile onu istedi. Ne yaparsa yapsın kalbine söz geçiremedi ve sonunda mutlu olmuştu.

Ona laf ederken aslında onun iyiliğini düşünmüştüm fakat yanılmışım. O şimdi mutluydu ama mutsuz olan bendim.

"Abiiii!!!"

Summer'ın sesini duyar duymaz heyecanla yerimden kalktım ve odasından çıktım. Ben çıkar çıkmaz o da karşımda belirdi.

"Summer, hoş geldin."

Ona sarılıp bekledim.

"Bitti abi. Bitti, kurtuldum artık hastalıktan."

"Ne?!"

"Evet, bugün test yaptırdık, bütün sonuçlarım temiz çıktı."

"Summer inanmıyorum, çok mutlu oldum."

O da bana sarıldı ve geri çekildim.

"Sen benim odamda ne yapıyorsun?"

Arkasından da Zayn belirdiğinde başımı salladım.

"Hiç."

Summer

Annemin yemeklerinden tıka basa yiyip doyduktan sonra nefes almak için kalktım ve koltuğa oturdum.

"Aşkım yavaş, boğulacaksın."

"Ne yapayım? Annemin yemeklerini çok özlemişim."

Gülüştük ve Zayn elimi sıktı. Sürekli iyi olup olmadığımı kontrol ediyordu ve bana belli etmek istemiyordu.

"Elimi yıkayıp geliyorum." dedim ve yanlarından ayrıldım.

Banyodan çıktıktan sonra aşağı inecekken abim beni durdurdu.

"Abi?"

"Summer, gelsene konuşalım biraz."

"Olur."

Merakla onu takip ettim ve kapısı açık olan odasına girdik. Onun dönen sandalyesine oturduğumda dönerek yatağın yanına geldim. Abim de yatağına oturdu.

Ellerimi tuttu ve gülümsedi.

"İyi misin?"

"İyiyim?"

Sakin bir nefes aldı.

"Abi bir şey mi oldu?"

"Hayır, seni merak ediyorum sadece. Mutlu musun?"

"Evet çok mutluydum. Bundan sonra daha da mutlu olacağım."

Elimi sıktıktan sonra gözlerine baktım. Abimin bir şeyi vardı ama anlayamamıştım. Üzgün gibiydi.

"Sen iyi misin abi?"

"Yani..İyiyim."

Şaşkınlıkla ona baktım. "Abi sen hiç iyi değilsin. Ne oldu?!"

"O, Zayn, sana iyi davranıyor mu? Üzüyor mu seni?"

Başımı iki yana salladım. "Hayır, gerçekten. O beni çok mutlu ediyor. Ben onun sayesinde iyileştim. Neler yaşadığımızı biliyorsun. En kötü halimde bile benden vazgeçmedi."

"Biliyorum."

"Sen hala onu sevmiyorsun değil mi? Kızgınsın hala.."

Birkaç saniye sessizlikten sonra sandalyeden kalkıp yanına oturdum.

"Ben seni çok özledim." dedi ve pat diye bana sarıldı. "Ne?"

"Sen yokken ev çok sessiz. Bazen seninle kavgalarımızı da özlüyorum."

"Abi.."

Çok duygulanmıştım ve başımı omuzuna koyup iç çektim.

"Ben de sizi özlüyorum. Evimi, hatta bazen kolunu ısırmayı.."

Abim istemsizce güldüğünde bende güldüm.

"Eğer mutsuzsan veya pişmansan geri dön Summer. Her zaman yanındayım."

"Abiciğim, teşekkür ederim. İnan bana bunun benim için anlamını bilemezsin. Fakat ben Zayn'i seviyorum. Artık anla bunu. O beni üzmemek için her şeyi yapıyor."

"Sen mutluysan sorun yok."

Toparlandım ve boğazımı temizledim.

"Summer?"

Zayn'in sesini duyduğumda ayağa kalkıp odadan çıktım. Abim de arkamdan gelmişti.

"Gelmeyince merak ettim de."

"Abimle sohbet ettik biraz."

"Güzel. Kalkalım mı artık? Dinlen sen de biraz."

"Olur."

Elimi tuttu ve birlikte salona indik. Annem ve babamla vedalaştıktan sonra kapıya yöneldik.

"Güle güle. Kendine çok dikkat et."

"Tamam anneciğim. Ben yine gelirim, beni merak etmeyin."

Anneme sarıldım ve kapıdan çıktık.

"Zayn."

Abimin sesini duyduktan sonra panikle arkamızı döndük.

Zayn önce ona sonra bana baktı.

Korkuyla ikisine bakarken abim Zayn'e yaklaştı.

Yine bir şey diyecekti ve bütün huzurumu bozacaktı. Ne diyeceğimi bilmiyordum çünkü korkuyordum.

"Efendim Shawn?"

Abim biraz bekledikten sonra bana baktı, ardından tekrar Zayn'e döndü.

"Teşekkür ederim. Summer iyileştiyse senin sayende iyileşti."

Ne?

"Ona çok iyi baktın, seninle birlikte ayağa kalkabildi. Bugün hastalığı bittiyse en büyük pay senin."

Mutlulukla abime bakarken onu çok sevdiğimi bir kez daha anladım.

Zayn önce ne olduğunu anlayamadı ama sonra cevap vermeye çalıştı.

"Ben..Yani sana hep anlatmaya çalıştım ama onu çok seviyorum. Ayrıca sadece benim değil siz de onu iyileştirdiniz."

"Bundan sonra da yanında sen varsın artık. O sana emanet, yani sende ona. Umarım çok mutlu olursunuz."

Düğünümüzde tek kelime bile etmemişti ve şimdi onun için de konuşuyordu işte.

"Sağ ol."

"Sağ ol abi. Biz gidelim artık."

Zayn'in koluna girdim ve kendi evimize doğru yürüdük.

++++

finale yaklaşıyoruz ❤🥰🤧