Ενημερώνω ξανά ότι σε αυτά τα κεφάλαια θα δείτε τις κριτικές και βαθμολογίες από κάθε κριτή! Θα υπάρξει στο τέλος ένα τελευταίο κεφάλαιο με τους νικητές και την κατάταξη! Αυτά τα κεφάλαια είναι αποκλειστικά για τις κριτικές!

Τα βιβλία κρίθηκαν από 2 άτομα το κάθε ένα! Δεν είναι το ίδιο άτομο παντού! Οπότε υπάρχουν διαφοροποιήσεις στις βαθμολογίες και κριτικές!

Κριτής 1:

Σκοτεινοί Αγγέλοι

Εξωτερικη Εμφανιση 10/10 αποτελείται απο: Εξώφυλλο (3) Περίληψη (2) Τίτλος (2) Συσχέτιση με την κατηγορία του (3)

Συναισθηατικη κ Λογικη Ματια 40/40 αποτελειται απο: Ηθικό Δίδαγμα - Το τελικό νόημα του βιβλίου (10), Υποσυνείδητο μήνυμα που περνάει (10), Κοινωνικά θέματα που προβάλει (10), Συναισθήματα που προκαλεί (10)

Γραμματικη 45/80 αποτελείται απο: Περιγραφές κειμένου (10), Ορθογραφία (15), Συντακτικό (10), Δομή(10)

Ανάπτυξη χαρακτήρων 40/40

Πλοκή 28/30

Συνολο: 163/200

Αρχικά, το εξώφυλλο σε μαγνητίζει και σε προκαλεί να διαβάσεις παρακάτω με το που το βλέπεις: είναι σκοτεινό όπως ο τίτλος, σε ασπρόμαυρα χρώματα, και συνδέεται πλήρως με την ιστορία καθώς εικονίζει τις τρεις προσωπικότητες που κατοικούν στο σώμα της πρωταγωνίστριας, η οποία πάσχει από διασχιστική διαταραχή ταυτότητας. Από την περίληψη αυτό που μου αρέσει είναι οι αντιθέσεις ανάμεσα στις λέξεις «σκοτάδι» και «φως» και η διαρκής αναφορά στον τίτλο «σκοτεινοί άγγελοι», με αποτέλεσμα το άτομο που διαβάζει να θέλει να μάθει τι πλάσματα είναι αυτοί οι άγγελοι. Το ίδιο ισχύει και για τον τίτλο, ο οποίος και είναι 100% εύστοχος, καθώς αποκαλύπτεται στην ιστορία ότι όσο κι αν οι δύο άλλες προσωπικότητες (Ραφαέλ και Μόργκαν) προστατεύουν την Άιβερι (την πρωταγωνίστρια) από τα ψυχικά τραύματα του παρελθόντος, δεν παύουν να έχουν μια πλευρά σκοτεινή, γεμάτη θυμό και αρνητικά συναισθήματα. Θεωρώ ότι η ιστορία αντιπροσωπεύει απόλυτα την κατηγορία του δράματος, αν και έχει και στοιχεία δράσης, ρομαντικού και μυστηρίου.

Νομίζω ότι στο τέλος η ιστορία πέρασε ένα σημαντικό ηθικό δίδαγμα: μία/ένας σύντροφος που όντως νοιάζεται για σένα θα σε αποδεχτεί όπως είσαι, ακόμα κι αν έχεις κάτι τόσο πολύπλοκο όπως η ψυχική διαταραχή της Άιβερι (αυτό το λέω κυρίως για την Νίνα και τον Ραφαέλ, καθώς στην περίπτωση του Λίαμ δεν είμαι σίγουρη αν πράγματι αποδέχτηκε το γεγονός ότι η αγαπημένη του έχει άλλες δύο προσωπικότητες που ζουν τη δική τους ζωή και τους δικούς τους έρωτες. Όσον αφορά τα υποσυνείδητα μηνύματα, πράγματι εμφανίστηκε (σε συνδυασμό και με τα κοινωνικά θέματα) το ζήτημα των μηχανορραφιών στα πλούσια σπίτια και τις μεγαλοεπιχειρήσεις, το πώς σε μέρη που θεωρούμε αθώα στέκια διασκέδασης όπως μεγάλα κλαμπ δρα συχνά ο υπόκοσμος, η καταπίεση που δέχονται οι πλούσιοι στις οικογένειές τους, η παιδική και η σεξουαλική κακοποίηση, το ψυχολογικό τραύμα και φυσικά η ζωή ενός ατόμου με μια περίπλοκη διασχιστική διαταραχή σε μια κοινωνία που βιάζεται να κρίνει και να απορρίψει. Τα συναισθήματα τα χειρίστηκε η συγγραφέας πολύ καλά, δίνοντας βάση κυρίως στην ψυχολογία της Άιβερι, του Ραφαέλ και της Μόργκαν, αλλά και σε χαρακτήρες όπως ο Λίαμ και η Νίνα. Ένιωσα τα μπερδέματά τους, την απόγνωση της πρωταγωνίστριας, την καχυποψία της Μόργκαν και τον θυμό του Ραφαέλ. Τα ψυχογραφήματα των χαρακτήρων ήταν πολύ λεπτομερή και προσεγμένα.

Δεν υπήρχαν πάρα πολλές περιγραφές, αλλά όσες υπήρχαν ήταν εντάξει. Ωστόσο, υπήρχαν κάποια ορθογραφικά και έλειπαν τόνοι από τα ερωτηματικά «πού» και «πώς». Εντόπισα και ορισμένες ασυνταξίες, με κυριότερη την χρήση της παύλας και των εισαγωγικών μαζί στους διαλόγους (κανονικά χρησιμοποιείται ένα μόνο από τα δύο). Με τη δομή είχα ένα μεγάλο πρόβλημα και αυτό ήταν ο τρόπος χρήσης της πρωτοπρόσωπης αφήγησης: η αφήγηση σε α' πρόσωπο εναλλασσόταν όχι ανάμεσα σε 2 και 3 αλλά σχεδόν σε όλους τους κύριους (μερικές φορές και μη) χαρακτήρες του βιβλίου, με αποτέλεσμα μερικές φορές πραγματικά να πρέπει να φτάσω μέχρι το τέλος ενός κομματιού ή να το διαβάσω δύο φορές για να καταλάβω ποιος ήρωας από όλους αφηγείται. Θεωρώ ότι προκαλείται ένα χάος όταν υπάρχουν τόσοι πολλοί χαρακτήρες και αφηγούνται όλοι σε α' πρόσωπο.

Κατά τα άλλα, η ανάπτυξη των χαρακτήρων είναι εξαιρετική. Ξεχώρισα την πορεία της Άιβερι που ξεκίνησε ως ένα φοβισμένο και τραυματισμένο άτομο αλλά έκανε πολλά δυναμικά βήματα σταδιακά, του Ραφαέλ που βρήκε λίγη ηρεμία από το σκοτάδι του στη σχέση του με τη Νίνα αλλά και τη Νίνα την ίδια που παρουσιάστηκε ως ένα κακομαθημένο πλουσιοκόριτσο και κατέληξε να αφοσιώνεται σε μια ερωτική σχέση και την προστασία ενός ατόμου που απαιτούσαν το 100% του εαυτού της. Όσο για την πλοκή, πήγε πάρα πολύ συνεκτικά και καλά και είχε μεγάλο ενδιαφέρον: είχε ταυτόχρονα έντονα δραματικές στιγμές, ρομάντζο, δράση και στιγμές αγωνίας. Το μόνο που θα παρατηρούσα είναι ότι θα μπορούσαν να εμφανιστούν και λιγότεροι εχθροί από τον υπόκοσμο και να υπάρξουν λιγότερες «μάχες» ανάμεσα σε αυτούς και τους πρωταγωνιστές.

Μια εξαιρετική, πρωτότυπη ιστορία που δεν θα σας απογοητεύσει! Τα συγχαρητήριά μου στην συγγραφέα.

Broken

Εξωτερικη Εμφανιση 8/10 αποτελείται απο: Εξώφυλλο (3) Περίληψη (1) Τίτλος (1) Συσχέτιση με την κατηγορία του (3)

Συναισθηατικη κ Λογικη Ματια 17/40 αποτελειται απο: Ηθικό Δίδαγμα - Το τελικό νόημα του βιβλίου (10), Υποσυνείδητο μήνυμα που περνάει (3), Κοινωνικά θέματα που προβάλει (0), Συναισθήματα που προκαλεί (4)

Γραμματικη 41/80 αποτελείται απο: Περιγραφές κειμένου (3), Ορθογραφία (12), Συντακτικό (10), Δομή(16)

Ανάπτυξη χαρακτήρων 8/40

Πλοκή 25/30

Συνολο: 99/200

Ξεκινώντας κλασικά από την εξωτερική εμφάνιση, το εξώφυλλο είναι αρκετά έντονο και τραβάει την προσοχή με το μαύρο φόντο και την μορφή της γυναίκας που μπορεί να συνδέεται με την πρωταγωνίστρια. Η περίληψη δημιουργεί κλίμα αγωνίας και ενδιαφέροντος να διαβάσουμε παρακάτω, αλλά δεν έχει καθόλου τελείες στις προτάσεις και τις παραθέτει τη μία κάτω από την άλλη σαν bullet points. Ο τίτλος «Broken» συνδέεται για μένα μόνο με το κακό παρελθόν της ηρωίδας, τη στιγμή που στην ιστορία δίνεται έμφαση στον τρόπο που εκείνη το ξεπερνάει και γυρίζει άλλη σελίδα στη ζωή της. Επίσης είναι ένας μη πρωτότυπος τίτλος, καθώς τον έχω δει σε άπειρες ιστορίες της εφαρμογής με διαφορετικά συμφραζόμενα. Εντούτοις, το βιβλίο ταιριάζει πλήρως στην κατηγορία του δράματος. Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας μου άρεσε: όσο άσχημα κι αν σου φερθεί η ζωή, πρέπει να βρεις τη δύναμη να σταθείς στα πόδια σου και να γυρίσεις την τύχη σου, όπως κάνει η Μαρκέλλα-Αμαρυλλίς. Κατά τα άλλα εμένα προσωπικά δεν μου πέρασαν κάποια επιπλέον υποσυνείδητα μηνύματα, εκτός ενδεχομένως από μια ιδέα γυναικείας ενδυνάμωσης, καθώς η πρωταγωνίστρια καταφέρνει τα πάντα σχεδόν μόνη της, χωρίς να στηρίζεται σε άλλους και να ζητάει βοήθεια. Αναφορές σε κοινωνικά θέματα δεν διέκρινα. Κινούμαστε σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό πλαίσιο γενικά, που ισορροπεί ανάμεσα στην ελίτ και τον υπόκοσμο. Τώρα, όσον αφορά τα συναισθήματα, δόθηκε συναισθηματικό βάθος στην Μαρκέλλα-Αμαρυλλίς σίγουρα και σε μένα προσωπικά πέρασε η συγκίνησή της που βρήκε την κόρη της μετά από χρόνια, υπήρχε και χιούμορ σε μερικά σημεία αλλά γενικά δεν μπορώ να πω ότι μου έβγαινε να συμπάσχω τόσο πολύ συναισθηματικά με μια πρωταγωνίστρια που – για τις ανάγκες της ιστορίας ενδεχομένως – ήταν ψυχρή, αδίστακτη και ανέγγιχτη από οποιοδήποτε συναίσθημα για όλους πέρα από τους ανθρώπους που αγαπούσε. Περιγραφές δεν υπήρχαν καθόλου σχεδόν, κάποιες εικόνες ναι, αλλά όχι περιγραφές με λεπτομέρειες. Εντόπισα πάρα πολλά ορθογραφικά και τυπογραφικά λάθη (δεν μπορούσα να καταλάβω αν τελικά την κόρη την έλεγαν Αριάδνη ή Αριάνδη – γιατί υπήρχαν και τα δύο αυτά μέσα στην ιστορία – ή το ένα ήταν η λάθος ορθογραφία του άλλου), τόνους που έλειπαν στο «πού» και το «πώς» (ερωτηματικά) αλλά και σε άλλες λέξεις και το κυριότερο είναι πως δεν υπήρχαν παρά ελάχιστες αναλογικά με το μέγεθος της ιστορίας τελείες στις προτάσεις (το ίδιο που συνέβη και στην περίληψη). Η δομή ήταν εντάξει, ήταν πολύ ξεκάθαρος ο τρόπος που η παροντική αφήγηση και οι αναδρομές στο παρελθόν εναλλάσσονταν και μόνο μία ασυνέχεια μεταξύ κεφαλαίων θυμάμαι να εντοπίζω. Βέβαια, έχω όπως πάντα τις ενστάσεις μου για την εναλλασσόμενη πρωτοπρόσωπη αφήγηση και σίγουρα θα προτιμούσα τριτοπρόσωπη αν είναι να δούμε τα πράγματα από την οπτική γωνία πολλών χαρακτήρων. Όσον αφορά τώρα την ανάπτυξη χαρακτήρων, σίγουρα υπήρχε διαφορά ανάμεσα στην Μαρκέλλα-Αμαρυλλίς όπως την βλέπαμε στις αναδρομές και σε αυτήν της παροντικής αφήγησης. Το θέμα είναι ότι το βιβλίο αυτό δεν δείχνει τόσο το στάδιο της μετάβασης όσο την τελευταία φάση της. Οπότε, πέρα από το γεγονός ότι έγινε λίγο πιο ήρεμη και μαλακωμένη σαν άνθρωπος από τότε που πήρε την κόρη της πίσω, δεν θεωρώ ότι η Μαρκέλλα-Αμαρυλλίς γνώρισε κάποια συγκλονιστική ανάπτυξη μέσα στην ιστορία. Βέβαια είδαμε σε μορφή ανατροπής τους θετούς γονείς της κόρης της να εξελίσσονται προς το χειρότερο και επίσης κάτι είναι και το γεγονός ότι η μικρή και ο σύντροφος της μητέρας της έγιναν φίλοι από εκεί που δεν συμπαθιούνταν καθόλου. Η πλοκή πάντως είχε μεγάλο ενδιαφέρον με τις αναδρομές, τις ανατροπές και τον αγώνα της πρωταγωνίστριας να εξασφαλίσει πως θα μείνει κοντά της το παιδί της. Λίγο μόνο προς το τέλος εμφανίστηκαν κάποια πρόσωπα που λογικά θα υπήρχαν στα προηγούμενα βιβλία που σχετίζονται με την ιστορία και δεν μας εξηγήθηκε ποια είναι, παρ' όλο που η συγγραφέας δηλώνει ότι το βιβλίο μπορεί να διαβαστεί και μόνο του.

Μια κατά τα άλλα όντως δραματική δουλειά με πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή και ένα σημαντικό μήνυμα για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε το παρελθόν και το μέλλον μας. Συγχαρητήρια στην συγγραφέα.

Really Love

Εξωτερικη Εμφανιση 9/10 αποτελείται απο: Εξώφυλλο (3) Περίληψη (1) Τίτλος (2) Συσχέτιση με την κατηγορία του (3)

Συναισθηατικη κ Λογικη Ματια 30/40 αποτελειται απο: Ηθικό Δίδαγμα - Το τελικό νόημα του βιβλίου (10), Υποσυνείδητο μήνυμα που περνάει (5), Κοινωνικά θέματα που προβάλει (5), Συναισθήματα που προκαλεί (10)

Γραμματικη 47/80 αποτελείται απο: Περιγραφές κειμένου (0), Ορθογραφία (16), Συντακτικό (16), Δομή(15)

Ανάπτυξη χαρακτήρων 32/40

Πλοκή 30/30

Συνολο: 148/200

Αρχίζω με την εξωτερική εμφάνιση. Το εξώφυλλο είναι μια σύνθεση με πανέμορφα χρώματα και τα διάφορα στοιχεία (η κοπέλα, ο κλέφτης και το τοπίο) είναι πολύ ομαλά μπλεγμένα μεταξύ τους. Η κοπέλα με το λευκό φόρεμα και το λευκό λουλούδι νιώθω ότι συνδέονται με την αγνότητα και την αθωότητα της Μαρίζας, της κεντρικής ηρωίδας, και με το δίλημμα του αν αυτή εξαρτάται από το σώμα της ή την ψυχή της. Στην περίληψη οι πληροφορίες ναι μεν παρατίθενται σύντομα και δημιουργούν ενδιαφέρον, αλλά μου φαίνεται σαν να είναι σε λίγο μπερδεμένη σειρά. Ο τίτλος συνδέεται άρτια με το ερώτημα «τι είναι η πραγματική αγάπη;» που απασχολεί την ιστορία. Τέλος, θεωρώ ότι η ιστορία εκπροσωπεί επάξια την κατηγορία του δράματος, καθώς το δραματικό στοιχείο διακατέχει την πλοκή και τους εσωτερικούς μονολόγους της ηρωίδας.

Σαν ηθικό δίδαγμα κρατάω το ότι τα πράγματα σε μια σχέση δεν είναι πάντα όπως φαίνονται, και πίσω από την ιδανική σχέση ή την ιδανική φιλία μπορεί να κρύβεται τοξικότητα, εγωισμός και χειριστικότητα, όπως στην περίπτωση του Δημήτρη, τον οποίο η Μαρίζα θεωρούσε τον τέλειο, ανιδιοτελή και προστατευτικό σύντροφο μέχρι να ανακαλύψει τι πραγματικά ίσχυε. Το αντίστροφο, φυσικά, ισχύει για τον Άγγελο. Υπήρχαν και υποσυνείδητα μηνύματα και ηθικά διλήμματα με τα οποία μπορούσε να ταυτιστεί ο αναγνώστης, καθώς ήταν όλα βγαλμένα από τη ζωή (όπως η ίδια η ερώτηση: σε τι άκρα θα έφτανες για να σώσεις έναν άρρωστο αγαπημένο σου άνθρωπο;). Όσον αφορά τώρα τα κοινωνικά θέματα, κρατάω το ζήτημα της αληθινής φιλίας που θίγεται μέσα από την σχέση Μαρίζας και Εύας αλλά και των ατόμων με αναπηρία μέσα από τον χαρακτήρα της Αντωνίνας. Η ιστορία ήταν πολύ συναισθηματική, ειδικά όσον αφορά την αφήγηση εκ μέρους της Μαρίζας. Ένιωσα όλα της τα συναισθήματα: τον πόνο, τον διχασμό, τον έρωτα. Υπήρχε και στον Άγγελο βέβαια αρκετό συναισθηματικό βάθος.

Περιγραφές δεν υπήρχαν καθόλου σχεδόν. Επίσης έλειπαν τόνοι στα ερωτηματικά «πού» και «πώς», κόμματα στο αναφορικό «ό,τι», κάτι λίγα ορθογραφικά και κυρίως συντακτικά λαθάκια. Όσον αφορά την δομή, έχω δύο παράπονα: αρχικά θα προτιμούσα αντί να εναλλάσσεται η πρωτοπρόσωπη αφήγηση ανάμεσα στην Μαρίζα και τον Άγγελο να έχει χρησιμοποιηθεί η τριτοπρόσωπη. Ακόμη, η αφήγηση ήταν ελαφρώς περιληπτική και έρεε αρκετά γρήγορα. Π.χ. λείπουν λεπτομέρειες για την σχέση που είχαν αρχικά ο Δημήτρης και η Μαρίζα. Μας την περιγράφει η συγγραφέας σαν σχέση βαθιάς και ανιδιοτελούς αγάπης, αλλά δεν έχουμε την ευκαιρία να το διαπιστώσουμε μόνοι μας.

Στην ανάπτυξη χαρακτήρων το δίνω στον Άγγελο, που αν και αντιπαθητικός, σκληρός και αγενής στην αρχή απέκτησε αισθήματα για την πρωταγωνίστρια στο τέλος. Ο Δημήτρης και η Εύα εξελίχθηκαν μάλλον προς το χειρότερο, αν και η τελευταία μετάνιωσε κάπως στο τέλος. Μόνο για την Μαρίζα έχω ενδοιασμούς: ήταν πρωταγωνίστρια αλλά αρκετά επίπεδος χαρακτήρας και μερικές φορές και λίγο άχρωμη και αψυχολόγητη για εμένα, σαν να αφήνεται όπου την πηγαίνει ο άνεμος. Η πλοκή γενικά είχε πολλές ανατροπές και συνεπώς μεγάλο ενδιαφέρον. Δεν θεωρώ ότι βαρέθηκα, υπήρχε μια σταθερή αγωνία μέχρι το τέλος και ο τρόπος που άλλαζαν οι ισορροπίες και ανατρέπονταν όλα με κρατούσε.

Μια πολύ δυνατή δραματική ιστορία που αξίζει πολλά συγχαρητήρια!

Η θλίψη του Φθινοπώρου

Εξωτερικη Εμφανιση 6/10 αποτελείται απο: Εξώφυλλο (2) Περίληψη (1) Τίτλος (2) Συσχέτιση με την κατηγορία του (1)

Συναισθηατικη κ Λογικη Ματια 13/40 αποτελειται απο: Ηθικό Δίδαγμα - Το τελικό νόημα του βιβλίου (0), Υποσυνείδητο μήνυμα που περνάει (5), Κοινωνικά θέματα που προβάλει (5), Συναισθήματα που προκαλεί (3)

Γραμματικη 48/80 αποτελείται απο: Περιγραφές κειμένου (8), Ορθογραφία (16), Συντακτικό (10), Δομή(14)

Ανάπτυξη χαρακτήρων 5/40

Πλοκή 10/30

Συνολο: 82/200

Ας ξεκινήσουμε από την εξωτερική εμφάνιση του βιβλίου: το εξώφυλλο έχει μια πανέμορφη εικόνα με πολύ ελκυστικό φωτισμό και φθινοπωρινά χρώματα που ταιριάζουν με τον τίτλο. Η γραμματοσειρά όμως δεν είναι σωστά τοποθετημένη και επίσης είναι διάφανη με αποτέλεσμα να μην φαίνεται καλά. Η περίληψη είναι πολύ ξερή και σύντομη και δεν έχει κανένα κόμμα ανάμεσα στις προτάσεις, ενώ πρέπει. Βέβαια, ο τίτλος είναι πολύ καλός και συνδέεται πλήρως με την πλοκή, στην οποία όλα τα θλιβερά γεγονότα συμβαίνουν μέσα στο φθινόπωρο. Τώρα, όσον αφορά τη συσχέτιση με την κατηγορία έχω σοβαρούς ενδοιασμούς για αυτό. Από τη μία στην περίληψη φαίνεται σαν ο έρωτας της Ρένας με τον Αντώνη να είναι κάτι που συμβαίνει στην αρχή και να τον εμποδίζουν δραματικά γεγονότα που αναπτύσσονται στον κορμό του βιβλίου, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου περιστρέφεται γύρω από το ρομάντζο, το οποίο χαλάει αναπάντεχα και πολύ απότομα κάπου προς το τέλος. Θα το χαρακτήριζα ένα ρομαντικό με δυστυχισμένο τέλος. Δεν νιώθω ότι προέκυψε κάποιο ηθικό δίδαγμα πέρα από τη συνειδητοποίηση ότι καταστράφηκαν οι ζωές των δύο πρωταγωνιστών, της μεν Ρένας εξαιτίας του πατέρα της και του δε Αντώνη εξαιτίας της αρραβωνιαστικιάς του. Υποσυνείδητο μήνυμα και παράλληλα κοινωνικό θέμα για μένα ήταν το πώς οι πατριαρχικές αντιλήψεις και η καταπίεση καταδυνάστευαν την εποχή που διαδραματίζεται η ιστορία τις ζωές των γυναικών, κάτι που φαίνεται κυρίως μέσα από την ιστορία της Ρένας, η οποία αναγκάστηκε από τον πατέρα της να εγκαταλείψει το χόμπι και τις σπουδές της για να παντρευτεί έναν άντρα που δεν αγαπάει και ο οποίος της φέρεται με αυταρχικό και τοξικό τρόπο. Άλλο ένα κοινωνικό μήνυμα που πέρασε η ιστορία για μένα ήταν το πώς λειτουργούσαν οι ταξικές διαφορές παλιότερα και δηλητηρίαζαν την επικοινωνία των ανθρώπων μεταξύ τους επειδή ο ένας είχε περισσότερα λεφτά από τον άλλον. Ένιωσα παρ' όλα αυτά πως υπήρχε πολύ λίγο συναισθηματικό βάθος σε χαρακτήρες όπως η Ρένα, ο Αντώνης και ο Θεοδόσιος, σαν να ξύσαμε απλώς λίγο την επιφάνειά τους διαβάζοντας. Και γενικότερα εγώ ένιωσα αρκετά επιφανειακά και τη σχέση της Ρένας με τον Αντώνη και τον δεσμό που ανέπτυξε με την δασκάλα της, ωστόσο μπορώ να πω ότι αισθάνθηκα την απόγνωση και την αδικία στο τέλος, όταν τελικά παντρεύτηκε τον Βρασίδα και έγινε δυστυχισμένη. Μπορώ να πω ότι μου έλειψαν αρκετά και οι περιγραφές, αν και υπήρχαν. Ήταν λίγες και πολύ σύντομες. Ορθογραφικά λάθη δεν εντόπισα πέρα από κάποιες λέξεις σε όλο το βιβλίο που δεν είχαν τόνους, συντακτικά όμως υπήρχαν πάρα πολλές περίοδοι χωρίς κόμματα, είδα και προτάσεις που ξεκινούσαν με πεζό γράμμα, προτάσεις που έχαναν συντακτικά και μια ασυνέχεια σε ορισμένα σημεία στην εναλλαγή των χρόνων. Η δομή είχε επίσης προβλήματα, καθώς ορισμένα κεφάλαια περνούσαν το ένα στο άλλο χωρίς συνοχή, όπως το κεφάλαιο όπου η Γαλήνη συναντάει τη Ρένα στο βιβλιοπωλείο και την πλησιάζει για να της μιλήσει. Εκεί κόβεται το κεφάλαιο και όταν περνάμε στο επόμενο είναι λες και το προηγούμενο γεγονός δεν έγινε ποτέ, καθώς προσπερνάται και δεν γίνεται παρακάτω καμία αναφορά σε αυτό. Οι χαρακτήρες δεν θεωρώ ότι εξελίχθηκαν καθόλου, και μάλιστα στα δικά μου μάτια φέρονταν τελείως αψυχολόγητα μερικές φορές, χωρίς να παρακολουθήσουμε ως αναγνώστες την διαδικασία με την οποία κατέληξαν σε κάποια απόφαση ή συμπεριφορά: π.χ. όταν η Ρένα αποφάσισε να δεχτεί τον γάμο με τον Βρασίδα ή όταν ο Αντώνης την χώρισε, κάτι το οποίο έγινε απλώς στα ξαφνικά χωρίς να μάθουμε καν πώς ή γιατί. Ακόμα και ο Θεοδόσιος έγινε από αυταρχικός πατέρας που νοιαζόταν με εντελώς λάθος τρόπο για την κόρη του ένας υπερβολικά απαθής και αναίσθητος πατέρας χωρίς να καταλάβουμε πώς συντελέστηκε αυτή η αλλαγή. Θα δώσω κάποιους βαθμούς για εξέλιξη προς το χειρότερο, αλλά λαμβάνοντας υπόψιν το γεγονός ότι αυτή η εξέλιξη ήταν ξαφνική και χωρίς αιτιολόγηση. Όσο για την πλοκή, υπήρχε ανισορροπία καθώς στην αρχή, μέχρι να ερωτευτούν ο Αντώνης και η Ρένα, κυλούσε με έναν σχετικά αργό και περπατητό ρυθμό και προς το τέλος άρχισαν να συμβαίνουν το ένα πίσω από το άλλο καταιγιστικά γεγονότα: ο χωρισμός, η παραίτηση της δασκάλας, το προξενιό, ο εξαναγκασμένος γάμος. Και όλα αυτά συνέβησαν ξαφνικά και χωρίς αιτία. Δεν υπήρχε καμία υπόνοια ότι ο Βρασίδας ενδιαφέρεται για την Ρένα πριν ο πατέρας της της ανακοινώσει ξαφνικά το προξενιό, δεν μάθαμε τον λόγο που χώρισε η κοπέλα με τον Αντώνη. Επίσης, η κυρία Κλεμένς όσο ξαφνικά έφυγε τόσο ξαφνικά και ήρθε. Είχε σημαντικό ρόλο και θα έπρεπε για μένα να έχει εμφανιστεί από τα πρώτα κιόλας κεφάλαια και όχι προς το τέλος της ιστορίας και να φύγει κατευθείαν. Έτσι θα είχε περισσότερο νόημα και η αποκάλυψη πως σχετιζόταν με τον γιο της Αργυρούς. Μια και αναφέρθηκα σε αυτήν, η Αργυρώ, η Αρσινόη και ο Αγαθοκλής ήταν τρία πρόσωπα τα οποία πρακτικά δεν είχαν λόγο να υπάρχουν στο βιβλίο γιατί δεν προήγαν καθόλου την πλοκή, απλά εμφανίστηκαν και εξαφανίστηκαν. Η αφήγηση ήταν πολύ ελλειπτική και κοβόταν απότομα περνώντας από ένα γεγονός σε κάποιο άλλο που συνέβαινε μήνες μετά χωρίς να μας απασχολεί το ενδιάμεσο διάστημα. Το τέλος, αν και ήταν μια ενδιαφέρουσα ανατροπή πέρα από τα συνηθισμένα, ήταν και αυτό πάρα πολύ απότομο. Πάντως ήταν μια ιστορία με αρκετά καλοστημένη ατμόσφαιρα που έχει πολλές προοπτικές με λίγη περισσότερη δουλειά και αξίζει συγχαρητήρια.

Κριτής 2:

Σκοτεινοί Αγγέλοι

Εξωτερική Εμφάνιση 8/10

(Εξώφυλλο 1/3, Περίληψη 2/2, Τίτλος 2/2, Συσχέτιση με την κατηγορία του 3/3)

Συναισθηματική και Λογική Ματιά 28/40

(Ηθικό δίδαγμα (εάν έχει) – το τελικό νόημα του βιβλίου 6/10, Υποσυνείδητα μηνύματα που περνάει 8/10, Κοινωνικά θέματα που προβάλει 8/10, Συναισθήματα που προκαλεί 6/10)

Γραμματική 74/80

(Περιγραφές κειμένου 18/20, Ορθογραφία 17/20, Συντακτικό 19/20, Δομή 20/20)

Ανάπτυξη χαρακτήρων 38/40

Πλοκή 25/30

Σύνολο: 173/200

Με μια γρήγορη ματιά το εξώφυλλο είναι αρκετά ελκυστικό. Σκοτεινό, μυστηριώδες ότι ακριβώς χρειάζεται ένα βιβλίο σαν και αυτό. Προσωπικά όμως θεωρώ πως για να επιλέξεις μια τέτοια τεχνική πρέπει να είσαι πολύ λεπτεπίλεπτος σε σχέση με το σχήμα του προσώπου που θα βάλεις καθώς και σε ποια σειρά θα τα τοποθετήσεις έτσι ώστε να φαίνονται μεν ότι είναι διαφορετικά αλλά ταυτόχρονα να σου δίνουν ένα ομοιόμορφο, μυστηριώδες εξώφυλλο... Όπως αναφέρει και η συγγραφέας στον επίλογο του πρώτου βιβλίου «περιγράφει μια ακραία ίσως και μυθοπλαστική περίπτωση του διαφορετικού και της δυσκολίας αυτού να γίνει αποδεκτό στην κοινωνία» όπου και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη σε σχέση με το βιβλίο της καθώς ακριβώς αυτό ήταν που είχα και εγώ στο μυαλό μου να γράψω στην κριτική μου... Έχω να πω ότι είναι ένα αρκετά καλοστημένο βιβλίο ωστόσο θα ήθελα λίγη παραπάνω προσοχή στο θέμα των στίξεων. Συντακτικά και ορθογραφικά είναι αρκετά ορθό. Οι παράγραφοι δεν είναι τόσο μεγάλες κάνοντας έτσι το βιβλίο ευχάριστο στο διάβασμα καθώς και οι περιγραφές του δεν σε κουράζουν καθόλου αντιθέτως σε βάζουν πιο καλά στο στοιχείο του βιβλίου... Η Άιβερι Σάλιβαν.... Η Άιβερι Σάλιβαν είναι ένας... πολύπλοκος χαρακτήρας όπου φυσικά κάποια στιγμή αποκαλύπτεται και ο λόγος... Μου φάνηκε.. περίεργη να πω την αλήθεια μου αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να αρνηθώ τον δυναμισμό της. Πιστεύω όμως ότι ο καθένας που θα διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο θα βρει χαρακτηρισμούς για τους πρωταγωνιστές πολύ διαφορετικούς από ότι κάποιος άλλος καθώς όλοι είναι... πολύπλευροι.. Έχω ανάμεικτα συναισθήματα για το συγκεκριμένο βιβλίο και την πλοκή του... Περιέχει στοιχεία από διάφορα κοινωνικά/ψυχολογικά θέματα καθώς και η μεγάλη ανατροπή που μας αποκαλύπτεται το μεγάλο μυστικό της πρωταγωνίστριας όπου έχω να πω ότι η συγγραφέας το χειρίστηκε εξαιρετικά. Ήταν μια υπέροχη ιστορία, πρωτότυπη, καλογραμμένη αλλά το μόνο μου παράπονο είναι ότι το πρώτο βιβλίο σταματάει λίγο απότομα καθώς και ότι υπάρχουν κάποια σημεία όπου επαναλαμβάνονται κάνοντας έτσι λίγο χρονοβόρα την εξέλιξή της...

Broken

Εξωτερική Εμφάνιση 8/10

(Εξώφυλλο 1/3, Περίληψη 2/2, Τίτλος 2/2, Συσχέτιση με την κατηγορία του 3/3)

Συναισθηματική και Λογική Ματιά 27/40

(Ηθικό δίδαγμα (εάν έχει) – το τελικό νόημα του βιβλίου 6/10, Υποσυνείδητα μηνύματα που περνάει 6/10, Κοινωνικά θέματα που προβάλει 7/10, Συναισθήματα που προκαλεί 8/10)

Γραμματική 56/80

(Περιγραφές κειμένου 10/20, Ορθογραφία 15/20, Συντακτικό 16/20, Δομή 15/20)

Ανάπτυξη χαρακτήρων 40/40

Πλοκή 30/30

Σύνολο: 163/200

Όπως μου έχει πει κάποιος, σαν σκληρός κριτής εξωφύλλων, έχω πω πως ενώ η εικόνα που έχει διαλέξει να βάλει αντιπροσωπεύει απόλυτα το βιβλίο μου χαλάει πάρα πολύ το μέρος όπου έχει τοποθετήσει την γραμματοσειρά και πως είναι πάρα πολύ στην άκρη. Ενώ ταιριάζει σαν γραμματοσειρά θεωρώ πως δεν ταιριάζει στο συγκεκριμένο σημείο καθώς μιας και η εικόνα είναι ασπρόμαυρη στο συγκεκριμένο σημείο της φωτογραφίας είναι και τα δυο ανοιχτόχρωμα κόβοντας έτσι και την μυστηριώδης φωτογραφία αλλά και τον τίτλο. Η ιστορία της Αμαρυλλίς αν και προβάλει κάποια θέματα ευαίσθητα όπως η απαγωγή, η σεξουαλική παρενόχληση κ.α. κρύβει μηνύματα αλλά και προκαλεί συναισθήματα. Θα παρακαλούσα όμως, όπως έχω κάνει πολλές φορές, οι συγγραφείς που επιλέγουν να θίξουν τέτοια θέματα να το κάνουν με πάρα πολύ προσοχή. Τέτοια θέματα δεν πρέπει να περνιούνται στο χαρτί και να δίνονται, κυρίως στους μικρότερους σε ηλικία αναγνώστες, τόσο... χύμα. Δεν πρέπει να περνιούνται έτσι εύκολα καθώς είμαι σίγουρη πως δεν θέλει κανένας να δώσει λάθος εντυπώσεις. Αυτό που μου έκανε εντύπωση στο συγκεκριμένο βιβλίο είναι πως ακόμα και περιγραφές που δεν έχει και επικρατεί κυρίως ο διάλογος δεν σε κάνει να βαριέσαι. Θα ήθελα όμως να ήταν λίγο περισσότερο εμπλουτισμένο με παραγράφους περιγράφοντας τον χώρο γύρω από τους πρωταγωνιστές ή ας πούμε τα συναισθήματά τους γιατί ενώ η υπόθεση είναι ωραία κρατάει λίγο πίσω το συγκεκριμένο κομμάτι. Από θέμα ορθογραφίας έχω να πω ότι ήταν σχεδόν άψογο εκτός από δυο τρία μικρά λάθη τα οποία δεν είναι καθόλου επιλήψιμα. Στο κομμάτι του συντακτικού είναι επίσης σχεδόν άψογο με χαρακτηριστικά δυο τρία σημεία όπου μάλλον θα είχε αποσπαστεί η προσοχή της συγγραφέα όπως και κάποια κομμάτια όπου θα ήθελα να είχε δοθεί περισσότερο προσοχή στα σημεία στίξης. Πιστεύω, πάρα πολύ, πως το «Broken» έχει την καλύτερη ανάπτυξη χαρακτήρων, ειδικά η πρωταγωνίστρια. Από ένα φοβισμένο πλάσμα εξελίσσεται σε μια τόσο δυνατή γυναίκαι που για να φτάσει στο στόχο της είναι πραγματικά απίστευτο το πόσο αλλάζει. Σε μια δεύτερη θέση θα μπορούσα να πω ότι η άλλη καλύτερη εξέλιξη χαρακτήρα είναι εκείνη του Ζακούλη όσο τραγικό τέλος και να έχει. Γενικά όμως στο συγκεκριμένο βιβλίο οι χαρακτήρες κάνουν μια δυνατή αλλαγή και έπειτα ανάλογα με τις καταστάσεις προσαρμόζουν και τους χαρακτήρες τους, κάτι που θεωρώ πως είναι ενδιαφέρον σε ένα βιβλίο. Μιλώντας αντικειμενικά μόνο για την πλοκή και δίχως τα υπόλοιπα τεχνικά κομμάτια έχω να πω ότι μου άρεσε αρκετά. Μου άρεσε περισσότερο η ίντριγκα που υπήρχε καθώς και φυσικά η βόμβα που μας σκάει η συγγραφέας κάπου στην μέση του βιβλίου αφήνοντας μας όλους κυριολεκτικά σύξυλους *και μην το αρνηθεί γιατί τις αντιδράσεις στα σχόλια τις είδα* Εάν όμως έπρεπε να κατατάσσω την πλοκή θα έλεγα πως στην τρίτη θέση υπάρχει το ρομαντικό στοιχείο, στην δεύτερη το μυστηριώδες και δραματικό και στην πρώτη η ίντριγκα το φυσικά το plot twist...

Really Love

Εξωτερική Εμφάνιση 5/10

(Εξώφυλλο 2/3, Περίληψη 0/2, Τίτλος 1/2, Συσχέτιση με την κατηγορία του 2/3)

Συναισθηματική και Λογική Ματιά 18/40

(Ηθικό δίδαγμα (εάν έχει) – το τελικό νόημα του βιβλίου 7/10, Υποσυνείδητα μηνύματα που περνάει 5/10, Κοινωνικά θέματα που προβάλει 4/10, Συναισθήματα που προκαλεί 2/10)

Γραμματική 70/80

(Περιγραφές κειμένου 16/20, Ορθογραφία 14/20, Συντακτικό 20/20, Δομή 20/20)

Ανάπτυξη χαρακτήρων 25/40

Πλοκή 18/30

Σύνολο: 136/200

Μιλώντας για το εξώφυλλο έχω να πω ότι είναι αρκετά όμορφο και ταιριάζει και με την κατηγορία του. Άσπρο επικρατεί κυρίως, κάποιο χρώμα όπου δηλώνει αθωότητα κάτι που έρχεται σε αντίθεση με το περιεχόμενο του βιβλίου. Στο θέμα της περίληψης δεν έχω να σχολιάσω και πάρα πολλά καθώς είναι μια περίληψη με όλη την σημασία της λέξης δυστυχώς δίχως να μας τραβάει να το γνωρίσουμε καλύτερα. Πάνω στο θέμα του τίτλου μπορώ να πω ότι ταιριάζει αρκετά διότι αυτά που κάνει η πρωταγωνίστρια τα κάνει διότι αγαπάει πραγματικά. Σε συσχέτιση με την κατηγορία του Δράματος μπορώ να πω ότι είναι στην κατάλληλη θέση... Αρχικά να ξεκινήσω λέγοντας πως είμαι γενικά ένας δύσκολος άνθρωπος στο θέμα του συναισθήματος, ειδικά σαν αναγνώστης, οπότε η τόσο χαμηλή βαθμολογία ευθύνεται στο γεγονός πως προσωπικά διαβάζοντάς το δεν κατάφερα να συγκλονιστώ όπως λίγα άλλα βιβλία έχουν καταφέρει να το κάνουν... Το "Really Love" είναι ένα κυρίως δραματικό βιβλίο με ρομαντικά στοιχεία, υπάρχουν κάποια ηθικά διδάγματα όπως αυτό του ότι δεν είναι όλα όπως φαίνονται ούτε από ανθρώπους αλλά ούτε και από καταστάσεις δίχως όμως να προβάλει και να θίγει πολλά κοινωνικά μηνύματα κάτι που θα ήταν πολύ ωραίο να γίνει... Τα κεφάλαια είναι όμορφα οργανωμένα με περιγραφές όπως και διαλόγους μοιρασμένα δίχως να σε κουράζουν με πολλές λεπτομέρειες ή από την άλλη με πολλές σκέψεις. Σε σχέση με το συντακτικό έχω να πω ότι είναι άριστο κάτι που δεν ισχύει και με την ορθογραφία όπου σε ένα βιβλίο 35 κεφαλαίων υπάρχουν διάσπαρτα λάθη που δεν μπορώ να πω ότι είναι από την αυτόματη διόρθωση. Παρακολουθώντας την ζωή της Μαρίζας, από ένα συγκεκριμένο σημείο της ζωής της και μετά δίχως να ξέρουμε το παρελθόν της, έχω να πω ότι μέχρι το τέλος μένει λίγο στάσιμη... Αποδέχεται όλα αυτά που έρχονται στη ζωή της τόσο εύκολα που μου φαίνεται λίγο περίεργο. Αποδέχεται την σχέση που πρέπει να ξεκινήσει με τον Άγγελο άσχετα εάν αυτό είναι κάτι που δεν της αρέσει καθόλου. Αποδέχεται την προδοσία του Δημήτρη και της Εύας και γενικά δεν μπορώ να πω ότι στο τέλος έχει βγει πιο δυνατή από όλες τις καταστάσεις που πέρασε... Υπάρχουν πλοκές και πλοκές ανά τον κόσμο. Βαθιές πλοκές που σου αφήνουν ένα γλυκόπικρο συναίσθημα, πλοκές που δεν μπορείς να τις ξεπεράσεις εύκολα και έχεις χαριτολογώντας Book hangover, πλοκές που δεν σου κάνουν αίσθηση αλλά και πλοκές που τις έχεις διαβάσει αρκετές φορές έτσι πλέον δεν σου φαίνονται κάτι ξένο. Θα μπορούσα να πω ότι το συγκεκριμένο βιβλίο ανήκει στην τελευταία κατηγορία πλοκών, προσωπική άποψη πάντα. Θεωρώ πως εάν το στοιχείο του δράματος ή της ίντριγκας έμπαινε λίγο παραπάνω στο παιχνίδι θα μπορούσα να μιλήσω πιο εύκολα...

Η Θλίψη του Φθινοπώρου

Εξωτερική Εμφάνιση 6/10

(Εξώφυλλο 1/3, Περίληψη 1/2, Τίτλος 2/2, Συσχέτιση με την κατηγορία του 2/3)

Συναισθηματική και Λογική Ματιά 13/40

(Ηθικό δίδαγμα (εάν έχει) – το τελικό νόημα του βιβλίου 4/10, Υποσυνείδητα μηνύματα που περνάει 4/10, Κοινωνικά θέματα που προβάλει 5/10, Συναισθήματα που προκαλεί 0/10)

Γραμματική 67/80

(Περιγραφές κειμένου 14/20, Ορθογραφία 19/20, Συντακτικό 18/20, Δομή 16/20)

Ανάπτυξη χαρακτήρων 20/40

Πλοκή 20/30

Σύνολο: 126/200

Από σχεδιαστικό κομμάτι θεωρώ πως το εξώφυλλο έχει περιθώρια βελτίωσης όπως τονίζοντας λίγο περισσότερο την γραμματοσειρά, σε περίπτωση που θέλει να κρατήσει την ίδια ή κατά την άποψή μου θα μπορούσε να είχε μπει κάποια ποιο bold με δραματικό τελείωμα τονίζοντας την «θλίψη» Αυτό λόγω του ότι το εξώφυλλο είναι πολύ φωτεινό και η γραμματοσειρά πολύ λεπτή, άσπρη σε σημείο να μην φαίνεται καθόλου. Η φωτογραφία όμως που έχει επιλέξει να χρησιμοποιήσει είναι καταπληκτική και ταιριάζει απόλυτα... Στο θέμα της περίληψης μπορώ να πω ότι είναι μια... περίληψη σκέτη. Ναι μεν περιγράφει όμως δεν τραβάει τον αναγνώστη να γνωρίσει το βιβλίο λίγο καλύτερα. Όσο έχει να κάνει με τον τίτλο και την συσχέτιση με την κατηγορία του θεωρώ πως είναι είναι αρκετά μέσα στο θέμα του... Από συναισθηματική και λογική μάτια δεν μπορώ να πω ότι έχω ΤΑ συναισθήματα βγαίνοντας από την ανάγνωση του συγκεκριμένου βιβλίου ή ότι πήρα κάποιο δυνατό μήνυμα. Το μόνο που κατάλαβα ήταν ότι στην τότε εποχή οι άντρες έκαναν κουμάντο στα πάντα ακόμα και στις ζωές των γυναικών τους και πως ότι έλεγαν εκείνοι ήταν νόμος. Αυστηροί πάντα κάνοντας αυτό που νομίζουν ότι είναι το καλύτερο για την οικογένειά τους δεν ακούν ποτέ την γνώμη των υπόλοιπων... Συνδυάζοντας τις περιγραφές κειμένου με το συντακτικό έχω να πω ότι έμεινα λίγο απογοητευμένη. Υπάρχουν σημεία τα οποία η μια παράγραφος με την άλλη δεν έχει καμία συνοχή... Όσο προσπαθούσα να βγάλω κάποιο νόημα δεν τα κατάφερα και, την πρώτη φορά που έγινε, θεώρησα πως έγινε από λάθος όμως καθώς στα επόμενα κεφάλαια έγινε το ίδιο πράγμα δεν μπόρεσα να το αγνοήσω... Προσπαθώντας να μπω έστω και λίγο στο μυαλό της συγγραφέα κατάλαβα πως ίσως πρόκειται για κάποιο flashback. Εάν είναι έτσι θα την συμβούλευα να τονίσει κάπως ότι αυτό πρόκειται για ανάμνηση... Από θέμα δομής είναι αρκετά καλά στημένο εκτός από εκείνα τα σημεία όπου η μια παράγραφος με την άλλη δεν έχει κάποια συνοχή. Τέλος από θέμα ορθογραφίας έμεινα αρκετά ευχαριστημένη εκτός από κάποια πολύ μικρά λαθάκια όπου κάλλιστα θα μπορούσαν να είναι και από την αυτόματη διόρθωση... Από την αρχή μέχρι το τελευταίο κεφάλαιο όπου βρίσκεται ανεβασμένο δεν θεωρώ πως οι χαρακτήρες έχουν τεράστια ανάπτυξη. Η αλήθεια είναι πως η πρωταγωνίστρια, κατά την γνώμη μου, ξεκινάει σαν μια γλυκιά και υπάκουη κόρη και τελειώνει σαν μια γλυκιά και υπάκουη κόρη. Ύψωσε ανάστημα κάνοντας την επανάστασή της δίχως όμως κρατήσει αυτή την αγέρωχη στάση της μέχρι το τέλος... Πρόκειται για μια γλυκανάλατη ρομαντική/δραματική πλοκή όπου προβάλει την ζωή μιας φιλήσυχης και φρόνιμης κοπέλας όπου ζει κάτω από τα αυστηρά μάτια του πατέρα της όπου της επιβάλλει πράγματα τα οποία η ίδια δεν θέλει όμως ποτέ δεν του αντιλέγει.. Διαδραματίζεται σε μια πιο «παλαιά» εποχή όπου τα πράγματα είναι αλλιώς, οι θεσμοί της οικογένειας είναι αλλιώς και γενικά βρισκόμαστε στην εποχή όπου ο άντρας είναι εκείνος όπου ότι λέει πρέπει να ακολουθείτε κατά γράμμα από τις γυναίκες τους σπιτιού... Σαν πλοκή έχει την αγωνία του, την επανάστασή του, την καταπίεση, την αγάπη και άλλα όπου συνθέτουν μια αρκετά δυναμική πλοκή για βιβλίο. Δυστυχώς όμως θεωρώ πως του λείπει το στοιχείο του συναισθήματος, υπάρχει αγωνιά όπου την διαβάζουν τα μάτια, υπάρχει επανάσταση όπου δεν την νιώθεις απλά την διαβάζεις, υπάρχει αγάπη δίχως να σε αγγίζει τόσο βαθιά που να σου αποτυπώνεται.