- Hey... Dean, Sam patrzcie na to- powiedziałam do chłopaków, w knajpce.

- Co?... phhh...- Dean próbował zdusić śmiech, a Sam patrzył na mnie z uśmiechem i zaczął się śmiać. 

- zjem wasze wnętrzności, i wykąpie w waszej krwi muhahaha- zaczęłam mówić głupim głosem, z głupią miną i w głupiej sytuacji. A bowiem, dla zabawy włożyłam frytki do buzi udając, że to kły, i tak samo używając taśmy klejącej przykleiłam, do palców to samo danie, udając, że to prawdziwe pazury.- ok koniec... Macie jakąś nową robotę?- zapytałam zjadając frytki z palców, popijając to colą. 

- Tak... W Manitoc w Wisconsin, zdarzają się dziwne utonięcia. Ostatnio utonęła nastoletnia dziewczyna, Sophie Caritoon, weszła do jeziora i już nie wyszła. Władze przeszukały jezioro i, nic. Rodzina zakopała pustą trumnę, dla upamiętnienia. Jest ona trzecią osobą, która utonęła w tym jeziorze.

- no to mamy, naszego potwora z loch Ness, albo wkurzonego ducha

- ludzie nie znikają od tak. To inni przestają ich szukać.- powiedział Sam

- co masz na myśli?- zapytał Dean

- szukajmy taty. Z każdym dniem robi się zimniej.- powiedział Sam wywracając oczami

- więc co mamy robić?- zapytał Dean

- nie wiem. Coś- powiedział oburzony Sam.

- po prostu jedziemy, musimy wykończyć każde draństwo na jakie się natkniemy ok?- zapytałam starszych braci. Oni przytaknęli. Mieliśmy już płacić gdy obok przeszła 'ładna' blondynka, kelnerka. Dean patrzył się na jej tyłek- powiedzmy, że tego nie widziałam.- powiedziałam zakładając kurtkę. I ruszyliśmy w drogę do Manitoc. 

Podjechaliśmy pod stary drewniany dom, był on zielony i miał wyblakły czerwony dach. Dean zapukał do drzwi, poczekaliśmy chwilę ale nie z długo bo prawie od razu otworzył nam, młody chłopak.

- Will Caritoon?- zapytał Dean. Chłopak zmieszany spojrzał na nich. 

- tak..- odpowiedział

- agent Forth, agent Hemill i agentka Smith. Jesteśmy z ochrony środowiska. - przedstawił nas Dean, a my pokazaliśmy fałszywe odznaki.

- nie jesteś za młoda na agentkę?- zapytał patrząc na mnie.

- dziękuje za komplement, używam nowego kremu na zmarszczki. Tak naprawdę mam już 30 na karku- Gez... Jak dobrze, że zrobiłam makijaż zanim tu dojechaliśmy.

-ooo....- powiedział.

Poszliśmy przed dom, obok jeziora i zaczął rozmowę.

- była jakieś 100 m. od brzegu... Coś ją tam wciągnęło- powiedział spoglądając na jezioro.

- wciągnęło? Może się utopiła?- zapytał, dla pewności Dean.

- nie. Była w szkolnym klubie pływackim. Wychowała się w tym jeziorze- powiedział uśmiechając się na wspomnienia. 

- nie próbowała walczyć?- zapytał tym razem Sam.

- mówię, że nie

- widziałeś, jakiś cień w wodzie, pod powierzchnią?- zapytałam

- nie była na środku jeziora- zaprzeczył. Fuck co to może być... Zastanawiałam się

- widziałeś jakieś dziwne ślady na powierzchni?- zapytał Dean

- nie. Co tam, może być?- zapytał zaciekawiony Will.

- powiemy ci jak będziemy wiedzieć- odpowiedział Dean. Ruszyliśmy do auta, a raczej ja i Dean Sam stał chwilę i później zapytał.

- możemy pogadać z twoim ojcem?

- sam nie wiem... Widział jak Sophie tonęła.- powiedział

-rozumiem- odpowiedział Sam,tym razem ruszyliśmy do auta.

*TIME SKIP*

- czego, ochrona środowiska chcę? To był wypadek- powiedział szeryf.

- jest pan pewien? Brat Sophie widział jak coś wciągało ją do wody.- stwierdził Sam

- Co? To było utonięcie.- powiedział, abyśmy usiedli- w tym jeziorze nie ma żadnych zwierząt, które byłyby wstanie wciągnąć człowieka pod wodę... Chyba, że mamy do czynienia z potworem z Loch Ness- powiedział szeryf.- Will był pod wpływem szoku. Czasem zmysły nas mylą.  

- dziwne to już trzecie, nie wyjaśnione utonięcie.- powiedział Dean

- wiem. To ludzie z mojego miasteczka. Moi znajomi.- powiedział szeryf- tak czy inaczej to się zaraz skończy

- jak to?- zapytałam

- tama zaczęła przeciekać i za kilka miesięcy miasto przestanie istnieć.- powiedział. Spojrzałam na chłopaków. W tedy do pokoju weszła młoda kobieta.

- przepraszam przeszkadzam?- zapytała. Chłopcy i ja wstaliśmy- przepraszam wrócę później

- to moja córka.- powiedział szeryf. Dean oczywiście już ruszył 

- Miło mi jestem Dean- powiedział Dean (hehe)

- Andrea Ball- przedstawiła się i uścisnęła rękę mojego brata. Za kobiety wyszedł chłopczyk, wyglądał jakby już nie żył ale nadal oddychał. Współczułam mu, musiał dużo przeżyć.

- o... Hej jak ci na imię?- zapytał Dean. Chłopczyk obrócił się i pobiegł gdzieś. Kobieta poszła za nim. 

- Lucas- powiedział szeryf.

- coś nie tak?

- mój wnuk,wiele przeszedł... Jak my wszyscy.- powiedział. Podziękowaliśmy i poszliśmy, Dean zatrzymał się koło kobiety.

-mogłabyś pokazać najbliższą drogę, do jakiegoś motelu?- zapytał Dean

- jasne.- powiedziała- wrócę po Lucasa o 8.- powiedziała i pocałowała go w głowę.

- fajny dzieciak.- stwierdził Dean

- dzięki- odpowiedziała Andrea.

- dzieci są super nie?- wypalił takim tekstem Dean.

- to tutaj.- powiedziała- tak jak mówiłam, za rogiem. Musi być ci trudno, z twoją orientacją w terenie...- powiedziała spoglądając na Deana. Zaraz wybuchnę śmiechem.Ale mu dogadałaś...- zwłaszcza gdy musisz znaleźć, jakiś sensowny pomysł na podryw.- odeszła od nas. Chwilkę patrzyłam jak odchodzi, gdy już znikła wybuchłam śmiechem.

- No... Braciszku popisałeś się... Dawno się tak, nie uśmiałam.-powiedziałam wycierając niewidzialne łezki.

- dzieci są super... Ty nie lubisz dzieci- powiedział Sam

- uwielbiam je- powiedział Dean

- wymień troje jakie znasz.- zgasił go Sam

-... Sally...- podrapał się, zakłopotany w głowę. Podeszłam do Sama i zaczęłam rozmowę.

- czy on zawsze musi podrywać, każdą dziewczynę? NIE JESTEM DZIECKIEM!- zapytałam, zarazem wykrzykując w twarz Dean'owi, że mam dokładnie 14 lat!

- uwierz, to jego hobby- powiedział

- ale on ma, je dziwne. Ja, na przykład lubię kolekcjonować noże i broń. Też lubię uczyć się łaciny- odpowiedziałam

- tak jego hobby jest dziwne.- dogryzł mi Sam.

- myślę!- krzyknął do nas Dean

- to myśl dalej.- powiedziałam.

*TIME SKIP*

Leżałam na łóżku Deana, i tak samo jak Sam, przeglądałam ostatnie wiadomości, a Dean wąchał i wypakowywał ciuchy z torby. 

- trzech topielców w tym roku...- powiedział Sam

- a wcześniej.- zapytał Dean

- w przeciągu 30 lat, było ich 6. To dziwne, że nagle w tym roku tak dużo ludzi się topiło...- stwierdziłam.

- do tego tamtych ciał też nie odnaleziono.- dokończył Sam- jeżeli coś tam jest... to zaczęło nabierać tępa. 

- potwór z jeziora się rozkręca?- zapytał żartobliwie Dean.

- coś mi tu nie gra z tym 'potworem'- powiedział Sam

- czemu?...- powiedział Dean,  podeszłam wraz z nim do Sama.

- Loch Ness, i inne... Jest tysiące światków. A tu, zero- wytłumaczyłam.

- nie do końca. Zobacz- wskazał artykuł.- syn Andrei jako jedyny przeżył, ale... Jego ojciec utonął ratując Lucasa.- powiedział Sam

- to idziemy pogadać z Lucasem.

*TIME SKIP*

Chłopcy poszli pogadać z Lucasem, a ja zostałam i szukałam czegoś... Oczywiście poszłam do swojego pokoju, bo nie będę spała z braćmi.

- cholera o co tu chodzi?- wkurzałam się coraz bardziej. Szukałam i szukałam... Kopałam coraz głębiej.- co...- powiedziałam gdy, przeglądałam jeden z artykułów o zaginięciu.- chłopczyk... Zaginął, nie utonął... Muszę to im powiedzieć...- powiedziałam do siebie... Zapytacie pewnie no i co z tego, że nie utonął tylko zaginął? A już tłumaczę... W tym mieście nigdy nie było zaginięcia, oprócz tego, nie ma dowodów, ani świadków na to, że ten chłopak utonął... On po prostu zaginął.- skoro już coś znalazłam to mogę się przejść.- uśmiechnęłam się do siebie i zabrałam kurtkę, jak i portfel.- na żarcie.

Poszłam do okolicznego baru i usiadłam przy jednym stoliku. Podeszła do mnie kelnerka, ja zamówiłam burgera i szklankę coli. Gdy czekałam na zamówienie podszedł do mnie jakiś przystojny chłopak, tak ok... 16-17 lat.

- hej... Turystka?- zapytał i dosiadł się do mnie. Spojrzałam na niego, czarne włosy niebieskie oczy i białe zęby. 

- tak, odwiedzam miasto, zanim przestanie istnieć. Nieprawdaż?- odpowiedziałam, rozkręcając rozmowę.

- tak... Szkoda, że władze nie chcą nam dać pieniędzy na odnowę. Jest tutaj pięknie, ale jeszcze piękniejsza jesteś ty- odpowiedział mi, i zaczął podryw.

- słyszałam, że ostatnio zdarza się coraz więcej utonięć...- zbyłam jego tekst.

- niestety, koleżanka mojego brata utonęła. Przyjechałaś sama?- zapytał.

- nie. Przyjechałam z braćmi.- podeszła kelnerka i dała mi zamówienie.

- może poznamy się?- zapytał.

- jasne... Mam coś o sobie opowiedzieć?- tym razem zapytałam. Uśmiechnęłam się do niego

- yhym... Jak ty powiesz to ja ci powiem.- odpowiedział.

- więc... Mam na imię Sally, mam trudny charakter. Mam jeden tatuaż- opowiedziałam w skrócie.

- wow... Jak on wygląda?- zapytał.

- hmm, wygląda tak jak ten naszyjnik- powiedziałam i wskazałam na mój naszyjnik.

- jesteś satanistką?- zapytał

- nie. Tak naprawdę ten znak ma inne znaczenie, jest to amulet ochronny. Ok ja powiedziałam, teraz ty. 

- jestem Max, mam 16 lat interesuje się pływaniem. Jestem przyjazny i uwielbiam, grać w piłkę.- odpowiedział. Wtedy zadzwonił, mój telefon.

- przepraszam muszę już wracać.- powiedziałam i zapłaciłam za moje danie. Odebrałam, gdy byłam już na dworze.

- gadaliście już z nim?- zapytałam prosto z mostu Deana

- tak jakby. Dał mi rysunek domu, powiedz gdzie jesteś a przyjedziemy po ciebie.- powiedział Dean

- jestem pod tym barem niedaleko motelu.- powiedziałam i się rozłączyłam się. Poczekałam kilka minut i podjechali moi bracia.- poznałam fajnego gościa.

- jakiego?- zapytał Dean

- Maxa. Wysoki i całkiem wysportowany dwa lata ode mnie starszy. Ale, nie teraz o tym. Jak ten dom wygląda co narysował Lucas?- zapytałam braci.

- tak.- odpowiedział mi Dean podając, kartkę. Przyglądałam się chwilę dziełu, dziecka. 

-przypomina mi coś... Ok później się zastanowię.

*TIME SKIP*

- Hey!!... To chyba to nie jest dobry moment...- powiedziałam spoglądając na braci gdy, wchodziłam do ich pokoju.

- tak... Will się utopił. W kranie- odpowiedział Sam

- co to może być?- zapytał Dean

- na pewno nie Nessie- powiedziałam i usiadłam obok nich.

- jezioro wysycha, za kilka miesięcy przestanie istnieć- powiedział Sam

- jedziemy do Billa.- powiedziałam i weszłam do Impali

*TIME SKIP*

- dwoje moich dzieci nie żyje. To gorzej niż umrzeć- odpowiedział nam Bill. Odeszliśmy od niego i wchodziliśmy do Impali, wtedy coś sobie przypomniałam

- widzicie.- zapytałam.

- ten dom narysował Lucas.- odpowiedział Dean

- faktycznie... Może przewidział śmierć Willa i chciał nas tu naprowadzić.- powiedział Sam

*TIME SKIP*

- wykluczone.- odpowiedziała Andrea na prośby Deana o pogadanie z Lucasem

- tylko chwilę- prosił nadal Dean

- nie. I tak nic nie powie- trzymała się swojego Andrea

- jeżeli z nim nie pogadamy... Ucierpi więcej ludzi.- powiedział w końcu Sam. Kobieta zmiękła i pozwoliła na pogadanie. Zostałam na dole, poczułam powiew wiatru i pojawił się on...

*3.RD POV*

Mężczyzna kucnął, obok chłopca, który rysował coś na swojej kartce.

- cześć Lucas.- zaczął- pamiętasz mnie?- zapytał mając nadzieje, że chłopczyk odpowie, niestety tak się nie stało. Dean, spojrzał na poprzednie rysunki Lucasa, które przedstawiały czerwony rower.- dzięki za rysunek... Ale, znowu potrzebuje twojej pomocy.- powiedział. Wyciągnął rysunek przedstawiający dom, z czerwonym dachem i położył na ziemi przed chłopczykiem- dlaczego to narysowałeś?- zapytał- Wiedziałeś, że wydarzy się coś złego. Boisz się- stwierdził.- w porządku, jak byłem w twoim wieku widziałem jak mojej mamie staję się coś strasznego. Ale wiedziałem, że chciałaby, żebym był silny. Zawszę tak myślę. Może... Twój tata też, chciałby abyś był silny?- powiedział. Chłopczyk zaprzestał rysowanie, spojrzał na Deana i podał mu rysunek na którym był, kościół, dom, płot i rower... Czerwony rower.- dzięki Lucas...- podziękował i odszedł wraz z bratem i siostrą.

*Sally. POV*

- to chyba tutaj.- stwierdziłam spoglądając na rysunek w ręce Deana.

- Tak...- powiedział Dean. Poszliśmy do domu, który narysował Lucas.- przepraszamy za najście ale nie mieszka tu, mały chłopiec. Ma niebieską bejsbolówkę i czerwony rower?- zapytał Dean. Spojrzałam, na starszą panią, posmutniała.

- nie... Od bardzo dawna tu nie mieszka.- powiedziała. Poszliśmy do salonu, gdzie usiedliśmy.- Peter odszedł 35 lat temu... Policja, nigdy go nie odnalazła.- Fuck... To jest ten chłopiec co zaginął.- nie wiem co się stało... Po prostu zniknął. Stracić dziecko, to gorzej niż umrzeć.

- zniknął tu w domu?- zapytałam

- nie. Miał wrócić, tu na rowerze ze szkoły. Nigdy się nie pojawił- odpowiedziała i jedna samotna łza spłynęła po jej policzku. 

*TIME SKIP 3.RD POV**

- odebrałeś mi wszystko... Wszystkich. Nie mam już nic. Nie rozumiałem, nie wierzyłem. Ale teraz już chyba wiem, czego chcesz.- dokończył Bill.

*POV. SALLY*

- Bill coś ukrywa.- stwierdziłam

- wszyscy, których kocha giną na jego oczach- powiedział Sam

- może on zabił Petera i on się teraz mści.- powiedział Dean

- to ma sens.- odpowiedziałam. Dojechaliśmy pod dom Billa.- i gdzie on jest?- zapytał Dean rozglądając się z poszukiwanym, w końcu Sam szturchnął ramie Deana i wskazał na jezioro.

Pobiegliśmy natychmiastowo na pomost.

- PANIE BILL!!!!!!! NIECH PAN WRACA!- krzyczałam jak i moi bracia. Bill się tylko obrócił i jechał dalej. W końcu, coś przewróciło łódź a on utonął.- fuck.

*TIME SKIP*

Wchodziliśmy właśnie na komisariat, zobaczyłam siedzącą Andree i Lucasa

- Sam, Dean- zaczęła 'powitanie'.

- widzę, że jesteście na ty- powiedział szeryf.- po co tu przyszłaś?- zapytał.

- przyniosłam ci jedzenie.- powiedziała uśmiechnięta. Nagle Lucas wstał i zaczął ciągnąć Deana za rękaw. 

- hej spokojnie Lucas nic się nie dzieje.- zaczął uspokajać go Dean. Jest przerażony

- Lucas! Przepraszam za niego, już idziemy.- przeprosiła Andrea. Poszłam w stronę biura szeryfa.

- mówicie, że coś przewróciło łódź Billa i on nie wypłyną.- pokiwałam twierdząco głową.- mógłbym was aresztować, za podszywanie się pod ochronę środowiska i świadków zaginięcia Billa.- powiedział surowym głosem fuck...- macie dwie opcje. Albo was aresztuje albo wyjedziecie z tego miasta i już więcej tu nie wrócicie.- powiedział

- wybieramy opcję 2.- powiedział Sam

*TIME SKIP*

Stanęliśmy przed rozdrożem i mieliśmy wyjechać z miasta. Było już zielone ale Dean jeszcze nie ruszył

- matole, zielone...- powiedziałam. Dean skręcił w inną stronę niż mieliśmy jechać

- coś mi tu nie gra- powiedział i pojechał dalej

*TIME SKIP*

- jest już późno, pewnie śpią- powiedziałam gdy Dean już miał dzwonić dzwonkiem. Wtedy drzwi się otworzyły a stał za nimi przerażony Lucas. Pobiegł na górę gdzie po schodach lała się woda. Od razu ruszyłam zanim, moi bracia trochę później. - fuck!!- krzyknęłam widząc wodę wylewającą się z zamkniętych drzwi.- Sam!- krzyknęłam przytulając Lucasa do siebie. Nie wiem co się tam dzieje. Oby Andrei nic nie było, Lucas nie przeżyłby kolejnej straty rodzica.

- jest!- krzyknął Sam, wyciągając matkę Lucasa z wanny. Co tu się do cholery dzieje?! 

- Sam, Dean do mnie już!- krzyknęłam poddenerwowana,- Lucas idź, zobaczyć o z mamą.

- musimy coś z tym zrobić.- powiedziałam.

- ale ciało Petera zostało skremowane. Nie zaprzestanie, dopóki nie dostanie czego chce.- powiedział Sam.

- macie racje, on chce zemsty...- Fuck jak możemy to załatwić bez ofiar śmiertelnych?- fuck... To jest tak skomplikowane jak rozszerzona matma.- powiedziałam żartobliwie na poprawę humoru braciom, lekko się uśmiechnęli.

- racja matma jest okropna.- potwierdził Dean. Po jakiś 20 min, zeszła do nas Andrea, wiedziałam że zaczną się pytania wiecie co to jest?

- co to było?- zapytała nas szeptem.

- duch... Wściekły duch.- powiedziałam a chłopcy pokiwali głowami.

- nie da się coś z tym zrobić? Chcę żyć spokojnie...- powiedziała, wtedy wpadłam na pomysł ale on potrzebował ofiar.

- jest jeden sposób...- zaczęłam a bracia spojrzeli na mnie- Peter chce zemsty. Atakuje tylko rodzinę twojego ojca i Bill'ego. Może oni coś mu zrobili dlatego chce się zemścić...- powiedziałam, a chłopcy na mnie spojrzeli zaskoczeni. Obróciłam się w stronę drzwi gdzie wszedł szeryf.

- a co wy tutaj robicie? Nie mieliście przypadkiem wyjechać?!- krzyknął wkurzony.

- Tato! Gdyby nie oni, nie stałabym tutaj.- powiedziała Andrea.

- Co? Ale jak?...- zaczął. Obróciłam głowę w stronę okna, gdzie znajdowało się jezioro i zamarzłam w miejscu. 

- O mój Boże... LUCAS!- krzyknęłam i ruszyłam biegiem do drzwi. A całą reszta za mną. Lucas stanął nad wodą i zaczął się jej przyglądać.- Lucas!- krzyknęłam wraz z innymi. A chłopak na chwile się odwrócił i został wciągnięty po wodę.- FUCK!- krzyknęłam i przyspieszyłam wraz z braćmi. Podbiegliśmy na pomost, gdzie chwile wcześniej stał Lucas. Zdjęłam moją ukochaną skórzaną kurtkę, a później wraz z chłopakami wskoczyliśmy do wody.

-Lucas- krzyknął Sam, gdy szukał go w wodzie.

- LUCAS!- sama krzyczałam.

- Lucas!- krzyczał także i Dean, jak i reszta.

- on chce mnie...- powiedział Szeryf

- niech pan nie zbliża się do wody.- powiedziałam stanowczo gdy znów zanurkowałam by odnaleźć chłopca. Niestety mężczyzna mnie nie posłuchał i wszedł do wody, co zachęciło ducha. I wciągnął go zamiast Lucasa. Wtedy Dean go odnalazł i wynurzył się wraz z nim z pod wody.- mówiłam... Żeby nie wchodził do wody.

- to nie twoja wina Sally, dzięki temu Lucas żyje.- powiedział Sam przytulając mnie.

- dobrze że was mam...- powiedziałam. 

*TIME SKIP*

- Dean, Dean, Dean, Dean, Dea...- przerwał mi chłopak, którego męczyłam od ponad godziny.

- czego?!- zapytał już wkurzony.

- chodźmy na hamburgera.- powiedziałam i się uśmiechnęłam, a on przybił sobie piątkę z czołem, a Sam się śmiał.

- teraz się pakuj zaraz jedziemy dalej.- odpowiedział.

- ale po drodze pojedziemy na hamburgera?- zapytałam, a on kiwnął głową.- oh yeah...- powiedziałam i poszłam swojego laptopa, telefon, książki, broń i oczywiście ubrania. Zniosłam to wszystko do auta, i gdy wsadzałam ostatnią torbę podeszła do nas Andrea i Lucas. 

- już jedziecie?- zapytała.

- obowiązki wzywają.- powiedziałam i podeszłam do Lucasa.- żółwik twardzielu.- powiedziałam a chłopak przybił mi żółwika. 

- mimo wszystko Sally ma racje, to co to pożegnanie?- zaczął Dean. 

- Ja idę do auta- powiedziałam i poczochrałam włosy chłopczyka. 

- Zbieraj się Dean.- powiedział Sam i usiadł na miejscu pasażera.

- kiedyś też tam usiądę...- powiedziałam nadymając policzki

- tja... Jak będziesz starsza to może się zastanowimy.- powiedział Sam.

- Jak myślisz, kiedy w końcu Dean w kimś zamoczy?- zapytałam żartobliwie.

- 20$, że jeszcze w tym miesiącu.- powiedział Sam.

- Ja 20$ daje, że w następnym miesiącu.- powiedziałam i złączyłam ręce z bratem, pieczętując zakład. Zaraz po tym wszedł do nas Dean.- to jedziemy na hamburgera!- krzyknęłam prze szczęśliwa.