- Jak się bawisz? - spytał mnie optymistycznie Eric.

- Jest świetnie! - krzyknęłam tak, że prawdopodobnie słyszała mnie cała ulica.

Staliśmy w czwórkę na balkonie. Ja, Ethan, Eric i Rachel. Dziewczyna wciąż opowiadała o swoim szczęściu, o swojej miłości, o swoim Eric'u. On reagował trochę jakby obco. Uśmiechał się i przytakiwał, ale wciąż patrzył na mnie.

- Coś mi się mocno wydaje, że jeszcze ze mną nie zatanczyłaś. - Ethan niespodziewanie wyciągnął rękę w stronę Rachel, aby zaprosić ją na parkiet.

Spojrzał mnie tak, jakby chciał... wywołać we mnie zazdrość?

- Zostaliśmy sami. - powiedziałam wręcz śpiewająco. Alkohol nadal odbywał podróż wewnątrz mojego ciała.

- Podoba ci się? - zapytał bardzo poważnie.

- Ethan? - chciałam się upewnić.

- Nie, moja mama. - odpowiedział sarkastycznie, a ja nagle wybuchłam śmiechem.

- Może tak, może nie. - wciąż nie przestawałam się śmiać.

- To tak czy nie? - lekko podniósł głos.
Czyżby był zły z tego powodu?

- Już się tak nie goraczkuj. Lepiej zajmij się tym, że twoja dziewczyna tańczy teraz z kimś innym.

- Chcę wiedzieć, czy jesteś z nim szczęśliwa. - Eric zatrzymał moją karuzele śmiechu.

- A ty? Jesteś szczęśliwy z Rachel? Kochasz ją? - zalewałam go falą pytań.

- To nie jest istotne.

- Ona cię kocha. Oszukujesz ją. Ona na to nie zasługuje. - nagle odezwała się we mnie matka Teresa.

Nie przewidziałam jednego, że Rachel stoi tuż za mną.

- Na co nie zasługuję? - zapytała dość nerwowo. Odsunęłam się w stronę Ethan'a, aby mogła porozmawiać z Eric'iem w cztery oczy.

Trochę żałowałam, że to powiedziałam. Z drugiej strony byłam z siebie dumna. Idiotka.

- Rachel, posłuchaj. - Eric chciał się wytłumaczyć.

- Zdradzasz mnie? - dziewczyna chyba źle odebrała moje słowa.

- Nie. Kochanie ja... - Rachel uderzyła Erica w twarz, z całej siły.

- Jak mogłaś?! - tym razem zwróciła się do mnie.

- Co?

- Jak długo pieprzycie się za moimi plecami?

- Ale Rachel, to nie tak. - tłumaczyłam się z czegoś, czego nie zrobiłam.

- Nienawidzę was. - tym razem uderzyła mnie.

Zachwiałam się, a moje oczy zalały się łzami. Nie czułam bólu. Czułam... Właściwie sama nie wiem, co czułam.

Eric pobiegł za Rachel, a ja zostałam z Ethan'em.

- Na prawdę to zrobiłaś? - zapytał, co mocno mnie wkurzyło.

- Na prawdę nawet ty myślisz, że jestem puszczalska?! - wybiegłam i ruszyłam w stronę samochodu.

Wszyscy patrzyli na mnie jak na ździrę. W pewnym momencie zobaczyłam Eric'a kłócącego się z Rachel.

Co ja zrobiłam?

- Katie, zaczekaj. - Ethan próbował mnie zatrzymać. Nie chciałam z nikim gadać, ale w końcu musiałam, gdy zorientowałam się, że samochód jest zakluczony.

- Otwórz drzwi. - rozkazałam.

- Przepraszam. Nie miałem zamiaru cię urazić.

- Otwórz te cholerne drzwi! - tak też zrobił.

Wsiadłam do samochodu, jakby obrażona na cały świat.

- Katie, chcesz pogadać? - zapytał kładąc dłoń na moje ramię.

- Po prostu jedź. - odwróciłam głowę w stronę szyby. Spoglądałam przez okno przez prawie całą drogę.

Stan upojenia alkoholowego po mału mijał, przez co czułam się jeszcze gorzej.

- Powiesz mi, o co tak na prawdę chodzi? - zapytał Ethan, w tym samym momencie, w którym minęliśmy tabliczkę z napisem EVANSTON.

- O nic. - skłamałam. Chodziło o bardzo wiele.

- Gdyby chodziło o nic, nie płakałabyś.

- Nie płacze. - znów zrobiłam to samo.

Cholerna kłamczucha.

- Katie, jak się wygadasz, będzie ci lepiej. - troska, czy ciekawość?

- Eric kiedyś bardzo mi pomagał. Dla mnie był przyjacielem, ale on chciał czegoś więcej. - tłumaczyłam.

Twarz zalewała mi się łzami. Czułam, że makijaż rozpływa mi się po policzkach.

- Zakochał się? - spytał. Przez chwilę milczeliśmy. - Sory, nie powinienem pytać.

- Tak. Zakochał się. Ale ja miałam chłopaka. Tatę Theo, a potem nie chciałam się z nikim wiązać.

- Rozumiem. - zatrzymał samochód.

Wyszliśmy z niego w milczeniu. Odezwałam się dopiero, gdy weszliśmy na klatkę schodową.

- Jakiś czas temu wyznał mi, że związał się z Rachel, żeby zapomnieć o mnie. - kontynuwałam.

- Do tego miał się przyznać?

- Ona mnie nienawidzi. Wszyscy mają mnie za dziwkę. - rozpłakałam się jeszcze bardziej.

- Ja nie. - przytulił mnie do siebie.

***

Obudziłam się w pokoju Hazel. Na jej łóżku. Wciąż miałam na sobie te samą sukienkę i podarte rajstopy.

Wstałam szybko, a w lusterku zobaczyłam swoje odbicie. Wyglądałam strasznie. Rozmyty makijaż, podkrążone oczy, blada cera. Musiałam jak najszybciej udać się do łazienki, albo lepiej do siebie.

W ogóle jak to się stało, że zasnęłam tutaj? Nie pamiętam nic, od momentu gdy staliśmy na korytarzu między naszymi mieszkaniami.

- Kacyk męczy? - spytał Ethan, gdy tylko uchyliłam drzwi.

- Dziękuję, że mogłam tu zostać. - powiedziałam niepewnie. Moja głowa wciąż spuszczona była na dół, aby sąsiad nie musiał patrzeć na to, jak koszmarnie wyglądam. - Pójdę już.

- Zostań, robię śniadanie. I już się tak
nie chowaj, jesteś piękna. - puścił mi oczko, a ja prawdopodobnie poczerwieniałam.

- Pójdę się ogarnąć. - wskazałam na drzwi łazienki, do której po chwili weszłam.

Przemyłam twarz, zmywając resztki rozmazanego tuszu do rzęs. Poprawiłam fryzurę, zwiazując włosy w koka. Gdy wyszłam z łazienki, poczułam zapach jajecznicy.

- Jak ładnie pachnie. - przyznałam.

- Siadaj. - zaprosił mnie do stołu.

- Jak to się stało, że się tu znalazłam? - zapytałam zdezorientowana.

- Mam być szczery, czy kłamać i zaoszczędzić ci wstydu? - zaśmiał się, nakładając śniadanie.

Sama nie wiedziałam, czy chcę poznać historię pt. "Jak znalazłam się w mieszkaniu Ethan'a".

- Aż tak źle? - chłopak tylko przytaknął. - Mówiłam, że po alkoholu jestem nieznośna.

- Byłaś bardzo miła. - zapewnił. - Wypij to. - podał mi szklankę, z czymś co wyglądało jak sok z buraków.

- Co to jest?

- Receptura mamy na kaca. - zaśmiał się. - No pij, nie bój się.

Upiłam łyk, udając, że mi smakuje.

- Gdzie Hazel?

- Spała u koleżanki. - wyjaśnił.

- To powiesz mi, jak bardzo przegięłam?

- Płakałaś, stwierdziłaś, że mnie kochasz, a później.. - zrobił chwilę przerwy. - pocałowałaś mnie, a ja grzecznie odstawiłem cię do łóżeczka, co ci się chyba nie spodobało, bo marudziłaś, że nikomu się nie podobasz, bo nie chcę cię przelecieć. - mówił nad wyraz spokojnie.

Pocałowałam go? Chciałam się z nim... Nie ważne.

- Przepraszam. Pewnie myślisz, że jestem jakaś puszczalska albo coś, jeszcze wczoraj ta akcja z Eric'iem.. - tłumaczyłam się.

- Jedz, bo wystygnie. - powiedział bardzo spokojnie.

- Idiotka ze mnie.

- Bez przesady. Co możesz poradzić na to, że jestem taki przystojny, że nie możesz mi się oprzeć. - puścił mi oczko i uśmiechnął się cwaniacko.

- Zabawne. - odpowiedziałam ironicznie, wbijając widelec w kawałek jajka.

- Wyluzuj. - uśmiechnął się pokazując swoje białe ząbki.

Zjedliśmy śniadanie prawie, że w milczeniu. Ethan, wciąż mnie obserwował, a ja uciekałam wzrokiem.

- Myślisz, że powinnam napisać do Rachel? Albo chociaż do Eric'a? - zapytałam nagle.

Wciąż myślałam o tym oskarżeniu. Miałam nadzieję, że Eric wszystko jej wyjaśnił. Nie chciałam się z nią kłócić, przez coś, czemu obie nie jesteśmy winne.

- Poczekaj, aż sami sobie wszystko wyjaśnią. - doradził.

Jednak ja nie wiedziałam, czy powinnam czekać. Myślałam, że może to ja pierwsza, muszę porozmawiać z Rachel. Ale co właściwie miałam jej powiedzieć?

W pewnym momencie usłyszałam dźwięk telefonu. Miałam nadzieję, że to on rozwieje moje wątpliwości.
Rachel? Eric?

Cody?! Cholera.

Nie odbierać: Chcę zobaczyć mojego syna.

- Cholera! - krzyknęłam, rzucając telefon prosto na kanapę. 

- Co tym razem? - spytaj, ale zanim odpowiedziałam, porządził się i podniósł telefon. - Zadzwonię do operatora. - oznajmił.

- Co?

- Żeby nie mógł do ciebie pisać.

- W takim razie, znów będzie darł się na klatce. - przypomniałam sobie akcje, sprzed kilku tygodni.

- Wtedy policja się nim zajmie. - stwierdził obojętnie.

- Raczej zakład psychiatryczny.

- Mam pomysł. - w jego głosie usłyszałam duży optymizm.

- Mam się bać? - wstałam, aby zaraz wrócić do siebie.

- Zróbcie testy DNA.

- Co?! - oburzyłam się. - Przecież jestem pewna, że Theo to dziecko Zac'a.

- Ale on nie jest. - mówił z niesamowitym spokojem.

- Nie będę udowadniać mu czegoś, czego jestem pewna. - jego pomysł nadal mi się nie podobał.

- Rób, co chcesz. - poddał się.

- Muszę lecieć. - pożegnałam się z Ethan'em i poszłam do swojego mieszkania.

Wzięłam prysznic i przebrałam się w legginsy i luźny t-shirt.

Wciąż miałam poczucie winy, którego nie umiałam wytłumaczyć. Sama nie wiem, czy było spowodowane tym, że nic jej nie powiedziałam, a chyba powinnam, czy tym, że dowiedziała się o tym właśnie ode mnie.

Byłam na siebie zła, a jednocześnie było mi strasznie przykro, bo wiem, jak ważny dla Rachel jest Eric.

Do tego doszły jeszcze myśli o Cody'm. Czy ten człowiek nigdy nie da sobie spokoju? Nie miałam pojęcia, co zrobić. Czy powinnam posłuchać rady Ethan'a?

W natłoku myśli wyszłam z mieszkania. Udałam się prosto do auta. Miałam nadzieję, że droga do rodzinnego domu pozwoli mi się uspokoić.

Wsiadłam do samochodu i włożyłam kluczyki do stacyjki.

- Fuck! - krzyknęłam sama do siebie, gdy auto nie chciało odpalić.

Próbowałam kilkukrotnie i nic.

Dlaczego to musi przytrafiać się mnie?!

Nie chciałam tłuc się pociągi, tramwajami i autobusami. Postanowiłam prosić o pomóc Ethan'a. Miałam nadzieję, że po raz ostatni.

- Halo. - odezwał się głos w słuchawce.

- Hej, mieszkam na przeciwko ciebie, niedawno się wprowadziłam... - zaczęłam, aby rozluźnić atmosferę, już na samym początku.

- Czego ci zabrakło? - przerwał. Czułam, że się uśmiecha.

- Sprawnego auta. - odpowiedziałam załamana.

- Gdzie jesteś?

- W aucie, przed blokiem. Nie chcę odpalić, a muszę...

- Zaraz będę. - odpowiedział bez zastanowienia.

- Czekam. - powiedziałam cicho, nieświadomie przygryzając wargę, choć chyba już tego nie słyszał.