Kiedy postanowiono o budowie akademiku dla uczniów, Bakugou i Todoroki byli nawet szczęśliwi, że mogą teraz spędzać ze sobą więcej czasu. Najwięcej spędzali go w pokoju Bakugou. Jedyną przeszkodą był jego sąsiad...
  - Shouto - Bakugou spojrzał prosto w dwukolorowe oczy, co zawsze wywoływało u niego dziwne poczucie ekstazy. Todoroki już dawno to zauważył, i nie miał nic przeciwko temu. Właściwie to nawet lubił, kiedy chłopak, jego chłopak, tak się w niego wpatrywał i zapominał o całym świecie.
  - Tak, Katsuki? - jasny ogon drgnął, gdy jego właściciel został czule pogłaskany za uchem.
  - Ja... - nie dane było mu skończyć, gdyż nagle zza ściany dobiegł dziki wrzask, coś jakby trzask rozrywanego materiału, potem głośny ryk, a po chwili cały tumult ucichł równie gwałtownie, jak się zaczął.
  Bakugou wypadł na korytarz (Todoroki wolał schować się do szafy, bo a nuż ktoś wejdzie do pokoju), by po chwili zobaczyć postać z czerwonymi włosami i w podartym kimonie. Wydawała się znajoma...
  - Kirishima?!
  - Bakugou, cześć! - Wykrzyknął uradowany chłopak. - Patrz, patrz! - Zamachał ogonem... zaraz, ogonem? Od kiedy on miał ogon?!
  - Wreszcie mogę nazywać się mężczyzną! - Zawołał, promieniejąc ze szczęścia. - Mam nawet skrzydła! - Na potwierdzenie swoich słów machnął nimi kilka razy, jakby trudno było zauważyć wielkie płaty skóry w kolorze ognistej czerwieni pomieszanej z czernią przy jego plecach. - Może niedługo będę mógł nawet ziać ogniem! I będę mógł się z tobą zmierzyć na Festiwalu Ognia za rok! Niesamowite! Niesamowite, prawda? Bakugou?
  - Tak, bardzo - zapytany przewrócił oczami. Chwilę temu zauważył już kilka osób przyglądających się im ze schodów. Widać było, że trudno im było uwierzyć w to, co widzą.
  - Co nie?! - Chyba w całym swoim dotychczasowym życiu nie był jeszcze tak podjarany. - Muszę sprawdzić, czy umiem latać! A, a, a potem polecę do rodziców im powiedzieć!
  - A co mnie to obchodzi... - Bakugou prychnął i już sięgał do drzwi, gdy usłyszał:
  - No, wiesz, bo tak właściwie, to skoro mamy weekend, to może mógłbym polecieć na te dwa dni do rodziców... Więc, skoro Shouji jest chory... Będziesz sam na piętrze...
  - Ach. - Spojrzał mu prosto w oczy. - Mi to nie przeszkadza.
  - To super! - Rozpromienił się jeszcze bardziej, chociaż chwilę temu wydawało się to niemożliwe. - To, to ja już lecę! Dosłownie! - Zachichotał, po czym podbiegł do okna, otworzył je i wyskoczył. Było to trochę, a nawet bardzo ryzykowne, zważywszy, że nie latał nigdy w życiu, ale instynkty wzięły górę i po chwili Kirishima szybował po ciemniejącym już nieboskłonie.
  - O rany - westchnął Sero, wciąż stojąc na schodach.
  - Odlot - przyznał Kaminari. - Myślicie, że ja też mogę kiedyś ewoluować?
  - Chyba w snach - parsknęła Jirou. - Smok to nie gepard, baranie.
  - To w końcu jestem gepardem czy baranem?!
  - Jesteś gepardem, barani łbie.
  - No super...
  Dalszego ciągu rozmowy nie usłyszał. Wszedł już do pokoju i starannie zamknął drzwi.
  - Słyszałeś? - Zapytał, wciąż odwrócony do drzwi.
  - Każde słowo - odparł Todoroki.
  - Więc...
  Urwał, gdy czyjeś ręce objęły go w pasie.
  - Bedziemy sami przez dwa dni...
  Poczuł czyjś nos we włosach.
  - Nie zrobię nic bez twojej zgody, Katsuki - Todoroki złapał jego brodę i odwrócił do siebie, by móc go pocałować.
  - Akurat nie o to mi chodziło... - wyrzucił z siebie Bakugou, gdy wreszcie oderwali się od siebie.
  - A co, czyżbyś chciał mi coś zaproponować? - Nie zdążył zaprotestować, bo został zaniesiony do łóżka jak panna młoda.
  - Nie... w sensie tak... Znaczy, nie to, że nie chcę, tylko...
  - Ćśśś, Katsuki, ćśśś... - Todoroki położył palec na jego ustach, po czym delikatnie je ucałował. Jak zawsze, uciszyło to wszelkie protesty. Zdołało nawet wywołać lekki rumieniec, co w przypadku Bakugou było niemałym osiągnięciem.
  - Wyglądasz słodko - stwierdził Todoroki, składając pocałunek na jego szyi.
  - Z-zamknij się...
  - Tak, tak... - Rozchylił mu kimono i zajął się jego obojczykiem. Odpowiedzią był lekki dreszcz, co bardzo mu się spodobało.
  - Obiecałeś, że nie zrobisz nic dziwnego bez mojej zgody...
  - To całkiem prawdopodobne.
  - Kurna... Naprawdę mam z tobą wytrzymać całe dwa dni?
  - Nie miałbym nic przeciwko.
  - Mam nadzieję, że Kirishima zaraz wróci... - warknął Bakugou. Todoroki tylko się uśmiechnął.
  On również chciał, by ta chwila trwała wiecznie.