Liren leżał bez celu. Wcześniej starał się szarpać, jakoś wyswobodzić z więzów, jednakże poddał się, gdy tylko zdarł sobie skórę z łap. Skomlał czasem, ale nikt nie zwracał na niego uwagi, nie wliczając wrzasków, żeby się zamknął.

Potrzebował bliskości. Zdał sobie, jak bardzo za nią tęsknił, gdy Nikodem go pogłaskał. Nie spodziewał się, żeby znów do tego doszło. Nie po tym, co zrobił. Nie zapanował nad sobą. Uderzyło go ogromne poczucie winy. Chciał jakkolwiek przeprosić, poprosić o kolejną porcję głaskania. Nie potrafił. Mógł tylko patrzeć, jak chłopak wychodził ze wściekle krwawiącą ręką.

Niespodziewanie poczuł, jak więź między nim a Bartkiem przesłała miłe doznanie. Był pewny, że serce chłopaka biło bardzo szybko z ogromnego szczęścia. Znów cicho zaskomlał. Zatęsknił za właścicielem. Ciekawiło go, czy będzie jeszcze dane mu go zobaczyć, żeby ułożyć się na jego nogach i żyć tak, jak wcześniej.