Niczym krucha powierzchnia lustra, stała się pyłem.
Odbija nasze twarze wykrzywiając, jakoś tak smutno.
Mgłę jakże piękną rozwiał wiatr, rozproszyło słońce.
Nasza przyjaźń rozmyła się w wiosennym deszczu.

Wystawmy nosy zza parasoli niech zmoczą je krople.
Łzy zleją się w jedno i szybciej przestają płynąć.
Zaraz wyschną w promieniach dnia, będzie lepiej.
Krok za krokiem, rok w rok wszystko będzie inne.
Następne księżyce zabiorą fotografie z naszych głów.

Zapamiętają mnie ciche ulice pełne małych oczu.
Wśród czterech drewnianych ścian będę nucił.
Dałem wam co miałem pocałunki, alkohol, czas.
Stoję sam, patrząc jak was dla moich oczu zabrakło.

Zbieram się powoli, ale skutecznie staję na nogach.
Wypełniam płuca tlenem, by nie utonąć w betonie.
Jakoś do tej pory był i jakoś dalej będzie miesiąc.
Kolejna ciepła dłoń wyciągnięta w moją stronę,
bez zastanowienia ją chwytam, umiem wstawać.