Za młodu wyciągałam ręce do nieba prosząc.
Marzenie. Spadająca gwiazda. Krótka chwila.
Mimo, że teraz jestem wyższa dalej jest tak samo.
Dalej za wysoko. Nie dosięgam. Jestem za mała.
Mimo to z dumą patrzę na swoje odbicie w lustrze.
Lśnię jak gwiazda. Dorównuję godnością. Przewyższam.

One nie mają tego co mam ja, nie mogą marzyć.
Moje serce pięknie bije w obcym dla nich rytmie.
To wszystko daje mi niesamowitą siłę w codzienności.
Puste szafy zawsze mnie przerażały, więc je omijam.
Tworzę światy, w których chce mi się żyć w pełni.

Dalej wierzę w coś co nasze dusze czyni lżejszymi.
Uśmiech. Przywitanie. Pozornie drobne sprawki.
Kiedyś pewne rzeczy zdawały się być niemożliwe.
Nie ma góry za wysokiej. Nie ma wody zbyt głębokiej.
Jesteśmy w stanie czynić cuda i bardzo dobre ciasta.
Każdy. Bez wyjątków. Byle w jego szafie nie było pusto.

Nie znosimy pustki wewnątrz nas, wypełnijmy ją dobrem.
Póki nasze serca biją tak pięknie, że wzruszają gwiazdy.
Cele da się osiągnąć, trzeba tylko wziąć ze sobą osiołka.
Ubrudzimy sobie ręce i będziemy szczerzyć białe zęby.
Złapiemy oczami blask, przenigdy nie wypuszczając z szaf.