Znam duszyczkę, która widzi świat w kolorze.

I taką, która widzi raczej średnio przez okna.
Jedna maluje dla mnie piękne, chropowate obrazy.
Druga czyta bajki kiedy w zimną noc chcę zasnąć.

Jest też taka, która biega szybko jak woda w rzece.
Inna lekko kuleje, przez co łatwiej jej złapać oddech.
Pierwsza chodzi ze mną na spacery w czasie lata.  

Kolejna siedzi ze mną przy kominku i podaje kakao.

Pamiętam tę, która słyszała najdrobniejszy szmer.
Oraz tę, której inne powtarzały słowa, czasem dwa razy. 
Nie zapomnę ślicznych piosenek śpiewanych mi wiosną.

Oraz wierszy, które duszyczka recytowała z pamięci.

Była też taka swego czasu, zwana zupełnie normalną.

I jej koleżanka co czasami mówiła rzeczy dziwne.

Jedna opowiadała mi o świecie i zasadach ciekawych.
Druga zasypywała opowieściami nie z tej planety.

Wszystkie te duszyczki choć tak bardzo rożne żyją.
I są wspaniałe w swojej różnorodności w sprawności.

Dzięki nim dane mi to czego nigdy mieć nie będę.

Z nimi jakoś lubię przemijać.