My ludzie znikamy jakoś tak szybko
I zamiast mówić jesteśmy mówimy byliśmy
Dziwne to wszystko ten czasu spacer
Niczym tykający złowieszczo zegar

Chodzimy drogami miejskimi i przez las
Zbieramy kwiatki pleciemy wianki
Wspaniałe czerwone maki jak korony
Na naszych rozbitych o mury czaszkach

Nic piękniejszego na świecie nie widzieliśmy
Nad góry wysokie co rozdzierają samo niebo
To z pod którego św Piotr nas przepędził
Krzyczał precz bezduszni nie byliśmy zdziwieni

Tułamy się dławiąc ogniem w płucach i gazem
Zagłuszane nasze krzyki cichymi rozmowami

Nie mamy oczu i prawa by prosić Boga by
Miał miłosierdzie dla nas