Dawać ludziom dzieła sztuki, czyż nie wspaniały cel?
Te wiszące na niebie gwiazdy spadające z deszczem.
Codziennie uśmiechać się, by komuś polepszyć humor.
Czyż nie byłoby to wspaniałe z naszej strony?

Zdjąć maski, aby przestać kłamać w oczy tym,
co dla nas żyją i starają się, by nam było łatwiej.
Odłożyć na bok egoizm, którym zaczęliśmy oddychać.
Spojrzeć dookoła i wykazać się odrobiną człowieczeństwa.

Chcę by ten świat był trochę lepszy.
By życie tu nie było takim koszmarem.
Niech dzieci w nas nie boją się ciemnych ulic.

Czy to źle wymagać więcej od siebie?
Przestać udawać, że nic nie widzę.
Dawać innym więcej niż biorę na co dzień.

Nie wmawiam sobie, że będzie mi z tym łatwo żyć.
Doskonale wiem, iż wybrałam najtrudniejszą z dróg.
Mogłabym nigdy nie wybaczać swoim wrogom,
walczyć do ostatniej kropli gnijącej w żyłach krwi.
Ale to nic nam nie da i dobrze to wiem.

Chcę by ten świat był trochę lepszy.
By życie tu nie było takim koszmarem.
Niech dzieci w nas nie boją się ciemnych ulic.

Czy to źle wymagać więcej od siebie?
Przestać udawać, że nic nie widzę.
Dawać innym więcej niż biorę na co dzień.

Nie twierdzę, że jestem aniołem, to nie dla mnie.
Jest o wiele więcej doskonalszych, to oczywiste.
Mimo to będę dążyć do odrobiny dobra.
Żeby dało się tu żyć.

Żeby ci, których kocham chcieli tu żyć.