Wiersz napisany przeze mnie rok temu. Napisałam go w celu konkursu i dostałam za niego wyróżnienie w ogólnopolskim konkursie literackim. Nie jestem z niego szczególnie zadowolona, ale czuję że chciałabym go wam pokazać i czekam na szczerą opinię.

Od dziesięciu lat mieszkam w tym pięknym mieście,

Co się Lublin zowie.

Znam je już jak własną kieszeń.

A teraz zapraszam na małą wycieczkę.

Gdzie? Po teatrze Andersena...

Dziś idziemy na przedstawienie!

W środku jest miło i przytulnie

Pracownicy teatru uśmiechają się i zachęcają do wejścia.

Światła tak oślepiają, że czuję się jak gwiazda filmowa!

Kurtkę zostawiam w szatni i idę do Sali.

Większość miejsc jest już zajęta, ale moje jest wolne.

Siadam cichutko i czekam, aż w końcu rozlegnie się dzwonek,

Jeden, drugi, trzeci... I jest!

Cisza zapada a przedstawienie się zaczyna...

Bohaterowie biegają po całej scenie a nawet na widowni.

Dzieci siedzące w pierwszym rzędzie wołają coś do aktorów.

Dorosła część widowni także dała się porwać magii przedstawienia.

Nie wiadomo kiedy, ale nagle wszystko się skończyło,

Cały urok ulotnił się a wszyscy ze smutkiem ruszyli do wyjścia.

Musimy tu wrócić moi drodzy...

Ale kiedy?

Tego nie wiem.

Trzeba czekać, czekać, czekać...