Już wychodzi na arenę,

Już przygotowuje się na walki scenę,

Już wie, ze jego życie nie należy do niego,

Już wie, że los jego zależy do ludu tu zebranego.

Już staje naprzeciw przeciwnika,

Już bije mu brawo publika,

Już w rękach trzyma broń,

Już gniewnie marszczy swą skroń.

Już czekać tylko musi,

Obserwować, czy przeciwnik zaatakować się go nie pokusi,

Swego rywala czujnie obserwuje,

Już dreszcz emocji na plecach czuje.

Przeciwnik atakuje w końcu

I obaj ścierają się w śmiertelnym tańcu

Wymach, finta, wyskok,

Obrót, pchnięcie, do tyłu odskok.

Niezliczona jest ilość tych kombinacji,

A publiczności, niestety, daje do wiele atrakcji.

Czasu dużo mija,

Jednak tych dwóch gladiatorów szał bitewny spowija,

Do końca nie wiadomo, kto przegra, a kto zwycięży,

Kto po walce będzie dumnie mięśnie prężyć.

Lecz przez jeden nieuwagi gest,

Już rywal na ziemi jest,

Już jest przegrany, zraniony,

Już hańbą wielką splamiony.

Lecz solidarni są obaj,

Gdyż każdego z nich dosięgła niewola.

Obaj spoglądają na siebie

I skłaniają głowy w pełnym podziwu geście,

Wtedy publika wyrok wydaje,

Czy przegrany ma opuścić ten świat, czy na nim zostaje.

Wyrok jest okrutny,

Zwycięzca więc bardzo smutny,

Zadaje cios ostateczny,

Pamiętając, jaki był on waleczny.

Wtedy aplauzem nagrodzony zostaje,

Lecz gdy schodzi ze sceny, już mu lanista znak daje,

Że świętować nie może,

Musi nadal ćwiczyć w tym ugorze.

Taki jest smutny los gladiatora,

Który nigdy nie wie, kiedy przyjdzie na jego przegraną pora.

----------------------------------------------------------------------------
Kolejny historyczny wiersz, tym razem nawiązujący do Starożytnego Rzymu. I bardzo dziękuje za miłe komentarze pod poprzednim wierszem :)