PŁONIE

"Płonie!" Po Paryżu niesie się krzyk
"Płonie katedra! Módl się, kto żyw!
Zdrowaś Maryjo, Boża Matko,
Płacze do Ciebie całe miasto,
Zdrowaś Maryjo, Nasza Pani,
Ocal świątynię przed płomieniami!"
Tłum ludzi pod katedrą się tłoczy,
Wielu z nich rzewnymi łzami broczy,
Modli się wielu, do Matki, do Boga,
Ażeby wreszcie ustała ta straszna pożoga.
Już wieża runęła, podniósł się głos
"Płonie nasz świat! Płonie nasz los!
Boże, dopomóż, uratuj ją!
Ugaś ogień, ocal swój paryski dom! "

A z odległego dachu gargulec przygląda się ze łzami
I rzecze do innych towarzyszy będących rzeźbami:
"Patrzcie i płaczcie w smutku, moi kompani,
Tak umiera Paryża serce, tak ginie Nasza Pani... "

Bardzo przejęłam się wczorajszym wydarzeniem i właśnie dlatego powstał ten wiersz. Zdaję sobie sprawę z tego, że nie jest on najwyższych lotów, ale spróbowałam.