Drogi Przyjacielu
Stoję nad Twoim grobem i nie mogę wypowiedzieć choćby słowa.
Żal ściska serce, a łkanie krtań.
Oczy zaszły milionem łez. Istne 'oczka wodne'.
Pewnie wyglądam żałośnie, prawda?

Jeszcze jest za wcześnie.
Za wcześnie na pełny uśmiech i radość,
za wcześnie na wspomnienia bez łez,
za wcześnie, aby zapomnieć Twój głos i uśmiech,
za wcześnie, aby się przyzwyczaić, że Ciebie już tutaj nie ma.

Raz po raz czytam napis na kamieniu łudząc się, że czytam go źle, że to nie Ty tam leżysz.
Ludzie patrzą się na mnie nie wiedząc, kim jestem, co tu robię. Teraz tylko Ty możesz to zrozumieć, bo już wszystko wiesz.

Dziękuję za obecność, bo wiem, że się mną opiekujesz.
Nie mówię o Tobie w przeszłości, bo dla mnie istniejesz nie mniej, niż ja.
Ale boli to, że nie mogę Cię już zobaczyć.
Czy wiesz już, kiedy się spotkamy?

Dziękuję za fioletową różę. Jest piękna. Ze snu na kartkę.
Przedtem bałam się, że już nie wrócisz. Że nie byłam tak naprawdę nikim ważnym.

Za Twojego życia bałam się Ciebie odwiedzić, bo byłam tchórzem.
Wybacz. Przepraszam.
Teraz wyrzucam sobie milion rzeczy, których nie zrobiłam, a przecież na pewno mogłam coś zrobić. Cokolwiek.
A Ty cierpiałeś mocniej niż ja kiedykolwiek.
Nigdy o Tobie nie zapomnę
Przyjacielu