Selena:

Po śniadaniu razem z Michaelem wyszliśmy z domu zostawiając moją mamę z Susanne. Gdy ja kierowałam się do swojego samochodu poczułam szarpnięcie. Wpadłam w prost w ramiona Jacksona:

- A pożegnalny buziak? - odezwał się z szerokim uśmiechem.

- Wariat!

Podniósł mnie i posadził na masce swojego samochodu odwróciłam się i zamarłam. Od razu zeszłam i spojrzałam na kierowcę.

- To ten sam kierowca..

- Tak to mój zaufany pracownik nie martw się.

- Michael ty nie rozumiesz!! On nas sprzedaje skąd niby Debie wszystko wie?

- Jak to wszystko wie?

- Przecież on nas jej sprzeda.. jak już tego nie zrobił - przeraziłam się.

- Uspokój się - starał się mnie uspokoić co jeszcze bardziej mnie denerwowało.

- Nic z tym nie zrobisz ?

- Dlaczego miał bym robić ? Jesteś przewrażliwiona na punkcie Debie. Skarbie ona nam już nie zagraża jest tam gdzie powinna trafić już dawno.

Zaskoczona znów spojrzałam na niego nie rozumiałam o czym on mówił.

- Jest w zakładzie zamkniętym dlatego dziś przywiozę Paris.

- Paris?

- Tak moją córkę.

- Jak to nie rozumiem? Tu do nas ? - zapytałam.

- Tak, przecież jej nie zostawię.

- Dobrze Susanne będzie miała siostrę.

- Tak kwiatuszku.

Pocałował mnie szybko i pozwolił iść do samochodu.

- Kocham cię.

Odwróciłam się uśmiechając się do niego.

- Ja ciebie też - jego oczy aż rozbłysły.

Wsiadłam do samochodu co on uczynił to samo zaraz po mnie i odjechaliśmy w przeciwnych kierunkach. Jechałam spokojnie szczęśliwa przed siebie rozluźnienie pozwoliło mi dodać trochę więcej gazu. Poczuć wiatr we włosach przy otwartym oknie. Byłam szczęśliwa naprawdę. W pewnym momencie zauważyłam czerwone więc mocno wcisnęłam pedał hamulca. Samochód zrobił okrąg wokół własnej osi i uderzył we mnie samochód nadjeżdżający z boku...

Obudziłam się leżąc i ostre światło mnie zaślepiało.

- Gdzie ja jestem? - odezwałam się sama siebie nie rozumiejąc.

- Córko dzięki Bogu ! Żyjesz! - słyszę głos mamy.

Rozejrzałam się po sali szukając wzrokiem Mikiego. Lecz jego nie zobaczyłam potem szukałam córki.

- Gdzie Michael? A Sus? - w końcu odezwałam się zrozumiale.

- Wiesz Michael'owi nie dałam znać.. a mała jest z sąsiadką.

- Dobrze...

Znów zamknęłam oczy czując okropne zmęczenie mama coś do mnie mówiła ale już nie zwróciłam na to uwagi tylko usnęłam.

Gdy się obudziłam rozejrzałam obok mnie na krześle oparty o moje łóżko spał Miki. Uśmiechem się na ten widok lecz wiem jak bardzo pewnie się przejął. Nagle zerwał się z miejsca jak oparzony i spojrzał na mnie.

- Kochanie.. - pocałował mnie w czoło policzek i usta - Tak się o ciebie bałem...

- Spokojnie patrz żyje - mówię z uśmiechem.

- Widzę nawet masz dobry humor.

- Tak wyspałam się choć to łóżko nie należy do najbardzej wygodnych.

- Jak to się wydarzyło?

- Za szybko jechałam..

- Ech.. muszę dać ci szofera więcej sama nie będziesz jeździć..

- Dobrze kochanie a teraz zabierz mnie do domu.

Chciałam wstać lecz moje nogi były jak z waty nie czułam ich jak to możliwe? Spojrzałam przerażona i ze łzami w oczach na Michael'a. Który usiadł na krześle chowając twarz w dłoniach. Wpadłam w taki amok zaczęłam tak płakać i krzyczeć pytać co się dzieje. Sama nad sobą nie mogłam zaplanować. Rzucałam czym się da nawet poduszkami czy szklanką. Głośno płacząc!

- Michael ? Czy to możliwe ? Żebym ja nie umiała chodzić ? Co się stało?