Wstałam z kanapy poprawiając swoje ciuchy. Byłam pewna, że Michael zacznie ją przepraszać. Jednak tak nie było on stanął złapał mnie za rękę mówiąc :

- Wiedziałaś wszystko dalej wiesz.. - mówi do niej.

- Wiedziałam ale byłam pewna, że ci nie wybaczy.. - mówi z żalem w głosie.

- Ja was zostawię - mówię idąc w stronę drzwi.

Wyszłam szybko zatrzaskując je za sobą. Czułam złość na sama siebie nie wiem dlaczego przecież sama go całowałam nikt mnie nie zmusił. Zrobiłam kilka kroków w stronę domu. Usłyszałam głos za sobą:

- Poczekaj Gomez!

- Czego chcesz Jackson - odwróciłam się w jego stronę.

- Ona wiedziała, że chce do ciebie wrócić to wszystko miało być grą.. - tłumaczy.

A mnie krew zalała jasna przysięgam.

- Czyli się mną bawiliście ? Fajnie było? - zapytałam sarkastycznie.

- Nie.. - odpowiedział drapiąc się po karku.

- Hm to życzę dalszej zabawy - mówię i odwracam się na pięcie odchodząc.

Weszłam do domu trzaskając drzwiami od razu pojawiła się mama i Susanne z laką w ręce.

- Mamusiu! Już wróciłaś z pracy - język słodko jej się płatał.

- Tak kochanie - mówię i uśmiecham się do niej.

Mama zmierzyła mnie wzrokiem odsyłając Sus do salonu. Podeszła do mnie i pociągnęła za łokieć do kuchni.

- Pogadaliście ? - zapytała niemalże od razu.

- W pewnym sensie - mówię i mimo wszystko uśmiecham się pod nosem.

- Ten uśmiech coś mi mówi.

- No co ? Pogadaliśmy i tyle - mówię i mijając ją.

Ruszyłam do salonu Sus siedziała na kanapie bawiąc się lalką. Mama nie dała za wygraną wyszła za mną.

- Czyli się pogodziliście ?

- W pewnym sensie tak lecz tylko dla Susanne.

- Rozumiem - wymruczała i poszła.

Wtedy do domu zadzwonił dzwonek mama jak z procy wyskoczyła z kuchni. Otworzyła drzwi z uśmiechem wiedziałam, że to pewnie Michael i się nie myliłam. Wszedł do domu idąc w prost w moją stronę ciągnąć mnie za sobą.

- Jeżeli się teraz nie dogadamy wyjeżdżam na stałe nie będzie mnie w twoim życiu co dopiero w mojej córki i mówię to całkiem poważnie.

- Nie rozumiem

- Czego ty znowu nie rozumiesz ? - zapytał gniewnie - Tłumaczyłem ci czego chce powtórzę raz jeszcze chce spokojnego, życia u boku twoim i naszej córki nic więcej.

- A jak ja tego nie chce ? Boję się, że ktoś znów nas rozdzieli. Znów będę cierpieć zostanę sama i jeszcze do tego Susanne która codzienne będzie mnie pytać gdzie jej tata a ja co mam jej mówić? Gdy znów znikniesz albo się znudzisz?

- Za kogo ty mnie właśnie masz ?

- Za kretyna który nie potrafi obrać swojej drogi życiowej.

- Poważnie?

- Tak! - mówię z irytacją w głosie.

Podszedł do mnie bliżej pochylił się do mojego ucha i szepnął.

- Nie wierze ci - po czym jego pocałunek spoczął na mojej szyi.

- To jest chore wszystko żałuje, że wtedy dałam się na mówić na ten pieprzony wywiad i tego, że dałam się ponieść.

- Wciąż ci nie wierze - mówi prostując się - A wiesz dlaczego ? Znam twoje spojrzenie pełne miłość wciąż tak na mnie patrzysz kochasz mnie i będziesz kochać do końca! Wiec teraz wybieraj albo walczymy dalej albo ja odchodzę znikając z twojego życia. Ja przeżyje gorzej będzie z tobą będziesz tęsknić a nasza córka będzie ci o mnie przypominać codziennie gdy na nią spojrzysz. Wybieraj.