MATAPOS ang tatlong araw na University Meet, balik eskwela na naman ang mga estudyante at balik na naman sa mga rules and regulations niya si Tyron.

"Bwesit talaga ang gagong 'yon." Inis na wika ni Hazel.

Kakapasok pa lang niya at dahil sa late siya, sa detention na naman siya napunta dahil nahuli siya ni Tyron na unti-unting nagbubukas sa gate.

"Nahuli pa ako ng mokong na 'yon."

She was bored and all of a sudden, the door slightly opens. Hindi siya kumibo bagkus hinintay niyang may pumasok ngunit makalipas ang tatlong segundo ay walang kahit sinong pumasok.

Mabilis ang tibok ng puso niya, kinakabahan. Napalunok siya dahil kung ano-ano na ang pumapasok sa isip niya.

She was afraid of ghost. That's her weakness. Nahihirapan na rin siyang huminga at nagsusumiksik pa siya lalo sa pader kahit wala na siyang pwedeng pagsumiksikan.

She heard a footsteps coming to her and all she could do is to close her eyes, bit her lower lip tightly as she hugged her knees.

"It's me..." a familiar voice lingers to her ears. "Shorty," Tawag nito sa kaniya.

Iminulat niya ang kaniyang isang mata at sinigurado na hindi multo ang nagsasalita. At nang mapagtanto niyang si Tyron 'yon, mabilis pa kay flash na iminulat niya agad ang kaniyang mga mata.

"Damn you!" she shouted.

Tumayo siya at pinagpagan ang sarili. Ibinaba rin niya ang suot niyang skirt dahil umangat iyon ng kaonti. Tinapunan niya ng masamang tingin ang binata at pansin niya ang pag-angat ng kilay nito.

"What? What look is that?" Tyron asked, nonchalantly.

"Kung mananakot ka lang rin, huwag ako. Kung trip mong tarantaduhin ako, huwag sa ganitong paraan." malamig ang boses na usal niya.

Tyron's jaw clenched. "Don't tell me... you're already afraid of me now?" he asked, bitterness in his tone.

"Hindi ako takot sa iyo..." tuwid na sagot niya. "At kahit ilang beses mo pa akong sitahin, wala akong pakialam." aniya at padabog na lumabas ng detention room.

MALAYANG pumasok si Hazel sa buong araw niyang klase. Tahimik lang siya sa likod, walang nagnais na istorbohin siya. Sinubukan pa siyang kausapin ng isa niyang kaklase ngunit tanging sama ng tingin lamang ang iginawad nito.

Pagsapit ng alas tres ng hapon, hindi niya inaasahan na pumasok ang taga criminal justice na section para maki-sit in sa klase ng isang abogado na professor.

Humalukipkip siya nang magtama ang tingin nila ni Tyron at umawang ang labi niya nang maglakad ito patungo sa direksyon niya.

"Sit-in muna ang mga nasa criminal justice section since wala pa ang professor nila kaya makinig na ang lahat sa diskusyon dahil magkakaroon tayo ng matinding debate ngayon laban sa kanila." imporma ng professor nila.

"We're legal management, it means corporate lawyer kami, bakit nasali ang mga magiging criminal lawyer rito?" someone from the class asked.

Hazel raised a brow while playing her lips using her thumb. Naramdaman niyang sinipa ni Tyron ang likod ng kaniyang upuan pero hindi niya na lamang pinansin. Pero nagulat siya nang marinig niya ang pagbulong ni Tyron mula sa kaniyang likuran.

"There's no wrong if you were taking legal management. There's still a crime there so, don't fucking insult us." bulong nito.

Hazel smirked. Tumayo siya. Napansin siya ng lahat at ibig kong sabihin, lahat ng atensyon ay nasa kaniya.

"Yes, Ms. Cereneo?"

"I just want to clarify what Dexa asked you because someone I know was murmuring like we don't want them to sit in here in class."

"Oh, what is it? What about it?"

"It's not an insult just so you know." pagpaparinig niya kay Tyron mula sa kaniyang likuran. "We all know that when it comes to legal management... it also involve crimes but we're soon to be lawyers too." dugtong niya.

Mula sa kaniyang likuran, tumayo si Tyron at namulsa. Mukhang dito mag-uumpisa ang debate kahit wala pa namang tanong ang professor nila.

"So, you mean we're not allowed to listen to Attorney Gates?" Tyron asked.

She looked back at him. "May sarili kayong classroom, bakit hindi niyo hintayin ang ibang professor niyo roon?" ganti niya.

"Is it bad to stay here?" There's a double meaning of what he had said.

Alam 'yon ni Hazel. Alam rin niyang walang mali pero dahil sa iritasyon niya sa binata, nais na lamang niyang makipag-argumento rito.

"Bakit ka mananatili rito? Hindi ba, may sarili kayong klase?"

"Kasi gusto kong manatili," masungit na ani Tyron. "Hindi mo naman pagmamay-ari ang University."

"Nakakairita kasi ang mukha mo!" inis na ganti ni Hazel.

"Ms. Cereneo!" suway ng professor. "Tone down your voice!"

"Huwag kang makisawsaw!" galit na asik ni Hazel.

Hinila ni Tyron ang kaniyang palapulsuhan. "Watch your words, lady." malamig ang boses nito.

Halos tahimik lamang ang nasa klase.

"Maayos akong nakikinig kanina, pero dumating ka..." sabi ni Hazel.

Lumamlam ang mata ni Tyron, nagtataka.

"Kung hindi mo sinisipa ang likod ng upuan ko, bumubulong ka naman. Kung bitter ka kung bakit nagtanong si Dexa, ikaw ang sumagot at huwag mong ibulong ang iritasyon mong gago ka!" Dugtong ni Hazel at halos pumutok na ang kaniyang ugat sa leeg dahil sa pagkakasigaw niya.

Padabog niyang hinila ang pulsuhan niya pabalik bago pinulot ang kaniyang bag at lumayas sa loob ng classroom nila.

Kung mananatili siya roon, ako ang aalis! Inis na litanya ni Hazel.

Sumakay siya ng taxi at nagpahatid na lamang sa kanilang bahay. Pasado alas kwatro y medya pa lamang ay nakarating na siya sa front gate ng kanilang mansyon at mismong magulang niya ang sumalubong sa kaniya na masama ang timpla ng mukha.

"Explain, Hazel." matalim na saad ng kaniyang ama.

She looks bored at her parents. "Explain what, Dad?" maang-maangan na usal niya.

"Hindi kita pinag-aaral para lang layasan ang klase mo!" sigaw ng kaniyang ama. Pinipigilan naman ito ng kaniyang Ina at pinapakalma.

"You know what parents? Just drop this conversation. Gusto ko lang matulog－" naputol ang sasabihin niya nang tumama ang palad ng kaniyang ama sa kaniyang mukha.

Napasinghap siya. Mabilis rin ang paghinga niya. Hindi makapaniwala sa iginawad ng kaniyang ama.

"Hon... that's your daughter," wika naman ng kaniyang ama.

"I don't care if she's my daughter. Huwag siyang bastos magsalita." malamig na turan nito.

Hazel scoffed. "D-Dad... sinampal mo ako?" hindi makapaniwalang tanong nito habang hawak ang kaniyang pisngi.

"Hazel just say sorry to your father," pakiusap ng kaniyang Ina.

Hazel heaved a sigh, faced her father. "Dad, hindi niyo alam kung bakit ko nilayasan ang klase ko. At hindi naman ako magiging bastos kung hindi bastos 'yong lalaking 'yon." Kalmadong giit niya.

"Sinagot mo ang professor mo, Hazel. Bastos ka. Hindi ka namin pinalaking bastos!" galit ang mga mata ng kaniyang ama maging ang boses nito ay nakakatakot.

"You're just here to slap me, Dad? You dare to do that... you already hurt your own daughter just because of my rudeness. Sana pala hindi ka na lang umuwi kung ganiyan lang rin ang gagawin mo sa sarili mong anak."

"Hazel—"

She made a quiet sign to her mother, stopping her from what she would like to say.

"Nilayasan ko ang klase ko pero matataas ang grado ko. Kahit isang linggo akong hindi pumasok, kaya kong humabol sa klase." Malamig na sabi ni Hazel habang kaharap ang magulang.

"Aba't—"

"Oo, Dad! Sumasagot ako! Sumasagot ako sa inyo!" she was frustrated and almost crying already but she's trying her best to calm down. "Hindi niyo siguro ako anak kasi kahit minsan, hindi niyo man lang ako binisita sa University o kahit tawagan man lang..."

She looked up so her tears won't screamed down her face before she stares at her father.

"I rebel, Dad not because I want it but it's because you don't give me some of your attention," she bit her lower lip. Pain was visible to her eyes. "Anak niyo rin naman ako pero kahit sana man lang, sinubukan niyo akong kumustahin."

"Anak hindi naman sa gano'n—"

"What, mother? Yes, you give me all the privilege for me to live. You give me money, the stuff that I love the most... but what about your attention?" she paused, gulping. "Attention is what I need. I need your love as my parents. Hindi 'yong puro trabaho na lang ang inaatupag niyo!" she burst out.

"Ibinibigay namin ang atensyon na gusto mo!" giit ng Daddy niya. "Maging lahat ng gusto mo, hindi pa ba atensyon 'yon? Stop questioning us about our attention because we are working for your own future!"

She couldn't believe it. Hindi siya maintindihan ng kaniyang magulang. Tumulo ang luha na kaniyang pinipigilan.

"Kaya kong gumawa ng sarili kong pangalan sa hinaharap, without my inheritance... I'll pursue my own future because that's my goal in life." Sabi niya sa kaniyang magulang.

Napasinghap ang kaniyang ama. Nais sana nitong magsalita pero tanging ang kaniyang palad na lamang muli ang dumapo sa mukha ng anak.

Pangalawang beses na sampal... usal ni Hazel sa kaniyang sarili.

Malamig na tinitigan niya ang kaniyang Ina at Ama. Gaano man kalamig ang titig niya, bakas pa rin ang sakit sa kaniyang mga mata.

"Wala akong pakialam kung gusto mo akong tanggalan ng mana. Putulin niyo na lang ang koneksyon niyo sa akin kasi kahit pagmamahal nga, hindi niyo na maibigay." Turan niya at umatras patalikod bago bumaling sa kaniyang Ina.

"Just take care of Dad... Mommy. I'm going to miss you." She said before she left and as she turned her back, her tears fall down while running out of their gate.

Napadpad siya sa isang parke medyo malayo sa kanilang mansyon. Maliwanag ang buwan, nakaupo siya sa swing, tulala lamang.

Someone talk behind her. She was startled.

"Stop crying, shorty..."

Isa lang naman ang tumatawag sa kaniya ng ganoon at alam niyang si Tyron 'yon.

Nilingon niya ito. "A-Anong ginagawa mo dito?"

Tyron lend a handkerchief while his jaw clenched.

"I heard everything," instead of answering her question, he just said that.

Hazel look at him intently. "You... followed me? Why?"

Kita ni Tyron ang pamamaga ng mata ni Hazel. Nakaramdam siya ng guilt sa sarili niya.

He's rebellious too and he don't expect something like this to Hazel. He realized something, maybe she's rebellious but she has determination to pursue and finish her studies despite of having this kind of family situation.

"Because I want you safe..." he mumbled. "Kung puwede nga lang ihatid ka araw-araw..." ma-ingat na dugtong niya.

Hazel stayed still, she looked down. Nahihiya siyang iharap ang mukha kay Tyron.

"Kung ano man ang narinig mo... kalimutan mo na lang," aniya. "Nakita mo na ang sitwasyon ko sa pamilya ko, may pam-bully ka na sa akin." Mahinang sabi niya.

Tyron felt guilty. He held her chin and make her look up to him.

Kita niya kung paano siya sampalin ng magulang nito at halos gusto rin niyang sumugod na lang roon para

"Shorty..." he muttered, slowly. "I'm not going to bully you. After I heard everything, I just realize that no matter how you shouted at your parents, they're still your parents."

"Hindi nila ako mahal. Wala nga silang oras sa akin. Hindi nga nila ako makumusta." Giit niya.

Tyron heaved a sigh. He wiped her tears with his thumb.

"Mahal ka nila. They just expect something to you. But they love you." Sambit niya. "Hindi lang nila kayang ipakita sa iyo pero ramdam ko at nakita ko sa mukha ng magulang mo na mahal ka nila at hindi sinasadya ng Daddy mo na sampalin ka. I saw how regretful his eyes."

Hazel was hesitant to talk. Gusto man niyang magsalita pero pumasok sa utak niya na tama ang sinabi ni Tyron.

"Sorry kung nakita mo pa 'yon..." mahinang usal ng dalaga. "I don't mean to answer my parents. Yes, I'm rebellious but I love my parents. Pero hindi ko lang maintindihan, bakit hindi man lang nila ako bigyan ng kaonting oras. Gusto ko lang naman silang makasama kahit isang araw, e."

Tyron held her hands and make her stand. He looked at her in the eyes and she did the same.

"Go home, shorty. Your parents are waiting for you. Keep in mind that they love you more than you know. Walang magulang ang gustong saktan ang kanilang anak, pagbuhatan ka man pero hindi 'yon matutumbasan kung gaano kasakit sa kanila ang gawin 'yon sa anak nila." Mahabang litanya ni Tyron. "Isipin mo, mas nasasaktan sila at mas doble pa ang sakit na nararamdaman nila kaysa sa iyo." Paliwanag ni Tyron.

Humugot ng malalim na paghinga si Hazel. Natauhan siya at lumiwanag na ang kaniyang isip.

"I should go home," wika ni Hazel. "I'm sorry and thank you for making my mind clear."

Tyron smiled slowly. "You're welcome, shorty. I'll take you home then." He offered. "Let's go?"

Hazel sighed. "S-Sige..." utal na sagot niya.

Nang makarating sa harap ng kanilang gate, napansin niya ang magulang nito na hinihintay siya. Bakas ang pagsisisi.

"Go, shorty. You see how regretful they are. Perhaps, they're waiting for you." Mahinang itinulak ni Tyron si Hazel.

Hazel smiled and walked towards her parents. She hugged her parents tightly and roamed around her eyes to look for Tyron. She mouthed 'thank you' but Tyron just smiled and mouthed 'welcome'.