-Nixarine's POV

2 months na kame magkasama ni Xian. Nasabi ko na to kay lola ngunit di ko batid kung naniniwala siya o hindi. Pagnagsasabi ako nang kwento tungkol kay Xian ay tango lamang ang ginagawa niya.

Unti unti ko nang naaalala ang nga pinaggagawa namin noon. Mga kulitan, iyakan at mga paborito naming gawin ay naaalala ko.

Pero sa tuwing sumasakit ang ulo ko at sinasabi ko kay Xian na may naaalala ako sa aming nakaraan bigla bigla siyabg lulungkot at ngngiti nang matipid.

Ewan ko pero parang ayaw niya ako makaalala sa aming nakaraan.

Hindi ko batid kung ano ibig sabihin sa likod nang mga matipid na ngiti niya. Masaya ba siya? Malungkot? May mangyayari bang masama? Ano? Ano ang meron?

Mga katanungan ko dati ay aking niwalang bahala na lang iyon at sumang-ayon sa kagustuhan niyang maggawa ulit kami nang iba pang memorya.

Ngunit... dahil sa mga ngiti niya. Nagkaroon na naman nang maraming tanong. Tanong sa isip ko at sa... puso ko.

Dalawang buwan na kame magkasama at ang masasabi ko na lang ay nagkakagusto na ako sa kanya. Alam ko na mabilis ngunit di ko naman namamalayang unti unti na ako nahuhulog sa kanya.

Natapos na ang bakasyon namin at ako'y isang college student. Sinasabi ko ang mga balita na ito kay Xian at bahagyang tumatawa siya.

Tinanong ko kung bakit ayaw niya lumabas dito at magaral kasama ko. Pero ang sabi niya...

"Hindi na pwede. Basta. Malalaman mo rin kung bakit. Basta dito lang ako nagststay nang matagal. Nakakapunta sa mga parke, kwarto mo, at ang eskwelahan natin noon ay panandalian lamang ako dun.

Para bang... isang hangin na malamig." sabe niya at tumingin sa akin.

Hindi ko naintindihan ang kanyang sinabi. Isang hangin na malamig? Na magpaparamdaman lang ngunit saglitan lang at ito'y mawawala? Haystt. Ewan.

Tumango tango na lang ako kahit di ko naintindihan

"Kaunting araw na labg at magcocollege student na ako. Baka maging busy na ako minsan. Okay lang ba sayo? Pero magtitira ako nang oras para sayo" sabe at tanong ko tskaa ako ngumiti. Lumingon ako sa kanya at bahagyang nakatingin siya kanina pa.

Nagkatitigan lang kame. Kita ko sa mga mata niya ang halo halong emosyon.

Parang may Lungkot at Saya ito.

Nabigla ako nang bigla niya akong hinatak at hinagkan.

"Patawad a. Patawad kung may kelangan akong gawin. Patawad kung kelangan ko muna mawala sa tabi mo. At least... mababalik mo na ang ating memorya noong bata pa tayo. Masaya ako at maaalala mo na ako" sabe nito at naririnig ko ang pagiyak niya.

Bakit siya humihingi nang tawad? Wala naman siyang kasalanan ah. Dapat nga ako ang magpapatawad dahil nakalimutan ko siya. At mababalik ko na ang alaala ko? Di pa nga sapat yun e. Hindi ko pa naaalala ang lahat. Tears of joy ba toh kase babalik na alaala ko? Pero bakit? Bakit kelangan niya maghingi nang tawad?

Hinagkan ko rin siya at parang may namumuong luha sa aking mga mata.

Bat ganto? Bat naiiyak rin ako? Anong nangyayari??

Itinanggal na niya ang pagkakayakap niya sa akin at tinignan muli ako sa mata. Ngumiti muli siya nang matipid.

And all I know is... he's lips pressed on my lips.

Where kissing at a starry night with full of butterflies under the big tree.

Then all I know is that...

Everything went black.

•~•~•~•~•~•~•~•~•
Hii Chapter 4 is updated. Malapit na matapos itong short story ko!! Sana subaybayan niyo po. Sorry sa bitin. Hehe. Basta po please read and vote for this story also my other story called 'I Secretly Fell In Love' thanks sa lahat nang readers, voters, and followers ko. Labyaa guyssuu!

|EDITED|