-Nixarine's POV-

Bagong araw para sa mga bagong katanungan. Isang panaginip ba yun o totoo ang nangyari kagabi?

Detalyado pa rin sa aking isipan ang mga nangyari kagabi.

Bumangon na ako at nag-ayos sa aking sarili.

Nakita ko si lola na nagaayos na nang mesa para kami'y mag almusal.

"Oh, Hija. Gising ka na pala. Pasensya na at hindi na kita nabalikan pa dun dahil sumakit katawan ko at natulog na lang." paliwanag ni lola sa akin.

Nginitian ko lang siya na nagsasabing okay lang sa akin.

Kumain na kame nang almusal.

Gusto ko man tanungin si Lola sa lahat nang mga katanungan ko sa utak ko.

Who is Xian in my life?
Does she knows someone named Xian?

Pagkatapos namin kumain ay naghugas na ako nang mabilis. Pero inaayos naman. Wahahha.

Nang matapos na ako ay agad ako pumunta sa likod nang bahay namin at binuksan ang pinto. Alam kong maaga pa para pumasok rito pero hindi ko maiwasang isipin kung totoo lahat ang nangyari kagabi.

Gusto lang makasiguro na totoo yun at hindi ako nananaginip.

Binuksan ko itong pinto na ito nang dahan dahan at bumungad sa akin ang lalaking naka-upo habang pinapaligiran siya nang paro-paro. Si Xian.

Napatingin ito sa akin at ngumiti. Ngumiti ako pabalik at umupo sa tabi niya.

Tahimik lang kame kahit gusto ko magtanong. Tinitignan ko siya ngunit kanina pa siyang nakatingin sa akin kaya ako'y naiilang.

Narinig kong bumuntong hininga siya kaya napatingin ako dito.

"Alam kong gusto mo magtanong. Ano-ano ang itatanong mo?" sabe niya sa akin at lumingon sa akin kaya nagtitigan kame.

Nakakailang na sobra. Kaya sa lupa na lang ako titingin at nagtanong na dahil marami talaga akong katanungan sa isip ko.

"Di ka ba nagugutom? Ni walang kahit pagkain ang nandito. Paano ka nabubuhay dito? Pinapapasok ka ba ni lola? At ba't nawawala ka na lang bigla? Ano meron ka at nagagawa mo yun. Who are you? Who are you because I'm freakin confused right now!" tuloy tuloy na pagsasalita ko. Dun ko na lang napagtantuan na ang daldal ko na pala.

Gassshhhh. Wala nanamang tigil ang bibig ko. Huhuhuhu. Ayaw ko naaa. Nahihiyaa na ako. Pero, kasalanan ko bang madami akong tanong sa kanya? Bahala na nga kung sasagutin niya.

He is still looking at me serious then he chuckled and burst all his laugh out loud? Is he crazy to do that kind of things?

"What are you laughing at?" naka kunot ang kilay ko dahil sa ginawa.

"Hahahahahaha. Nothing. It's just, you've became so talkative and I'm not used to it. Your always silent and mute before." sabe niya at nagpipigil na talaga nang tawa.

Yun ba talaga ako? Isamg tahimik at hindi nagsasalita dahil na trauma ako?

"Okay, I'll answer your questions. First, Nahhh. I'm not hungry. I don't get hungry that's why I'm sexy and hot." sabe niya at namula ako na parang kamatis. Then he burst out his laugh again. He is an idiot!

Gassh. Baliw na talaga siya. Bakit niya toh ginagawa sa akin. Huhuhu.

"Baliw ka!" sabe ko at tawang tawa pa rin ito. Adik ata talaga itong lalaki na itoh e. Tsk tsk tsk.

"Sorry, I just want to see your expression. You also dont express that kind of things when I do that. I'll not answer the second question of yours. Is it okay?" sabe niya at nagpuppy eyes pa after tumawa. I nodded then he continue talking.

"No, di ako pinapapasok nang lola mo sa bahay niyo. Hindi ako pwede maka labas dito except sa mga pwede ko lang mapuntahan ay yung kwarto mo, yung parke at ang school natin." sabe niya sa akin.

Lalo niya atang ginulo ang utak ko.
Hindi siya pwede makapunta sa mga lugar except sa kwarto ko, ang parke nang subdivision na itoh at ang school namin raw??? Eee. Part pa rin naman nang bahay namin ang kwarto ko a! Pinagloloko ba ako nang mokong na ito.

"Hindi naman ako nawawala bigla. Nandyan lang ako palagi. Hindi mo nakikita ngunit mararamdaman mo" sabe niya sa akin na ikinalito ko na naman. Tsk. Pinasagot kita sa mga tanong na nagpapagulo sa akin. Lalo mo naman ginulo.

"Ako si Xian Ken Fulgar. Ako ang batang nagtyaga kang kausapin kahit di mo koh sinasagot pabalik. Ako ang nandyan lagi sayo para alagaan ka. Hindi mo pa ba naaalala?" sabe niya at puno nang lungkot ang boses niya.

Umiling ako bilang sagot.

Sorry Xian. Hindi ko gusto kalimutan ka pero di ko alam kung bakit ganto na nangyayari sa akin. Nararamdman ko na matagal na talaga tayo magkakilala. Pero ba't ka nawala? Ba't mo koh iniwan? Sabi mo na nandyan ka lagi sa akin para alagaan ako. Pero ba't nung nagsalita na ako ay wala ka dun? Bakit?

Nararamdaman kong nangingilid na ang luha ko. Konti na lang at tutulo na ito.

"Pero Xian... Sabe mo ngayon na nandyan lagi ikaw para alagaan mo koh. Pero bakit wala ka nung nagsalita na ako? Bakit ngayon ka lang nagpakita?" sabe ko at tumulo na ang pagpigil kong luha.

Hindi niya ako sinagot at bahagyang niyakap niya lang ako.

Ba't mo toh ginagawa sa akin. Ano ba talaga ang nangyari?

•~•~•~•~•~•~•~•~•
Yey! Chapter 3 is updated! Hope you'll like it. Thanks for my readers and supporters at sana nagustuhan niyo. Napaka maraming salamat sa mga nagbabasa nang stories ko♡

|EDITED|