-Nixarine's POV-

Nandito pa rin ang lalaki. Hindi ko alam kung ano ikikilos ko.

Huhuhuhu. Lola!!! Balik ka na. Hindi ko alam ang gagawin ko.

Wala kaming imik. Hanggang sa nagsalita siya kaya nabasag ang katahimikan.

"Nixa, Hindi mo na ba ako natatandaan?" tanong nang lalaking nasa tabi ko. May pagkamalungkot ang tinig nang kanyang pananalita.

Umiling ako nang dahan dahan at binigyan siya nang nakakalitong tingin.

"Who are you?" tanong ko ulit sa kanya.

Hindi niya sinagot ang mga tanong ko kanina kung sino siya. But right now, I'm really confused.

"Ako si Xian. Yung kaybigang mong gwapo noon at hanggang ngayon." sabe niya at nagpogi sign pa. Bahagyang natawa ako nang kunti dahil sa sinabi niya. Nakitawa rin siya sa akin.

Bigla na lang ako nagstop tumawa at naging seryoso nang kaunti. Ewan ko. Ang baliw ko noh? Tatawa tapos magseseryoso.

Just wow Nixarine.

Bahagya naman akong naguilty dahil hindi ko na siya naaalala. Siguro siya lang ang pinakamalapit kong kaybigan rito sa amin.

Nginitian ko siya nang matipid.

"Sorry a. Sorry kung nakalimutan kita pagkatapos ko matraumatiz---" hindi ko naituloy because he cut my words and talk.

"No No No, you don't have to say sorry. I understand your situation that time. It just... makes me sad because you forgot all the memories we've been through. So... I want to ask you. Is it okay if we'll make new memories until you remember me?" sabi niya na malungkot ang boses.

I don't know. If I will trust this... stranger that I just met today. He is Xian. I can't remember that I had a friend name Xian.

But... there's a part of me saying I should believe this guy.

I want to remember him so...

I looked at him and smile. I nodded for my agreement.

He hug me that makes my heart beat so fast.

Ano ba tong nararamdaman ko? Bakit ganito ang puso ko sayo?

Who are you in my life? Who are you Xian?

He removes his hugged on me and stand up.

He lended his hand so I can stand up too.

I look at his hand and I reached it.

Inikot ikot namin ang mga tanawin rito.

Nagstop siya para kumuha nang stick at... nagdadrawing sa lupa?

Ang weird nang lalaking ito.

Tinignan ko ang dinadrawing niya. I'm trying to figured out what he'll draw.

It looks like a face. A girl face.

Natapos na niyang idrawing at tinignan ko ulit. Napakunot ang noo ko nung nakita ko kung sino anh babae na toh.

Ako toh!? Paano?!? Paano niya na drawing mukha ko nang walang tingin tingin sa akin!?

Tinignan ko siya habang naka kunot parin noo ko. Tumawa siya nang mahina na nagpasingkit sa mata koh.

Hinawakan niya uli kamay ko at nararamdaman ko na naman ang bilis nang tibok nang aking puso.

"Tara, laro tayo. Natatandaan mo ba ang paglalaro natin nang langit lupa?" tanong ni Xian.

Teka? Laro? Bata pa ba ang itsura namin para maglaro??? Ba't ang weird nang lalaki na itoh?!

"Huh? Maglalaro? Bata pa ba tayo para sa mga larong pambata?" tanong ko at nakakunot ulit noo ko.

Ewan ko ba at lagi na kumukunot noo ko dahil sa kanya. Ang gulo niya kase e. Para siyang bata na gusto makipag laro.

He chuckled. "Bakit? Bata lang ba ang may kakayahan maglaro nang mga larong pambata?" tanong niya at nangiti.

Tumango para sa aking sagot.

"Wahahaha. Tara na. Gusto ko lang maalala mo mga pinaggagawa natin noon kahit di ka nag-sasalita." sabi niya at kumakanta na nang langit lupa, impyerno.

Ow. So naglalaro pala ako nang ganito nung bata pa ako? Makulit ba ako noon? Haysh. Ewan. Sana maalala ko na at hindi na mahirap magisip sa mga katanungang hindi ko na maalala.

•~•~•~•~•~•~•~•

Naglaro kame na naglaro na parang bata. Tawa ako nang tawa at ngayon lang nangyari itoh sa akin.

Wala akong kaybigan dahil lagi ako nabubully sa school. Takot sila na baka ibully din sila kaya ganun ang mga tao sa akin.

Hindi rin ako naglalaro nang pang bata ir nagbabarkada dahil nga la akong kaybigan

Ngayon ko na lang naranasan maglaro ulit na mga larong pambata.

Nang mapagod na kame umupo kame sa kahoy na parang upuan at hinahabol namin ang aming mga hininga.

Tinignan ko ang oras sa aking phone at nakita kong mag-12 am na. Gabing gabi na ang ingay pa namin.

Bakit kaya di pa bumabalik si lola? Natutulog na ba siya?

"Sige na Nixa, pumasok ka na sa bahay mo para magpahinga." sabe ni Xian. Tumingin ako sa kanya at bumuntong hininga muna.

"Ayaw mo ba munang pumasok sa bahay namin? Doon ka na magpahinga." sabe ko sa kanya.

Ngumiti ito nang matipid. At nakikita ko sa mukha niya ang kalungkutan.

"Gugustuhin ko man kaso hindi pwede. Dito lang ako. Hihintayin ulit kita bumalik rito. Pangako, babalik ka rito a" sabe niya at nagpinky promise hand pa siya. Parang bata pa talaga siya kaysa sa akin. Wahahahha

"Pangako. Babalik ako." nakangiti kong sabe at naki-pinky promise na lang.

Naglalakad na ako magisa sa pintuan para makalabas na. Pero bago ako lumabas. Tinignan ko siya.

Isang malungkot na ngiti ang nasa mga labi niya. Isang pikit nang aking mata. Nawala na naman siya na parang bula.

Bumunting hininga lamang ako at tuluyan nang lumabas.

•~•~•~•~•~•~•~•~•

-Xian's POV

Naglalakad na siya papuntang pintuan. Gusto ko pa sana siya magstay pa. Kaso unfair naman sa kanya kung pinagawa ko yun sa kanya.

May part sa akin na gusto kong maalala na niya ako at may part rin na ayaw ko muna.

Dahil pag na-alala na niya ako... tapos na mission at pangako ko nung namatay na ako.

Tapos na ang mission ko na maipaalala niya ang lahat nang meron sa amin noon.

Dahil pag natapos itoh. Tuluyan na ako maglalaho at hindi na babalik pa.

Sana, sana matagalan pa siya sa mga alaala niyang ibinaon niya.

At sana maka gawa muna kame nang bagong memorya bago ako tuluyan maglaho.

Lumingon siya sa akin at nginitian ko siya na matipid.

Patawad kung mamamaalam na ako pagnaalala mo na akoh. Mahal na mahal kita at yun ang gusto ko iparamdam sayo.

•~•~•~•~•~•~•~•
Chapter 2 is updated! Hope you'll like it guyzxc. Hihihi. Please vote this story and follow me. Love you all and thanks for my readers. Lalo na po sa I Was Secretly Fell In Love. Thank you dahil marami rami na ang nagbabasa nun😊