Święta. Dużo o nich słyszałam. Podobno to radosny czas spędzony z rodziną przy wtórze kolęd i zastawionym po brzegi stołem. Nigdy mnie to nie obchodziło. W końcu moja przeszłość to nie zwykłe, sielankowe życie. Jednak teraz zaczynam odczuwać, że coś jest nie tak. To moje pierwsze święta z nowym imieniem, nowym, lepszym życiem... Dopiero teraz dotyka mnie smutek i żal. Trudno czuć się szczęśliwym w samotności, w pustym akademiku.

           Przez okno widzę radosnych ludzi, śpieszących do domów. W rękach noszą podarki dla swoich bliskich. W budynku naprzeciwko rodzina zasiadła już przy stole. Za chwilę połamią się opłatkiem. Nawet nie zauważyłam, jak po policzkach zaczęły płynąć łzy.

           ~Od kiedy to tak się wzruszam?~ pomyślałam. Przecież niedawno byłam zimną i bezlitosną maszyną do zabijania. Na szczęście to już przeszłość. Uciekłam od niej i zaczęłam nowe życie. Ale nie sama. Gdyby tamtego dnia drzwi nie otworzyła mi pewna miła osóbka pewnie bym nie żyła.

           O tak. Weronika naprawdę odmieniła moje życie. Dzięki niej nie muszę się martwić o przeszłość. Uznałyśmy to za zamknięty temat i postanowiłyśmy napisać nową treść. Teraz nazywam się Mary Morstan. Studiuję, dacie wiarę? Szukam znajomych, ale nadal nie mogę się oswoić z ludźmi. Co innego z Hope. Z nią dogaduję się doskonale. Bardzo mi pomaga. Towarzyszy mi w odnajdywaniu siebie i odmienianiu losu. Jednak dzisiaj i ona mnie opuściła. W końcu ma swoją rodzinę. Wigilii nie spędza się przecież w akademiku! Nie mam jej tego za złe. Pewnie na jej miejscu zrobiłabym tak samo.

           *Puk puk puk*

           ~Kto to może być o tej porze?~ wytarłam oczy chusteczką i ruszyłam w stronę drzwi.

           ~Kolędnicy?~ przez cały czas byłam przeświadczona, że trafiłam w dziesiątkę.

           - Wera, co Ty tu robisz? - spytałam ze zdziwieniem. Przed drzwiami stała moja współlokatorka trzymając w rękach dwa wielkie pakunki.

           - To też moje mieszkanie, także mogę tu zaglądać kiedy chcę, nieprawdaż? - powiedziała imitując poważny i stanowczy głos, po czym roześmiała się i spytała - A tak poważnie, to nie przeszkadzam? - spytała delikatnie zerkając do środka naszego skromnego apartamentu.

           - Co Ty. Jestem sama jak palec...

           - Jak Kevin? - popatrzyłam na nią badawczo. Nie rozumiałam o co jej chodzi.

           - Jak kto?

           - Mniejsza, widocznie musimy to nadrobić! - stwierdziła, po czym weszła do mieszkania. W kuchni postawiła pakunki i zabrała się za ich opróżnianie.

           - Hope... Nie trzeba było... Serio... - powiedziałam widząc, jak wyjmuje masę jedzenia.

           - E tam. Jasne, że trzeba było! Jak chcesz przeżyć tę noc na głodnego? - mówiła nadal wyjmując kolejne składniki na potrawy wigilijne.

           - Ale ja sama tego nie zjem!

           - Jasne, że nie zjesz, z tym się zgadzam.

           - Ani nie zjedzą tego zaproszeni goście, bo nikogo nie zaprosiłam. Nikt mi nie pomoże.

           - Ah, dzięki, że mnie zauważyłaś! - powiedziała z nutką irytacji w głosie.

           - Ale Ty przecież pójdziesz na własną Wigilię. Do tej pory nie zdążymy wszystkiego spałaszować! - nastała chwila ciszy.

           - Praktycznie to już powinnaś być w domu. Wszyscy już pewnie na Ciebie czekają - zegar wskazywał godzinę dziewiętnastą minut trzydzieści.

           - Nie czekają.

           - Jak to? - spytałam ogromnie zdziwiona.

           - Normalnie. Już się z nimi spotkałam. Połamaliśmy się opłatkiem, złożyliśmy sobie życzenia, jak zwykle. Tyle, że szybciej. W końcu musiałam mieć chwilę czasu na dojazd tutaj.

           - Lubisz śledzie? Bo nie wiem czy je wykładać...

           - Czekaj, czekaj... Czyli już tam nie wracasz?

           - Nie.

           - I... przełożyłaś rodzinną Wigilię tylko po to, żeby tu przyjechać?

           - Tak. Coś w tym złego? - spytała chyba nie rozumiejąc czemu zadaję tyle pytań. Kiedy się odwróciła, a ja miałam świeczki w oczach, zrozumiała wszystko - Ej, przecież nie mogłam zostawić Cię samej w wieczór Wigilijny! W końcu jesteśmy przyjaciółkami, prawda?

           - Ja... Dziękuję... - wydukałam, a łzy spływały już strumieniami.

           - Ej, już, już wszystko dobrze. Nie płacz - przytuliła mnie mocno, a ja nadal nie mogłam uwierzyć w to, co się działo. Ona naprawdę mnie lubiła. Zrobiła to wszystko dla mnie! Aż nie mogłam w to uwierzyć. Czułam, że zdobyłam prawdziwą przyjaciółkę, która mimo mojej przeszłości, mimo wszystko mnie akceptowała.

           - No już, otrzyj łzy i chodź. Pokażę Ci kim jest Kevin!

           Resztę wieczoru spędziłyśmy na oglądaniu filmów, jedzeniu, składaniu sobie życzeń i śpiewaniu kolęd. To były najwspanialsze święta w moim życiu!