Chapter 9
.

"N-nathan" I whispered.

He smiled down at me. Nagtitigan kaming dalawa. We keep staring at each other for some moment.

Paano niya nalaman ang place na to? Bakit siya nandito? Taga dito ba siya? Pero parang hindi naman ehh. I haven't seen him here. Sinusundan niya ba ako? Paano?

He chuckled. Napansin niya ang pagtitig ko sa kanya.

'Duh parang ako lang ang tumititig ah?'

"Are you okey?" He asked me.

Bahagya siyang lumayo sa akin. I turn around to see him better.

"Uhmm. Oo." I said. Massaging the bridge of my nose.

Natetense ba ako?

He smiled. Bakit parang parati ata siyang nakangiti?

'Happy pill mo ko? Smile ka ng smile eh!' I wanna ask him.

Pero hinayaan ko nalang. Baka kasi mauwi na naman sa bangayan ang pagkikita namin.

Palagi naman ata. What's new?

"Bakit ka pala nandito? How come na nandito ka? Dito ka ba sa village na to nakatira? Saan banda? Bakit hindi kita nakikita dito? Kung lumipat ka dito kailan lang?" Sunod-sunod na tanong ko sa kanya.

Amusement glittered in his eyes. Parang manghang-mangha siya sa narinig niya. Ngayon lang ata ako hindi nagtaray sa kanya.

Well that's new.

"What?" I asked him. Shrugging.

He cleared his throat. Napakamot siya sa batok niya.

"Ah. To answer your questions." Diniinan niya ang pagbigkas ng letter S.

"Nandito ako kasi napadpad ako dito. Nandito ako kasi dito ako dinala ng mga paa ko. Nope. I don't live here, but my Aunt does. Hindi mo talaga ako makikita dito because I don't live here. I live in my condo. And lastly hindi ako lumipat dito. I just visited my Aunt here. She said she misses me kaya naman I visited her." Pag-e-explain niya

Napatawa ako sa narinig ko. Nagpapakabait ata siya ngayon ha? Himalang hindi niya ako binara?!

"You really answered all my questions huh? Ang bait naman." I crossed my arms in front of my chest. Bahagya ko pang tinaas ang kilay ko but not in a rude way. Parang pambibiro lang.

He laughed. His two hands on his jeans' pocket. Pinagmasdan ko siya. He's wearing faded jeans. A laether jacket and muscle tee for his top clothes. He wears a Nike shoes colored in Black and white. Wow ha.

I examine his physique.

He looked so hot. He's really handsome. He has toned muscles.

I am wondering, how many pack of abs does he have?

'Ayy. Erase. Erase. Bitter ka, Zhen. Hindi ka manyak! Si wattpad kasi ehh.' I pouted. Pero sa utak ko lang.

Ayaw kong sabihan niya ako na nagpapacute ako sa kanya.

He shrugged. "I don't want to be rude so, yeah. I did."

Tumango tango naman ako.

"Upo tayo?" Anyaya ko sa kanya. May isang malaking bato kasi dito.

Malapit sa tree house. Yes. May tree house dito. I don't know who build this. But I'm sure it's someone who loves the view of a perfect sunset.

"Sige." He answered. Umupo kami sa malaking bato.

"Sino pala ang tita mo dito? Baka kilala ko." I started the conversation again.

"Adrian's mom. Tita Veronica. You know her?" He asked.

I nod. "Yup." I popped the third letter.

"Sino ba naman ang hindi makakakilala sa kanya? She's so kind. Pati na din ang husband niya si Tito Adam. They are so nice. Napala welcoming nila. Although hindi ko gaagong kilala ang mga anak nila. Si Adriana palang ang kakilala ko talaga. Kalilipat lang nila dito eh. They're so nice.They even brought snacks sa bahay. Tita Veronica loves baking pastries right? "

"Yes. She really is kind. She's one of my Aunts that I love. Ang bait kasi niya. You would never be left out. She gave us her attention equally. Pantay-pantay. Walang labis, walang kulang." He said. He really admired his Aunt.

"Kilala mo din ba ang mga anak nila? Sina Adriana, Adrian and Adeline. You know them too?"

"Oo naman. Mababait din daw sila ehh. Ang alam ko Adrian is taking his Law Course now. Am I right?"

He nodded. "Oo. He is."

We became silent for a moment.

We looked at the perfect view in front of us.

Sobrang ganda ng tanawin dito. Kaso lang kapag umulan ay hindi ka dapat basta-basta lang pupunta dito mag-isa. Kung bakit? Kasi medyo madulas dito. Tapos. May malalim na bangin. Malayo-layo naman ang kinalalagyan ng tree house sa hangin. Mga 25-30 meters pa. Pero kapag umuulan malakas ang agos ng tubig dito. Rumaragasa pababa ng bangin. Buti nalang ay nasa patag na lupa nakatayo ang tree house. Kung hindi siguro ay hindi lang buhay na buhay ang puno na pinagtayuan nang tree house nahulog o natumba na din 'to. I was 10 when I discovered this place. Kaunti lang ang may alam nito dito sa village namin. Mayroon ka kasi munang dapat daanan na mini forrest. Safe naman siya kasi may daaman talaga siya. Yung para bang simpleng forrest lang. Wala masyadong damo. Mga puno at bulaklak na nakahanay lang ang marami.

The sun set was so beautiful. It's quite calming. The color of the sky is like seducing you. Ang ganda. Ang naghahalo-halong kulay orange, peach, pula at yellow ay nakakabighani. Kaya noong makita ko ang lugar na to palagi ko na itong pinuntahan. Dito ako nag rerelax kapag stress na ako sa tambak na school works. Minsan nga dito pa ako gumagawa ng mga activity and assignments ko eh. Mas nakakapag-isip kasi ako dito kasi tahimik. Naririnig mo ang mga huni ng ibon at kuliglig. Minsan maraming fireflies ang nagpapakita dito pag malapit ng mag-gabi.

Buti nalang at naisipan kong bumili nang solar lamp at maliit na solar panel para dito sa tree house. Kumpleto din ang gamit dito. May maliit na kusina siya tapos ay sala.

"Ang ganda naman dito." Pagbabasag ni Nathan sa katahimikan.

"Oo. Magamda talaga. I've been drawn in this place. It's so peaceful and quiet. Nakakarelax." I said.

Tinukod ko ang dalawang kamay ko sa bato. I looked up in the mixed colored sky.

"Oo nga. Tama ka " he said.

"Paano mo nahanap tong lugar na to, Zhen?" He asked.

I heard him say my name for the first time.
Hearing him say my name is quite calming. Gaya ng tanawin na tinatawaw namin ngayon. I looked at him.

"When I was ten. Nagalit kasi ako noon sa kuya ko, kaya sabi ko lalayas ako. Our parents wasn't home that time. Nasa trabaho pa kasi sila noon. Lakad lang ako ng lakad until I found this place. Asar na asar ako kay kuya noon. He told my crush that I like him, the worst part is I got rejected." I laughingly said. Remembering my past.

Pati siya napatawa na din.

"Hahaha. I was only asking how you end up discovering this place and here you are, sharing more than what I asked you." He smiled at me. Magkaharap kami. Parehong nakatukod ang mga kamay namin sa bato.

"Yeah? Hahaha" I laughed too.

"Kinuwento ko na. Alam ko kasi na magtatanong ka din naman if how I end up having a fight with my brother." I defended myself.

He nod. "Oo nga naman. You're really advance. Oo nga pala. Who was the kuya you are saying? Was he the one whom you're with at Starbucks?"

"Uhm.. No. My other brother. The one you saw at Starbucks with me was my second brother. It was Kuya Vin. Tatlo kasi kaming magkakapatid. Ako ang mag-iisang babae. At, ako pa ang bunso. It was Kuya Luke whom I argued with. Actually always naman eh. Kung may kaaway man akong kapatid ko it was my Kuya Luke. Yes, we may always argue, but I love him. I love my family." Pagkukwento ko sa kanya.

He smiled again.

'Was it his hobby to smile and laugh? Namimihasa siya ha?'

Nathan looked at the setting sun. So do I.

"You know, maswerte ka sa Family mo." He stated. Tumango naman ako.

"I am." I said proudly.

He stared at me.

"And I hope I can be the one you love too." He seriously said. That made me look at him. Nanlaki ang mata ko. Nag-init din ang pisngi ko.

Was he for real? My gosh! Am I blushing? Noooooo. It's a big no! Baliw siya. He's crazy. Literally crazy! Arggghhh!!!

But he looked so serious.

I can't find any words to answer him.

We were just keep staring at each other.

My heart pounded doubly.

'Oh no! My heart's at stake!' He said. That makes my heart beat faster.

Kinalma ko ang sarili ko. Iniwas ko na din ang tingin ko. I cleared my throat.

"Ahhmm." I don't know what to say. My mind stays blank.

Fuck it!

Grabeng kaba na ang nararandaman ko. I even sit up straight then hugged myself.

My heart was having a panick attack when he suddenly laugh. I stiffened. Napakunot ang noo ko.

Why is he laughing?

"Hahahahahaha." Tawa niya. Napahawak pa siya sa tiyan na sa kakatawa niya. Sumakit sana ang tiyan mo kakatawa.

"Look at your face. Priceless!" He exclaimed.

Pinaglaruan niya lang pala ako? He's an asshole. I looked at him with my pissed face incredulously.

"W-what" I paused. "Did you say?" I asked him angrily. I can even imagine moke coming out of my nose and ears out of irritation. I stood up and looked at him angrily.

Akala ko seryoso siya? Ang gago lang!!

"Oh no!" He whispered, but I still heared it.

'Patay ka sakin ngayong half breed ka!'

He hurriedly stood up. Tumakbo siya. Hinabol ko naman siya.

"PATAY KA TALAGA PAG INABUTAN KITA, NATHAN!!" malakas na sigaw ko. Tumatawa naman siya habang tumatakbo.

"Catch me if you can." He teased. Tumigil siya sa pagtakbo. He even have the guts to mock me!

Mas nag-init ang ulo ko. Hinubad ko ang tsinelas ko. Akmang ibabato ko yun sa kanya ng bigla siyang tumakbo ulit.

Nang tumigil siya ulit agad ko siyang binato ng tsinelas ko. And sadly hindi ko siya tinamaan. Worse, malapit lang mahulog sa bangin ang slipper ko. Shit. It's barely hanging. Nanlaki ang mata ko.

"Oh no!" I murmured.

Hindi ako pwedeng umuwi ng ida lng ang suot na tsinelas. Ang sakit kaya sa paa. Tapos marami pang matutulis na kahoy  sa daan palabas ng maliit na gubat dito.

Nathan whisled. "Wow! Tingnan mo naman ang pagkakataon oh. Parang uuwi ka ng isa lang ang tsinelas." Pang-aasar niya.

I looked at him. Pissed off.

Hindi ko na pinatulan pa ang pang-aasar niya.

I calmed myself. Breathe in, breathe out. Wooh. I looked around. Naghanap ako ng mahabang stick  na pwedeng gamitin para abutin ang strap ng tsinelas ko.

Lumapit ako sa tree house. There I saw a long stick. Maybe it's enough to reach my slipper.

Hinubad ko ang isa ko pang tsinelas. Baka kasi madulas pa ako at pati ang isang tsinelas ko ay mawala din.

Bumaba ako. Kumapit ako sa mga sanga ng nakatanim doon na bayabas. Tinitingnan ko ang mga dinadaanan ko. Baka kasi may matutulis na kahoy akong maapakan. Mahirap na.

Nathan was curiously watching what I'm about to do.

Inayos ko ang pagkakahawak ko sa stick ko. Medyo malaki laki din ito. Mahaba din. Mas bumaba pa ako. Pinasadahan ko ng tingin ang kinakapitan ko. Baka kasi bigla ko nalang mabitawan.

Inikot ko ulit ang paningin ko sa paligid.

"Ayun" sabi ko ng makakita ko ng isa pang mapagkakapitan. Hinay-hinay akong nag slide pababa para makakapit doon sa nakita kong maliit na tanim na kahoy.

Malapit na ako sa kinalalagyan ng tsinelas ko. I tried reaching for it. Pero kapos ang haba ng stick ko. Bumaba pa ako ng konti. I still can't reach it.

Bigla nalang ang naging gulat ko ng biglang may humawak sa kamay ko. Lumingon ako.

Si Nathan. Siya ang humawak sa akin.

Sumunod pala siya sa akin. I did not even notice. Masyado siguro akong nagconcentrate sa pag abot ng tsinelas ko kaya hindi ko na siya napansin.

"I'll hold your hand. Try to reach for it. Don't worry hindi kita bibitawan." He said. Assuring me. I stared at his eyed. It shows sincerity.

Bahagya akong tumango.

Hinubad niya ang t-shirt niya. Oh my gosh! Abs! Nanlaki ang mata ko.

Binilang ko ito.

'1, 2, 3, 4, 5, 6' shit anim. Oh my gosh. Enserep.

Muntik ko nang masampal ang sarili ko sa naisip ko.

'Wait. Nasaan na ang leather jacket niya?'

"Nasaan ang jacket mo?" I asked him.

"Nasa taas. Iniwan ko sa pinag-iwanan mo ng tsinelas mo." He said. Smiling down at me.

'sana all matangkad'

"Eh bakit ka naghubad nang damit?!" Pasigaw na tanong ko sa kanya.
"Itatali ko to sa kamay natin para hindi mahirap mamaya." Sabi niya

Tumango ako.

"Tulungan mo na ako dito. Please. Ayaw kong umuwi ng naka paa. Please." I pleased.

"Oo naman. I'll help you. Give me your hand." He instructed.

I did not think twice. I gave him my hand.

He twisted his shirt on his one hand and he does the same with my hand. Parang naka cuff ang kamay namin. Pero with his shirt nga lang.

'Paano kaya if he cuff me in his bed?' waahhh. Ano ba naman tong iniisip ko? Why am I being green?

"Ok ka lang? You're so red." Nathan pushed me out of my musings.

"O-oo naman. Hahaha." I awkwardly laughed. Gosh!

Inayos na namin ang pwesto namin. Siya na ngayon ang nakahawak sa kahoy. Habang ako naman ay pilit inaabot ang tsinelas ko gamit ang stick.

Nang sa wakas ay naabot na ng stick ko ang tsinelas agad kong ipinasok ang stick sa strap ng tsinelas ko. Kaso ng itaas ko ito ng bahagya ay lumawlaw naman ang stick. Kaya nahulog na naman ang tsinelas ko. Malapit na talaga itong mahulog sa bangin.

Pinagpapawisan na ako ng malagkit. Nangangalay na ako.

"Ok ka lang?" Nathan asked me.

"Yes" I answered him without looking back at him. I focused myself sa pagkuha ng tsinelas ko.

Muli kong naabot ang tsinelas ko kaso ulit na namang lumawlaw ang dulo ang stick. It causes the slipper to slip out of the stick and fall. Kung kanina ay malapit lang itong mahulog, ngayon talagang nahulog na talaga ito sa bangin.

"Shit!" Nathan cursed.

We were silent for a second.

"Fuck naman!" I cursed too.

Nathan and I climbed back up. Inaalalayan niya pa akong umakyat.

I was about to slip nang mahawakan ako ni Nathan sa bewang. Parang may kuryenteng dumaloy sa dugo ko nang hawakan niya ang bewang ko.

'what is this feeling I'm feeling?'

"Hey, careful." He reminded.

Pinagpatuloy namin ang pag akyat. Ng makarating na kami sa taas agad kong nasapo ang ulo ko.

"Arghh. Magpapaa ako pauwi. Ayoko." I wailed. Bahagya ko pang sinabunutan ang
sarili ko. I stomped my feet.Nasayang ang hirap ko, namin, ni Nathan sa pagbaba. Hindi ko din naman nakuha ang tsinelas ko.

Nathan sighed.

"I'll carry you on my back." Nathan stated.

My eyes glittered out of happiness. Napatayo ako ng agaran.

"You will?" I asked, assuring.

He smiled then nod his head.

I jumped out of happiness.

Yehey. Hindi na sasakit ng paa ko.

Sinuot niya na ang t-shirt niya pati na din ang leather jacket niya.

Kinuha ko naman ang tsinelas ko sa pinag-iwan ko kanina.

"Tara na?" He asked me.

"Tara."

He bended his knees. I jumped papunta sa likod niya. Bahagya pa siyang dumaing.

"Careful woman." He said chuckling.

Nakasalampak na ako sa likod niya. I hugged his neck. Sinandal ko ang sarili ko sa likod niya. He started walking to the mini forrest.

"Hey, Nathan?" I called him as we were walking out on our way to our house.

"Hmm?" He hummed for an answer.

I blushed. "T-thank you. For helping me. Kahit palpak ang nangyari." I said.

I saw his jawline moved. He's smiling. Again. For the nth time.

"You're always welcome, Zhennaihya Aphrodite Samaniego Peterstein." He retorted. He knows my whole name.

Inaantok ako. Mas hinigpitan ko pa ang kapit sa kanya. I did not know that I dozed off to sleep.

--------------------
PLAGIARISM is a crime
Don't steal!

©️ MysteriousGleam

All rights reserved 2021