CHAPTER SEVEN:
Calista

Araw ang nagdaan at nagpatuloy kami sa paglalakbay. Sa buong paglalakad ay nanatili nalang akong tahimik.
Hindi ko pa rin lubos matanggap ang sinabi nya.

Kami? Magkasintahan?

No way..

Ni hindi ko nga maimagine na.. Hinalikan ko sya?
B-boyfriend pa kaya?

"Simula noong umatake ang Oso, naging tahimik ka na.."
Bungad ni Alejandro.

"T-tahimik naman talaga ako—-"

"——Totoo ba na.. Naging magkasintahan kami ni Vatri?"
Dugtong ko.

"Hindi kayo naging magkasintahan"
Nabuhayan ako ng loob nang marinig si Mang Adonis.
Thank goodness!

"Talaga po?" masaya kong tanong.

"Oo hija, hindi kayo naging magkasintahan——"

"Kasi Magkasintahan pa rin kayo hanggang ngayon.. Nawala ka at nakalimot, pero hindi kayo naghiwalay"
Pagputol ni Alejandro kay Mang Adonis.

Kami pa rin?

May namamagitan pa rin sa amin?

"Pero bakit kalampungan ni Vatri si Amyea kung ganon?"
I know what I saw that day..
Amyea was clinging on his neck, and Vatri seems unbothered at all.

Napakasweet pa nila isa't isa, akala mo naman ay wala nang bukas, at isa pa maraming tao noon.. Sabagay..
Proud naman sila sa isa't-isa.
Ano namang pake ko?

Wala naman akong pake sa kanila diba?
Wala naman akong karapatan hindi ba?

Hindi ko ito sinasabi dahil selos ako, bakit ako magseselos?
Tss.

Nakita ko namang bumagsak ang balikat ni Alejandro.. Bakit parang malungkot sya?
Wait..

"Teka.. Alejandro... May pagtingin ka ba kay ——Amyea?"
Taka kong tanong na syang ikinabahala nya.
His reaction says it all!

"Paano mo nalaman——?"

"Totoo nga? Hahaha!"
Pangangasar ko.
I knew it!

Biglang namula ang tuktok ng tainga ni Alejandro na ikinatawa ko pa lalo.
Medyo mahirap ang sitwasyon nya..

Yung mahal nya, may mahal na iba.

"Prinsesa, papasok na tayo sa gubat ng katotohanan.."
Napatingin ako kay Mang Adonis at ibinaling ko ang tingin ko sa gubat na hindi pangkaraniwan.

It looks so.. enchanted..

Ang gaganda ng puno sa paligid!

"Huwag kang magsasalita, prinsesa, ang kagubatan na ito ay maaring magbunyag ng iyong nararamdaman."
Binigyan ako ni Alejandro ng makahulugang tingin. E kung sapakin ko kaya sya?

"Wala naman akong nararamdaman sa kanya Alejandro.. "

"Wala naman akong binanggit Gwen, pero may partikular na tao ang pumasok bigla sa isip mo.."
Aba't gumaganti..

Tahimik kaming pumasok sa kagubatan at hindi ko namalayang malapit na pala sa akin si Vatri, kami ang nasa hulihan ng paglalakad.

May nararamdaman nanaman akong kakaiba kaya't lumikha ako ng distansya.

I really should stay away from him. It's for the better.

Dug dug.. Dug dug... Dugdug.. Dugdug...

Takteng puso 'to! Traydor!

Habang naglalakad ay hindi ko napansin ang nakausling ugat sa dinaraanan. Sinubukan kong iwasan ito pero huli na ang lahat dahil nagumpisa na akong mawalan ng balanse nang akma ko itong iwasan.

At sinalo ako ni Vatri..

"S-salamat.."

"I'll always catch you even if there's no assurance that you're gonna do the same.. Heck I'm falling for you harder repeatedly.."

Umm.. What?

Dugdug.. Dugdug... Dugdug..

"Baliw ka ba?" Taka kong tanong.
It must be the magic of this forest!

"You're the reason why I'm diseased by affection, haven't I mentioned that you're the medicine as well?"

Dugdug.. Dugdug.. Dugdug..

"Parang tanga.."
Wala na ako sa sarili ko.

Nararamdaman ko ang pisngi kong parang nagiinit, at may nararamdaman rin akong parang dragon na nagwawala sa loob ng kalamnan ko..

What on earth is happening to me?

'Di na maalala, pa'no nagsimula
Ikaw ang laging nasa isip ko bawat araw
Laging ikaw ang aking nakikita
Ano ba ang nadarama ko
T'wing ikaw ay kasama~

This is unhealthy!

I found myself staring at him, bakit hindi ko maialis ang titig ko?
Bakit kumportable ako sa mga mata nya?
Bakit ko lang din hinahayaan ang sarili ko na magpaapekto sa kanya?

Bakit?

Ganyan din ang nadarama ko
Tuwing ika'y lalapit sa akin
Ako'y parang natutulala
'Di ko malaman ang sasabihin ko~

Hindi ko na makontrol ang puso ko, Iba ang pintig nito at ayaw kong pakinggan kung sino ang sinisigaw nito... Para akong sasabog anumang oras..

I want to walk away..
Gusto kong iwasan sya..
Naduduwag akong umamin..

Pag-ibig nga kaya
Pareho ang nadarama
Ito ba ang simula

'Di na mapipigilan
Pag-ibig nga ito
Sana'y 'di matapos ang nadaramang ito
Pag-ibig nga kaya ito
'pagkat nararamdaman
Pag-ibig ating natagpuan

No, this isn't right! This is wrong..
Kailangan naming kumilos!
Gosh, Gwen! Kailan ka pa natutong mawala sa sarili dahil sa mga salita?
This isn't like me at all..

"We should really...get going.. Time is Running, Vatri." I awkwardly said.
Napayuko ako at nagumpisa nang sumunod sa mga kasamahan naming nasa unahan..

I have to focus.. This Avalon thingy isn't a dream..

"Mga tao ng Avalon, ano ang pasya nyo rito?"
Napalingon ang lahat sa babaeng nasa tuktok ng isang malaking puno.

She's so beautiful..

I've never seen such beauty before..

"Ilog ng alaala, kamahalan" tumango ang babae at
Yumuko si Mang Adonis nang bumaba ang babae sa tuktok ng puno nang walang kahirap-hirap.
She's using magic.

Kamahalan? Is she a Queen too?

"Gwen Laurén ng Avalon, matagal na kitang hinihintay"
Tinapunan ako ng tingin ng babae at lumapit ito sa akin, she remained silent as she walks and she kept her straight face, not making any expression.

"Do I... Know you?"
Wala sa sarili kong tanong.

"Kagagawan ito ni Matilda, tama ba?"
Bahagya akong napatango sa kanyang tanong.

She snapped her fingers and then the forest just vanished..

"Nasaan sila?" Taka kong tanong nang mapagtantong kaming dalawa nalang ng babae ang narito sa may tabi ng asul na ilog.

"Oras na para ika'y makaalala"
Tinulak nya ako upang mahulog sa ilog.
I was expecting small talks.. Hindi ko man lang nakuha ang pangalan nya..

She's too straightforward!

Naramdaman ko ang tubig na bumalot sa akin, unti-unti akong nilamon ng ilog hanggang sa mabalot ang paningin ko sa dilim.

There are four realms existing in this place.
Ang lupain ng kasiyahan, ng galit, ng kalungkutan, at kamatayan.

Ang lupain ng kasiyahan ay ang Avalon.
The Avalonian people were always happy.
They are Oblivious to their sorroundings.

Isang araw ay nagkaroon ng pangkalahatang pulong.
Ang reyna ng bawat lupain ay inanyayahan sa isang laro.

Laro ni sino man ay walang nagtangkang sumali.

It is called, The apples on a tree.

The deck of cards contain four apples.. It's the four queens of the four realms.
One king, and one knight.
The rest of the cards symbolize the villagers.

Each card has its own definition. Each has to be followed.
Kapag hindi mo nasunod ang nakasulat sa baraha ay malalagasan ka ng buhay.
It maybe your people, or yourself.
It depends on your own luck to be exact.

The wicked game isn't easy to play, and never will be.

Bawat manlalaro ay bubunot sa baraha na nakakumpol sa gitna ng lamesa.

Ang unang makabunot ng baraha ng hari ay syang pipili ng kanyang magiging reyna.
And the King and his chosen queen shall remain safe until the end of the game.

Dapat mailigtas ang tatlo pang natitirang reyna.
That's when the knight enters.

The knight should keep the three queens safe.

If not, the three kingdoms will fall to the king and to his chosen queen.
And the villagers' mind will be poisoned.

Hindi matatapos ang laro hanggang  hindi nauubos ang reyna. The game ought to kill.
Tricky cards, it is.

But until now.. The end of the game remains unknown. No one knows of how it's gonna end.
The question is still unanswered.

No one knows what's gonna happen when the last apple falls.