P.O.V Erin

Nog voor iemand had kunnen antwoorden trok Julie(de blonde vampier) ons naar een klein kamertje die waarschijnlijk moest dienen als coulissen. iedereen was verbaasd( buiten Yinthe natuurlijk) Julie merkte onze verbazing op en zei: 'Safiya en haar groep zijn net vertrokken dus nu is het onze beurt om de sleutel te krijgen van ons huis en van de gezamelijke ruimtes enzovoort. 'gingen we niet ....''Ja we gaan in aparte huisjes wonen maar het is geen toeval dat we in drie groepen zijn gedeelt en dat een groep vijf leden heeft nog een vier en de laatste drie maar ik leg wel alles uit in de rustzaal of hoe dat jullie dat ook willen noemen'. Yinthe onderbrak Maya's vraag ruw en trok ons dieper de coulissen in en nam snel de envelop aan 'meneer sorry dat ik onbeleefd ben maar we liggen achter op ons schema en dat kan nog grote gevolgen hebben' en met die woorden vertrokken we en haasten we ons naar een onbekende plaats. We kwamen eerst voorbij een reusachtige hal en liepen de houten trappen op we kwamen voorbij een gang met verschillende ramen en door de ramen zagen we een groot terrein met honderden kleine huisje waar hier en daar een paar mensen rondliepen. Ik en Maya wouden blijven staan om te kijken maar Yinthe trok ons mee. We kwamen voorbij allemaal lokalen die op een soort van dojo's leken. Na iets wat op een eeuwigheid leek kwamen we bij een hoge trap die naar een of andere toren ofzo leide. de trap was lang maar gelukkig wel breed en na iets wat een eeuwigheid leek kwamen we bij een lege deur.

Yinthe denkt even na en klopt dan op de deur volgens het liedje baby van Justin Bieber. Nadat ze het hele liedje heeft uitgeklopt opent de deur zig en komt er een tweede deur tevoorschijn waar Yinthe de sleutel insteekt en er zeven keer mee ronddraait. de tweede deur gaat ook open en eindelijk komen we bij onze besteming. In het midden staat er een ronde tafel met op het tafelblad een paar landkaarten waar een groepje jongeren rondstaat de ruimte zelf is een grote cirkel overal staan er kleine groepen zetels waar max vijf personen bij elkaar kunnen zitten de helft van de muur is bedekt met een grote boekenkast zonder ramen en het andere gedeelte is net een groot raam met grote zware gordijnen die precies al jaren dichtzijn overal staan er olielampen die de hele ruimte een bepaalde sfeer geven waardoor het lijkt alsof we door de tijd gereisd zijn. We zijn buiten het groepje rond de tafel de enige in de ruimte. Nu we hier zijn lijkt Yinthe te kalmeren 'we zijn optijd hij is er nog' zij ze met een zucht van verlichting. 'wie is er' zij een meisje van rond de tafel. Ze keek ons met een furieuze blik aan. 'Dat gaat alleen mij aan mevrouw ik moet alles weten' stom Yinthe heb je niet gezien dat ze al boos was uh. Nog voordat Iemand iets had kunnen zeggen om haar te kalmeren vloog op Yinthe af en namen mijn instincten het over. Het enige wat ik kon denken was raak met geen vinger mijn vrienden aan b*tch. alles kreeg een rode waas toen ik voor Yinthe sprong. Het meisje werd nog kwader en viel mij nu aan in plaats van Yinthe. Missie geslaagd nu nog niet worden vermoordt door deze psychopate met anger-issues. Op de een of andere manier slaagde ik erin haar aanvallen af te weren en haar een flinke slag op haar kaak te geven. Voor dat we nog meer schade konden aanrichten trokken ze ons uit elkaar. Ik wist niet wie mij vast had maar hij had een kalmerend effect op mij. Nadat ik was gekalmeerd keek ik naar iedereen, Yinthe werd beschermd door Andreas, Nico had mij vast en Seth probeerde de andere meisjes te kalmeren. Ik had geen idee wanneer de drie jongens waren binnengekomen en dat maakte me ook niet uit zolang ze er maar waren. Het psychotische meisje werd vastgehouden door een jongen die mij vrij bekend voorkomt maar toch weer niet. hij kijkt mij geshokeerd aan. Was ik dan zo erg? Heb ik echt iede.....'Thomas laat me los dan maak ik haar af' onderbrak onze psycho mijn gedachtegang. Wacht even Thomas zo noemde mijn broer. Ja noemde hij is gestorven in de brand die ook mijn ouders hun leven heeft genomen. Ik herinner me er niet veel van alleen een heleboel vlammen en twee armen die me naar buiten dragen. Ik was acht toen het gebeurde en mijn broer twaalf. Door de shock zijn de meeste herinneringen van daarvoor weg. Ik heb maanden rondgelopen zonder mijn naam te weten gelukkig kwamen de herinneringen stilaan terug. Er zijn nog steeds gaten maar het meeste herinner ik me nog wel. van de brand heb ik een eeuwig trauma en verschillende littekens over. Ze hebben de lijken van mijn ouders en broer nooit teruggevonden tussen de assen. 'Erin' mijn naam bracht me terug tot de echte wereld. Het was Nico die me bezorgd aankeek. Maar ik gaf er geen aandacht aan. De jongen voor me keek me aan en mimde  zusje toen wist ik het zeker. Die jongen is mijn broer. Ik heb mijn dode broer teruggevonden