P.O.V Yinthe

Erin leek doorgeslagen toen ze totaal machteloos op de grond lag. Wist ze maar wat er ging gebeuren, ach ja niet iedereen heeft dat voordeel. Suckt voor hun. Ik begon spontaan te glimlachen. My jobs done. Over een paar seconden zouden de leerkrachten moeten komen en ons allemaal brandmerken. Ik kijk wel op tegen het moment dat het ijzer mijn huid raakt en het het schoolwapen er inbrandt maar ik ga nog ergere pijn ervaren, veel erger. Ik kreeg een rilling wanneer ik eraan dacht. Het is een groot nadeel van de toekomst kennen. Iedere handeling heeft invloed het maakt dingen pijnlijker of minder pijnlijk maar alles licht in een grote lijnen vast. Andere zouden dan denken van ah dan kan ik heel mijn leven niets doen, maar dat is niet zo jammer genoeg. Je bent nog steeds een mislukkeling je zal nog steeds doen waarvoor je bestaat alleen zal de weg ernaartoe pijnlijker zijn. Je luiheid zal je straffen met een de meest oneervolle dood die je kan bedenken. Je zal jong sterven, als een totale outsider zonder vrienden zonder geld met diepe wonden op je ziel. Ik liep vrolijk weg.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------anticlimax i know maar Yinthe kan gewoon niet lang aan depressieve dingen denken

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Nu is het tijd om de rest van de groep te halen en dan krijgen we ons brandmerk. Ik was aan het lopen/huppelen toen ik plots ongelooflijk moe was, vlak nadat ik besefte wat het was viel ik in een diepe leegte.

Ik zat vast. Ik voelde touw in mijn armen snijden. ik was alleen in de kamer en voor zover ik kon zien was er geen deur, er was alleen een soort van raam. Alleen leek niemand me op te merken. Een doorkijkspiegel! Natuurlijk, ik moet toekijken hoe ik opgesloten zit en iedereen die me wilt redden ervoorbij loopt zonder door te hebben dat ik er ben. Hopelijk zitten Erin en Matteo in de groep die zoeken. Zei zouden me moeten kunnen vinden zonder dat ze hun zicht nodig hebben. Ik keek rond en zag dan pas het meisje zitten. Ze kijk me aan zonder te knipperen zonder te bewegen en zonder enig geluid te maken met een gespannen boog in haar handen de pijl gericht op mijn hart. Ja ik ben verdoemt. 

voor ik nog verder depressief kon worden begon ik zachtjes te bewegen, eerst mijn tenen, daarna mijn vingers, en daarna de grotere ledematen. Het deed pijn aan mijn armen en benen die vastzaten. Maar het goede was dat de vrouw niet reageerde, geen bewegingssensoren dus. Terwijl ik blij was en meer bewoog zag ik  mijn vrienden en viel direct stil

Ik probeerde me uit alle macht te herinneren wat ik moest doen in dit soort situatie's. Maar jammer genoeg voor mij was dit nog nooit gebeurd dus moest ik improviseren. Matteo kan warmte zien dus moet ik gewoon bewegen om te laten zien dat ik er was, alleen is de kans klein dat hij me herkend tussen de andere mensen hier. Erin zou mijn geur moeten ruiken maar ze zou niet weten dat er een ruimte is. Toen besefte ik dat we maar gescheiden waren door een spiegel en dat ik geluiden van buiten kan horen. YES ik kan hun een boodschap sturen. Ik voelde de doek rond mijn gezicht en de prop in mijn mond. Nog een bewijs dat als ik luid genoeg was ze me zouden horen. Ik stampte met mijn voet. Drie keer kort drie keer harder en opnieuw drie keer kort. Daarna ging ik voor een langere boodschap maar eerst checkte ik of ze het wel hadden gehoord. Erin keek op en vertelde de rest wat ze had gehoord. Missie geslaagd tijd voor de ingewikkeldere formule

 · ·   — · —  / — — · ·   · ·   — / · ·   — · / — · ·   · / · · ·   · — — ·   · ·    ·   — — ·   ·  · — · ·

_   _  /  _   _    _  /  _   _  /  _   _  / _   _   _   _   _   _   _

10 points for the person who is able to translate it

Erin die het niet kon ontcijferen vertelde aan de rest wat ze had gehoord en toen ze klaar was pakte Felix een kleerhanger en beukte op de spiegel in. De spiegel brak niet direct, maar gelukkig had de rest wel door wat de bedoeling was samen begonnen ze de spiegel af te breken. Erin met haar klauwen, Andreas door iedereen te bevelen harder te slaan, Felix door de fysieke kracht van Erin te delen en Nico door naar het verleden te rijzen. Het laatste was wel grappig om te zien want er verschenen random barsten in de spiegel en iedereen heeft een verwarde uitdrukking omdat het verleden de hele tijd veranderd en er op een gegeven moment dertig Nico's rondlopen de tesamen op de spiegel inbeuken alleen is dat gebeurd en zien we nu maar 1 Nico, iets wat alleen mensen kunnen begrijpen die zelf met tijd spelen. Na een paar seconden hadden ze de spiegel gebroken en liepen ze naar binnen.

Mateo die eerst niets had kunnen doen tijdens het breken van de spiegel loopt nu als eerste naar binnen. Hij is ook degene die het schot van de vrouw op zich krijgt. De pijl doorboort zijn hoofd en stukjes hersenweefsel vliegen in het rond. Iedereen stopt geschokt. 

Plots wordt mijn zicht weer zwart en val ik in een diep, eindeloos gat. doodvermoeid

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik weet dat ik bij het vorige hoofdstuk heb gezegd dat alles logisch zou worden maar hierbij breek ik mijn belofte, sorry. Maar ik zag een mooie cliffhanger die ik niet kon laten liggen. Ook heb ik nieuws voor de twee lezers die mij volgen en misschien mijn melding hebben gelezen. Ik begin weer met schrijven en ga mijn agenda weer oppakken. Voor degene die nu denken AGENDA????????, ja ik had een agenda alleen zien jullie er maar een klein gedeelte van. Ik schrijf iedere drie dagen minstens een hoofdstuk alleen is dat niet altijd in dit boek, ook schrijf ik niet in de weekends omdat we dan bezig zijn met verhuizen en beide huizen te poetsen, iets wat veel tijd in beslag neemt