P.O.V Erin

Ik en Thomas lopen behoedzaam naar elkaar toe. Wanneer we vlak voor elkaar staan omhelst hij mij. Zo blijven we even staan, zelfs psycho waagt het niet om dit moment te breken. Uiteindelijk durf ik toch te vragen hoe het komt dat hij nog steeds in leven is. Eerst keek hij me lachend maar verbaasd aan maar daarna antwoorde hij toch: 'Tijdens de brand heb ik jouw uit bed gehaald en naar beneden gebracht waar ik zij dat je naar buiten moest lopen en hulp moest halen ik ben mijn ouders gaan zoeken, toen ik besefte dat ze al lang dood was ben ik naar buiten gegaan en heb mezelf in veiligheid gebracht. Ik wist niet of ik iemand kon vertrouwen dus deed ik alsof ik stom was. Omdat ik geen misdadiger ben had de politie geen dossier van me en werd ik een soort van geest uiteindelijk werd ik ontvoerd en kwam ik hier terecht' 'Oooookeee je hebt mij dus in de steek gelaten' 'Niet precies ik....' 'Ja ja stop al maar, Je hebt mijn leven gered en dat is al genoeg.' Hij keek me opgelucht aan. 'Uhm waarom ontvoeren ze eigenlijk iedereen inplaatsvan gewoon een brief per uil te sturen ofzo' 'Dat mijn lieve zus, komt omdat dit geen hogwarts is' Sarcastische en cynische opmerkingen zijn leuk zolang ik er maar geen krijg, dus kon ik niks anders doen dan met mijn ogen te rollen. 'Jongens we moeten naar buiten want je wilt niet weten wat er gebeurd als we te laat zijn' Drie keer raden wie ons weer door de school ging slepen. 'Ja want jij weet wat de straffen zijn hier he nieuweling.''Ja dat weet ik inderdaad zei Yinthe en met die woorden vertrok ze en nam ze ons mee

~een lange wandeling van het kasteel naar de tuin later~

Yinthe stopte plots in het midden van een grasveld waardoor we allemaal tegen haar botsen. Ze draait zich om en zegt:' oké we zijn te laat, Erin en Julie jullie moeten hier gewoon rechtdoor de rest volg mij.' Dus gingen ik en Julie rechtdoor op naar een plaats die we beide niet kende. Toen we daar aankwamen stond Lydia daar al voor de rest was er niemand dus deden we wat ieder normaal mens doet en liepen we op Lydia af. Iets wat we beter niet hadden gedaan, voor we in de buurt konden komen vroor ze onze voeten vast. Julie keek geïrriteerd maar in mijn hoofd was ik zo van wtf, wtf, wtf, what's happening. Blijkbaar had Lydia mijn verbazing gezien want ze begint te lachen. 'Zo te zien is iemand hier opgevoed door de ontwetende hahaha loser. Welke leugens hebben ze tegen jouw gezegd om je naar hier te brengen. ow wacht ik weet het al mevrouw hier is opgehaald door de ontvoerders. Lame, ik zou echt sterven van schaamte als ik ZO hiernaartoe wordt gebracht.' Wacht wat ok Lydia heeft nu een gevaarlijke vijand. 'Pas maar op Lydia dat ik je niet s'nachts in de rivier gooi en dan iedereen roep ofzo hahahaha ja dan sterf je pas van schaamte' 'Jaja Erin en jij denkt dat ik geen natte hond ruik als ik in bed lich, je bent al lang levend bevroren voor je ook maar in mijn kamer binnen ben' 'Ten eerste Lydia ik ruik niet naar natte hond, en ten tweede hoezo ben jij een mislukte versie van Elsa, ik bedoel Elsa had toch een beetje stijl' Lydia keek me met een verontwaardigde blik aan maar ze vond snel haar oude façade terug: 'Ocharme niemand heeft haar iets verteld over onze wereld, gelukkig ben ik er nog hé Erin. Wel, Een aantal van de mensen op deze wereld kunnen meer dan andere zoals ik wij zijn speciaal, en dan heb je nog een andere groep die helemaal anders zijn ze zijn verwrongen wezens gestraft om dingen in het verleden. Erin drie keer raden wat jij bent'. Ik voelde de woede door me stromen ze verhitte mijn hard en versterkte mijn spieren, In die paar seconden die ik nodig had om alles door te laten dringen had mijn lichaam een verandering ondergaan. Ik was sterker, ik was sneller, ik was harder en ik had geen medelijden meer. Julie zag de veranderingen ook maar ook zij was veel te boos en veel te ver weg om nog iets te doen. Er was pure angst te zien in de ogen van Lydia. Ze besefte dat er niemand was om haar te redden en haar ijs zou niets uithalen. Ze was niet sterk genoeg, niemand kon ons tegenhouden op dit moment MOORD DOOD WEG, MOORD DOOD WEG, MOORD DOOD WEG. Lydia had net haar doodvonnis getekend en ik en Julie zaten te springen om haar daar aan te houden.