"Mommy? Kuya? What are you all doing here?"

Napaawang ang bibig ko nang makita sila na nakaupo sa mesa.

Nang matapos kami kay Professor kanina, ay dumiretso na agad kami rito sa isang pribadong Hotel&Restaurant na pagmamay-ari ni Xavion. Sabay kaming pumasok ni Conrad, pero kasi tumunog ang cellphone niya ay nauna na ako rito sa loob.

"Wow, Ate! Ano 'to magpapakasal na ba kayo ni Conrad?" Pabirong tawa ni Elmo na mukhang nag e-enjoy pa sa lahat nang nakikita niya.

The exclusive function room is filled with white and pink roses of flowers. Alam na alam ni Conrad na ito ang paborito ko. Kinabahan na tuloy ako. Hindi ko alam kung ano ang pina-plano ng mukong na 'to.

"You are exaggerated, Elmo!" I sat down beside mommy after I kissed her.

"Bakit, hija? Mag p-propose na ba si Conrad ngayon?" kinang na ngiti ni mommy.

"What? No way!" reklamo ko.

"Shh, just be quiet, please," si Kuya Miguel.

Natahimik agad kami, habang abala naman siya sa cellphone niya. Naisip ko tuloy anong kalukuhan ang pumasok sa utak ni Conrad at bakit nandito ang lahat ng pamilya ko. Hanggang sa bumukas na ang pinto at iniluwa na siya mula rito. Tumayo na ako, tumayo na kaming lahat, dahil kasama niya lang naman ang buong pamilya niya!

"Candy, hija." Sabay halik ni Madam sa pisngi ko at humalik din ako.

Parang natunaw na ako ngayon dahil panay pa ang titig ng dalawang kapatid na babae ni Conrad sa akin.

They've introduced their selves to us. Sina Yvette and Sarah Del Briones. Like Madam Leona, they have the same elegant look. Tipid na ngumiti sila sa amin at tahimik lang din.

Pinakilala ko rin sina Mommy, Elmo at Kuya. Pormal naman na tumugon si kuya at mommy sa kanila. Maliban nga lang kay Elmo na panay ngiti na parang aso!

"I'm so happy it was you, Candy," si Madam.

"P-po?"

"I know you will, Mama. That's why I did not wait any longer to introduce her to all of you," si Conrad sa kanila.

"So? When are you planning to get married, Conrad? Bilisan mo dahil ikaw lang ang hinihintay ko!"

Walang ngiti sa mukha ni Yvette ng sabihin niya ito. She looks sophisticated and very snob at the same time. While Sarah is quite and so well polish with her manners.

"Yvette!" si Madam sa kanya at natahimik na siya.

"Even if we will get married this year, Yvette. You can't get my approval!" tigas na tugon ni Conrad sa kanya at tumiim-bagang pa. Tumikhim na si kuya at lahat kami napatitig sa kanya.

"I'm sorry," si Madam at ngumiti na siya. Pero pinandilatan niya nang mga mata si Yvette.

Rinig ko agad ang pagbuntonghininga ni Conrad kaya mariin kong hinaplos ang hita niya. Tinitigan niya lang ako at mariin na hinalikan ang noo ko.

"Pasensya ka na. I just want them to meet you. I want our families to get to know each other," mahinang bulong niya sa tainga ko.

Ngumiti na ako at hinaplos lang ng husto ang kamay niya sa ilalim ng mesa. We're holding our hands while Mommy and Madam are talking.

"So, Candy what do you do?" arteng tanong ni Yvette sa akin.

"Ahm, I teach - I'm a preschool teacher at MCS," tipid na ngiti ko.

Nahinto siya nang subo at tinitigan na ako.

"Are you kidding me?" She lifted her brow and smirked.

"Yvette, hija!" suway ulit ni Madam sa kanya.

Tumalas na ang titig ni Conrad sa kanya at nagpigil na ito. Ramdam ko agad ang tensyon sa kanya at napalunok na ako.

"Where the hell is your standard, Conrad? You are a Mondragon!" tigas na tugon ni Yvette.

"Ba't sa isang guro pa? And the worst part? She's a teacher in Mama's school! How sure are you that she's got the highest intention of loving you? Sigurado ka ba na hindi pera ang habol niya sa 'yo?"

"Enough, Yvette!" lakas na boses ni Conrad at napatayo na siya.

My mouth came party open and I felt the guilt straight away. I know I have my plans, but money was never involved.

Kahit kailan hindi ko inisip ang pera ni Conrad at ang kayamanan nila ni Madam. Alam kung iba ang antas ng buhay namin sa buhay nila. Pero sobrang insulto naman 'ata ang paratang niya.

Tumayo na si Kuya at mabilis na pinahiran ang bibig niya ng tissue. He looked at me.

"Let's go. We are not welcome here."

"K-kuya - " Naguguluhang tugon ko at napatayo na ako.

Hinawakan na ni Conrad ang kamay ko at nakikiusap ang mga titig niya. Tumayo na si Mommy at si Elmo.

"See that? If they're not guilty then why leave? Hmp, mga hamp - "

Hindi natapos ni Yvette sa sinabi niya nang pwersahang hinawakan siya ni kuya at idiniin sa dinding. Napatakip bibig na ako at halos hindi makapaniwala sa ginawa ng kapatid ko.

Sumadal ang katawan ni Yvette sa parte na kung nasaan ang dose-dosenang bulaklak dito.

Kuya Miguel is covering her with all his authority and might, and who knows what happened in between the two's.

"My goodness, Yvette!" si Madam.

"Let go of me, pervert! Jerk! Maniac! Manloloko!" sigaw ni Yvette sa Kuya ko. Pero mas pwersahan lang siyang pinatahimik ni Kuya Miguel.

I swallowed hard while listening to them. Nagtitigan pa kaming dalawa ni Conrad ngayon. Iginiya agad ni Sarah si Madam palabas na kasama si Mommy at Elmo. I looked at Conrad and I am so confused.

"Let's go. Let's leave the two behind and lock the door."

"W-what?"

Hinila na ako ni Conrad at inutusan ang dalawang waiter na huwag silang pagbuksan hangga't hindi nagkakaayos ang dalawa. We went to a different room and from there I saw Mommy and Madam talking and laughing.

What the hell is happening here? My brow lifted while looking at them.

"Si Kuya talaga. Isa ba si Yvette sa mga babae niya?" Sekretong bulong ni Elmo sa tainga ko, at nanlaki na ang mga mata ko sa kanya.

"Ma, I will leave you with Candy's Mom and Elmo. Tutal nandito naman si Sarah. I will take Candy somewhere," si Conrad.

"Go-on, hijo. Pasensya ka na sa anak kong si Yvette, Candy," ngiti ni Madam sa akin at tumango na ako.

Lutang ang isip ko habang hawak ni Conrad ang kamay ko ngayon. Sabay kaming lumabas at hindi ko alam kung saan kami papunta. Sa nangyari kanina ay kinabahan na ako ng bonga. Parang ayaw ko ng ituloy ang plano ko at hayaan na lang ang lahat ng ito.

"I'm sorry, babe," higpit na yakap niya.

Nahinto kami sa may bahagi na kung saan ay tanaw mo ang kabuuan ng syudad. Kumikinang ang bawat ilaw ng gusali rito. Nasa loob kami ng kotse ngayon.

"O-okay lang... Mukhang nabigla lang din 'ata si Yvette. Kahit naman siguro ako ang nasa kalagayan niya ay magdududa rin ako sa nagugustuhan ng kapatid ko," sabay yuko ko.

"Candy..."

Mariin niyang hinaplos ang pisngi ko at inangat ang mukha ko, para matitigan niya ng husto ang mga mata ko ngayon. I felt the heat straight away. Ang akala ko namatay na ang ganitong damdamin ko sa kanya. Pero hindi pa pala, dahil nabuhay lang ito at hindi ko naintindihan kung paano.

"I don't mind them judging me for liking you... Kahit pa noon, noong gusto na kita ay puro paratang ang natatangap ko sa kanila. They're doubting my sincerity towards you because of your physical appearance. Dahil ba iba ka at iba ako? Pero ang totoo hindi iyon mahalaga sa akin, Candy. Dahil ikaw ang nandito," turo ng puso niya.

Tagos sa puso ang titig niya. Magagalit pa sana ako dahil marami pa siyang nagawa na hindi ko gusto.

"I bullied you instead of them bullying you. I threaten them, and they've stopped. You can hate me all you want, and it is okay... Because I cannot stand watching you getting hurt by other people's words. If they do, I feel like I want to kill them. Kaya imbes na sila ay ako na... I am so sorry, Candy. I am so sorry, my love," patak ng luha niya habang hinahaplos ang pisngi ko.

"Conrad..."

Hindi na tuloy ako makapagsalita at pangalan niya lang ang lumabas sa bibig ko. I felt my heart is more torn and broken... Torn because of the truth and broken because I felt his pain.

I look down and move away from him. Binuksan ko na ang sasakyan at lumabas na ako mula rito. Pakiramdam ko hindi na ako makahinga sa mga sandaling ito.

After all what I believe was wrong. After all, he sacrifice too much for me. Hindi na bali na siya ang kamuhian ko noon kaysa makita niya akong nasasaktan. Pero sinaktan pa din niya ako at masakit pa din ito para sa akin.

How about the Prom date? That kiss? Was that even real?

Pumatak na ang luha ko at hindi ko na napigilan ito. Iyon kasi ang pinakamasakit na damdamin para sa akin.

"Candy..." Higpit na yakap niya sa likurang bahagi ko. "Mahal kita, at ito ang totoo," pagpatuloy niya.

Hindi naman marahas, pero tinangal ko ang kamay niya mula sa pagkakayakap sa akin at hinarap siya.

"What about that kissed, Conrad? Prom date? You've asked me to go with you, and that you're waiting in the car. Halos parang baliw pa akong patakbong pumunta sa'yo kahit pa ang sakit na ng mga sinabi nila sa akin! But the hell, Conrad. You broke me more!" tigas na tugon ko sa kanya.

He stared at me, looking confused. I smirked while my tears fell.

"W-what are you talking about, Candy?"

"Yes! I was running crazy after you, Conrad. Kahit pa na tawagin nila akong suman na baboy, ambisyosa, pangit, mataba ay binaliwala ko iyon dahil sobra kitang gusto noon. I believed at you at that night... You made me the most beautiful girl in the whole campus. Lalo na nang hinalikan mo ako, ang saya ko, sobra. . ." hikbi na iyak ko.

"P-pero ang maabutan ka na nakikipag sex sa loob ng sasakyan mo!? Conrad naman... Sirang-sira na ako!" sabay talikod ko sa kanya. Iniwan ko na siya at bahala na siya sa buhay niya! Rinig ko agad ang pagsunod niya.

"That wasn't me, Candy. Hindi ako iyon!"

Humarang agad siya sa harap ko at niyakap na ako nang husto.

"That wasn't me, love... Hindi ako iyon. I lost the bet, I lost that car... I don't care about the car because I care more about you. Mas pinili kita kaysa sa materyal na bagay ko. I lost the bet to Steve and he got my vintage car," mas matinding yakap niya.

"Nakatayo ako sa gilid na kasama sina Steve at Elma. I texted you that I am waiting in the car, hanggang sa tumawag sa akin si Manong John, ang driver namin. Nagpapasundo kasi ako, kaya sinalubong ko muna siya sa main entrance ng venue. . . I've told Steve and Elma that you're coming and asked them if you can wait... I'm sorry, babe. I'm sorry... Hindi ko alam," haplos niya sa mukha ko sabay pahid na din sa bawat patak ng luha ko ngayon.

Nanghina na akong lalo at napayakap na sa kanya ng husto. After all these years what I've believe was never true...

.

.

C.M. LOUDEN