-O kurwa...

-Kochanie! Jak ty mówisz!

-Oj no przepraszam. Wymskneło mi się. I... Dlaczego w naszym domu są Avengersi?

-Otóż moja droga panno przyszliśmy omówić pewną sprawe.-wytłumaczył Stark i zaczął pić herbate.

-Matko.... Nie da rady później?

-Jennifer!? Dziecko drogie ja rozumiem że masz trudny wiek ale bądź miła. Ja ide po ciasto dla państwa.-powiedziała babcia i znikneła. Westchnełam.

-No dobra.-powiedziałam i usiadłam obok Kapitana.

-Niech zgadne przyszliście po to żeby zapytać się mnie dlaczego pomogłam tej dziewczynie. Racja?

-Trafiłaś w dziesiątke.-powiedziała Wdowa. Nagle usłyszałam huk dobiegający z drugiego pokoju.

-Matko boska! Babciu?!-krzyknełam, zerwałam się z miejsca i pobiegłam do pomieszczenia skąd dobiegał huk.

-Spokojnie. Nic mi nie jest. Spadła blacha.-powiedziała spokojnie babcia i wyszła z pomieszczenia. Wyszłam wraz z nią.

-Nic pani nie jest?-spytał zmartwiony Hawkeye.

-Spokojnie młodzieńcze. Nic mi nie jest. To kto chce ciasta?-spytała babcia po czym wszystkim położyła na talerzyk kawałek karpatki.

-Zaraz wracam. Ide do sklepu.-powiedziała babcia po czym wyszła z domu.

-Zwariuje z tą kobietą.-powiedziałam i połknełam tabletki na ból głowy.
Na stówe to przez te chińskie ziółka od pielęgniarki.

-Masz bardzo miłą babcie.-skomentował Kapitan.

-Tak. Ale czasami ma bardzo głupie pomysły... Tak to dobre określenie. Ostatnio jak zaprezentowała doświadczenie z chemii prawie spaliła dom.-powiedziałam a prawie wszyscy wychuchli śmiechem.
Nie rozumiem zachowania ludzi. Co niby w tym śmiesznego? Że prawie spaliła dom i się poparzyła? Chyba nigdy nie zrozumiem ludzi.

-Ale za to piecze pyszne ciasta.-powiedział Hawkeye i zaczął kolejny kawałek karpatki.

-Masz racje.-powiedziałam a telefon Starka dał o sobie znać.

-Dobra zaraz będziemy.-powiedział i rozłączył się.

-No musimy się zbierać.

-To.. Pa.-powiedziałam i wyszli. Z ciekawości włączyłam telewizor.

"Z ostatniej chwili. Napad na bank..... Po tym zdaniu się wyłączyłam. Ale... Gdy zobaczyłam moją babcie w telewizji. Wybiegłam z domu w mgnieniu oka. Po kilku minutach biegu dotarłam na miejsce. To co zobaczyłam zmrożyło mi krew w żyłach. Pistolet, strzał, huk..

-Nie!!!!-wykrzyczałam i pobiegłam do babci która upadła na ziemie.

-Jennifer...

-Tak jestem tu.-powiedziała przerażona i położyłam jej głowe na swoich kolanach.

-Kocham cię..-wyszeptała i....

-Ja Ciebie też... Babciu? Nie umieraj proszę Cię! Nie umieraj!-wykrzyczałam i wybuchłam głośnym płaczem. Przytuliłam się już do nie żyjącej babci.

-Nie!!! Dlaczego!? Proszę Cię! Wróć do mnie!-rozpłakałam się na dobre.

-Kocham Cię... Mimo że tego nie czuje... Wiem że gdzieś tam w głębi serca.. Kocham Cię.-wyszeptałam a wokół mnie zebrali się Avengersi i ratownicy. Pokiwałam głową na "nie". Dlaczego ona musiała zginąć?