Wróciłam do swojego pokoju. Umyłam się, umyłam zęby, rozczesałam włosy. Ubrałam: czarne jeansy, niebieskie trampki, szara bluzka na krótki rękaw a na to czarna bluza. Włosy upiełam w koka. Tak ubrana i uczesana wyszłam z pokoju. Poszłam do salonu i usiadłam na kanapie. Widziałam jak czarna postać idzie w moim kierunku. Przeraziłam się. Szybko zamknełam oczy. Nadal czułam że to coś tu jest. Otworzyłam oczy. Nikogo tu nie ma.

Świetnie. Nie dość że koszmary mnie prześladują to jeszcze popadam w paranoje.

-Jennifer? Długo tu siedzisz?

-Nie.

-Wogule nie spałaś, prawda?

-Tak. Nie spałam.

-Jesteś głodna?

-Troche.

-Lubisz naleśniki?

-Uwielbiam.-odpowiedziałam bez zastanowienia na co Steve się uśmiechnął. Usłyszałam jak Steve szpera po szafkach. Pewnie chce zrobić naleśniki. Ja w międzyczasie bawiłam się pierścionkiem od babci. (Pierścionek w załączniku). Tak, lubie nosić pierścionki.

-Panie Rogers? Koleżanka panny Williams chce się widzieć z nią.- powiedział mechaniczny głos.

-Wpuść ją Jarvis.-odpowiedział Steve. Zastanawiałam kto chce mnie odwiedzić.

-Cześć Jennifer.-powiedziała Sue po czym mnie przytuliła. Sue to moja koleżanka z klasy. Jest szatynką o brązowych oczach i łagodnych rysach twarzy.

-Cześć Sue. Mój psychologu.-odpowiedziałam po czym się odkleiłam.

-Dzień dobry panu.

-Dzień dobry.

-Sue. Poznaj mojego...-tu przerwałam. Zastanawiałam się jak jej powiedzieć.-Opiekuna.-dokończyłam.

-Jestem Sue. Sue Rocked.

-Steve Rogers.

-Jennifer? A co z twoją babcią?

-Nie żyje.-powiedziałam bez emocji.

-Tak mi przykro.-powiedziała po czym znowu mnie przytuliła. Odkeiła się po chwili.

-A co z twoją chorobą?

-Jest gorzej. A tak właście co cię tu sprowadza?

-Przyszłam dać ci lekcje. A tak wogule martwiłam się.

-Dzięki Sue.

-Sue. Zechcesz zjeść z nami naleśniki?

-Jasne.-odpowiedziała i usiadła przy stole. Postapiłam tak jak ona. Usiadłam obok niej i wziełam kilka naleśników z bitą śmietaną. Zjadłam ze smakiem podobnie jak Sue.

-Pyszne naleśniki.-powiedziała Sue.

-Potwierdzam.

-Ciesze się że wam smakuje.

-No to Jennifer. Zostawiam Ci zeszyty i moje notatki. Jakby coś się stało to napisz lub zadzwoń. A jak twój stan by się pogorszył to mów. O każdej porze dnia i nocy. Ja będe się zbierać. Pa Jennifer.-powiedziała po czym weszła do windy.

-Pa Sue.-odpowiedziałam ale nie usłyszała.

-To twój psycholog?

-Tak jakby. Interesuje się różnymi chorobami psychicznymi.

-A ta twoja choroba to?-do rozmowy wtrącił się Tony.

-Jest jednym z kluczowych objawów depresji.

-Czyli?

-Tony. Poczytaj w internecie.

-Jarvis?

-Tak panie Stark?

-Jeden z kluczowych objawów depresji to..

-Anhedonia, sir.

-A po ludzku?

-Anhedonia jest niezdolność do odczuwania emocji takich jak szczęście, radość.

-Dzięki Jarvis.

-To ta choroba?