Otworzyłam oczy. Podniosłam się do zsiadu. Do salonu wpadł Bruce.

-Co się.. Peter! Jennifer! Co się stało?

-Zajmij się nim. Proszę.-powiedziałam. Wstałam i usiadłam na kanapie. Słyszałam krzyki. Obraz mi się zamazał. Poczułam wielką chęć mordu. Zaśmiałam się.

-Jennifer? Co tu się stało? Dlaczego się śmiejesz?

-Przyszedł jakiś facet. Mark zadłużył się u niego. Chciał abym zapłaciła za Marka. Powiedziałam że nie zapłace. Przystawił mi pistolet do głowy. Powiedział że bierze mnie. Kopnełam go i wyrwałam pistolet. Do salonu wszedł jakiś gościu z zapłakanym Peterem. Powiedział że go odda ale będe musiała wziąć tabletki. Wziełam.-opisałam mu całą sytuacje. Zachitotałam.

-Jennifer.

-Steve. Nie obwinaj się. Nie twoja wina. A co do tych tabletek.. To są jakieś dziwne.

-Jak wyglądały?

-O tak.-powiedziałam i dałam mu jedną.

-Połknełam dwie. A tą schowałam. Później ci powiem jak.

-Bruce musi cię przebadać.

-Najpierw musi się zająć Peterem.-powiedziałam i zaśmiałam się.

-Jennifer. Nie wiemy co było w tych tabletkach. Trzeba cię przebadać a tabletki sprawdzić.

-Najpierw Peter. Nie wiem co ten sukinsyn mu wskrzyknął.

-Jennifer.. Słownictwo.

-Mhm.-mruknełam. Zemdliło mnie. Szybko wstałam i popędziłam do swojej łazienki. Gdy dotarłam na miejsce przeszło mi. Zaśmiałam się. Wróciłam do salonu. Wszyscy byli. Zachitotałam.

-Jennifer. Musimy porozmawiać.-powiedział poważnie Steve.

-O matko! Jak ja mogłam się próbować zabić? Przecierz życie jest takie piękneee.

-Jennifer?

-A no tak! Babcia nie żyje, brat mnie nie kocha. Mogłam więcej nażreć się tych tabletek na sen.

-O czym ty mówisz?

-Ale to było później. Najpierw była lina.

-Jennifer. O czym ty mówisz?

-Stevuś.. Jak ja cię kocham.-powiedziałam, podeszłam do niego i pocałowałam krótko w usta.

-Życie jest takie cudowneee! Kocham je!-wykrzyczałam i zaśmiałam się.

-Bruce? Co było w tych tabletkach?-spytał Bucky a ja znalazłam sobie zajęcie. Zaczełam liczyć plamki, które widze.

-Raz, dwa, trzy...

-Substancja, która sprawia że człowiek się rozwesela oraz środek silne uzależniający.

-Trzynaście plamek! Będe miała szczęście!-wykrzyczałam i zaśmiałam się. Zakręciło mi się w głowie. Zaczełam widzieć coraz większe, czarne plamy.

-Oj! Ciemność widze! Ale nigdzie światełka! Ja chyba będe musiała się pożegnać.-powiedziałam. Widziałam już tylko ciemność.

Otworzyłam oczy. Powitał mnie widok Steva siedzącego przy mnie.

-Jak się czujesz?-spytał zmartwiony.

-Głowa mnie boli. Steve? Co ja robiłam? Nie wiele pamiętam.

-Mówiłaś że życie jest piękne. O jakiś tabletkach, linie i o tym że mnie kochasz. Pocałowałaś mnie.

-Steve. Przepraszam. Za to wszystko.

-To nie twoja wina. Tylko tych tabletek.

-Takie tabletki szczęścia.-mruknełam.

-A co z Peterem?

-Wszystko dobrze.-powiedział. Do pomieszczenia weszło moje słońce.

-Jennifer!-wykrzyczał i przytulił mnie.

-Cześć słońce. Jak się czujesz? Nic cię nie boli?

-Wszystko dobrze. Nic mnie nie boli.

-Ciesze się słoneczko.-powiedziałam i uśmiechnełam się. Do pomieszczenia weszła reszta Avengersów.

-Jennifer. O co chodziło z tą liną i tymi tabletkami?-spytała Wanda.

-Tak próbowałam się zabić.