-Kapitanie? Jennifer śpi jeszcze?-spytał Peter ale nikt mu nie odpowiedział. Wszedł głębiej do pokoju. Uśmiechnął się na widok jaki tam zastał i wyszedł.

Otworzyłam oczy. Ujrzałam twarz Steva. Miał zamknięte oczy.

Wygląda uroczo.

Pogładziłam dłonią jego policzek. Steve pod wpływem mojego dotyku otworzył oczy.

-Przepraszam. Nie chciałam Cię obudzić.-powiedziałam i zabrałam ręke. Steve wziął moją ręke i położył na swoim policzku.

-Nie przeszkadza mi to.-powiedział.

-Steve? Kochasz mnie?

-Bardzo mocno Cię kocham.-powiedział i pocałował mnie w czoło.

-Dlaczego pytasz?

-Jesteś dla mnie ważny. Zrobie dla ciebie wszystko, ale.. Ja nie czuje miłości. Ja czuje tylko pustke.-powiedziałam. Steve ujął moją twarz.

-Jennifer. Jeszcze poczujesz miłość. Obiecuje ci to.-powiedział i pocałował mnie w nos.. Leżeliśmy trzymajac się za ręce dobre kilkanaście minut.

-Kapitanie. Jest pan proszony do sali konferencyjnej.

-Przekaż że zaraz będe.-powiedział i popatrzył mi w oczy.

-Musze iść Jennifer.-powiedział, pocałował mnie w czoło i wyszedł z pokoju. Poleżałam kilka minut i wyszłam z pokoju. Poszłam do salonu. Zrobiłam sobie kawy i usiadłam na kanapie.

Jak Steve chce sprawić abym poczuła miłość?

Upiłam łyk kawy.

Kocha mnie. 15-latke, która się tnie i dwa razy chciała się zabić.

Upiłam kolejny łyk kawy.

Co on we mnie widzi?

-Jak się czujesz Jennifer?-spytał Mark, który siedział obok mnie.

Nawet go nie zauważyłam.

-Lepiej.-mruknełam.

-Ja przepraszam cię. Za wszystko.-powiedział. Odstawiłam kubek z ciepłą cieczą i przytuliłam go. Ten nie spodziewał się takiego gestu z mojej strony ale oddał uścisk.

-Czyli że wybaczasz mi?

-Nie umiem się długo gniewać. A poza tym jesteś moim bratem. Ale jeśli zrobisz coś Sue, Stevowi, Peterowi i reszcie avengersów zapłacisz za to.

-Wybaczyłaś mi!-krzyknął szczęśliwy i mocniej mnie przytulił.

-Ale nie będziesz się zadawał z nieciekawym towarzystwem, nie będziesz brał pożyczek od szemranych typów, nie masz brać narkotyków i nie masz popełniać żadnych przestępstw.

-Jasne!

-A teraz puść, bo dusisz.-powiedziałam a Mark natychmiast mnie puścił. Usiadłam obok niego i dopiłam kawe.

-Jaki jest ten facet, który cię adoptował?

-Steve. Jest miły. Dba o mnie. Wspiera. A jak tobie życie potoczyło się przez te kilka lat?

-Odkąd uciekłaś ojciec sprowadził sobie jakąś laske. Gotowała, prała, sprzątała. Innym słowem przejeła twoje obowiązki. Ale wytrzymała tylko 2 lata. W szkole miałem słabe oceny. Wpadłem w złe towarzystwo. Zapożyczyłem się u paru gościów. I tak jakoś do teraz. A ty? Co robiłaś przez te lata?

-Chodziłam do szkoły. Potem anhedonia, cięcie się, próby samobójcze. Nic ciekawego.

-Jennifer! Ty chciałaś się zabić?

-Tak. Zostawmy ten temat.

-Wrócimy do niego. Całowałaś się namiętnie z kimś?

Co to za pytanie?

-Nie.

-Masz chłopaka?

-Nie.

-Jest ktoś kto kręci się wokół ciebie?