-Nie dawno Avengersów odwiedziły klasowe księżniczki, czym podwyższyły mi ciśnienie. Za kilka dni odbędzie się pogrzeb mojej babci a w dodatku ten wypadek. Nawet nie wiesz jak bałam się od ciebie.-powiedziałam a w moich oczach pojawiły się łzy.

-Hej Jennifer. Jestem tu. Żyje.-powiedziała i uśmiechneła się. Do sali weszła mama Sue.

-Sue! Kochanie! Jak się czujesz?

-Cześć mamo. Czuje się w miare dobrze.

-Lekarz mówił że masz kilka złamań oraz że miałaś dużo szczęścia. Wiesz kto zadzwonił po katetke? Chciałabym tej osobie podziękować.

-To Jennifer.

-Jennifer. Dziecko drogie. Dziękuje za wszystko.-powiedziała i przytuliła mnie.

-Nie ma za co.-powiedziałam. Akurat w tym momencie zaburczało mi w brzuchu.

-Głodna jesteś?

-Troche tak pani Rocked.

-Kilka godzin siedzenia tutaj robi swoje.-dodała Sue.

-Jennifer ile ty już tu siedzisz?-spytała pani Rocked.

-Około 4 godziny.

-Jennifer. Idź już do domu. Napewno jesteś zmęczona, głodna. Ja tu posiedze z Sue.

-Mama ma racje.-poparła Sue.

-No dobrze. Ale jakby coś się stało to proszę dzwonić, pisać. Zostawiłam trobe z ciuchami dla Sue. Mogą być troche za duże. Jest tam jeszcze twój telefon.

-Dzięki Jennifer.

-Ja też dziękuje. Gdyby nie ty nie wiem co by było z Sue. Dziękuje za wszystko.

-Nie ma sprawy.-powiedziałam, uśmiechnełam się i wyszłam z sali. Już po chwili byłam w wierzy. Miałam zamiar iść do pokoju.

-Gdzie byłaś tyle czasu?-spytał Sam.

-U Sue.

-W takich ciuchach? Nie przeziębiłaś się?-spytał Clint.

-Nic mi nie jest.

-Napewno byłaś u tej swojej koleżanki?-spytał Tony.

-Tak. Chcesz sprawdzić? Mam ci podać numer telefonu do niej?

-A ta torba? Co w niej miałaś?

Myślałam że Steve będzie taki dociekliwy.

-Zwłoki.-odpowiedziałam i poszłam do pokoju. Położyłam się na łóżku. Zamknełam oczy. Zaburczało mi w brzuchu. Poczułam zapach krwi.

No super.

-Jesteś głodna?-spytał ktoś z nikąd. Otworzyłam oczy i rozejrzałam się po pokoju. Na moim łóżku siedział Bucky.

-Nie.

-Kogo próbujesz oszukać? Mnie czy siebie?

-Bucky.-powiedziałam. W tym momencie zaburczało mi w brzuchu.

-Ja nie jestem głodna tak normalnie.-zaczełam.-Karmie się strachem, widokiem krwi, bólem.-powiedziałam cicho. Jego twarz była kamienna.

-Kiedy to odkryłaś?

-Jak przesłuchiwałam ojca.

-Nakarm się mną.-powiedział pewnie. Moja druga strona zaczeła wariować.

-Co? Nie Bucky. Odpada.-odmówiłam. Nagle moje ciało przestało mnie słuchać i rzuciło się na Buckiego. Zaciągnełam się jego zapachem.

Pachnie śliwkami oraz czekoladą. Cudownie.

Gdy odzyskałam władze nad ciałem szybko odsunełam się od niego.

-Przepraszam.-powiedziałam. Bucky nie przejął się. Wstał i usiadł obok mnie. Posadził mnie na swoje kolana. Wziął moją ręke i przyłożył sobie do policzka.

-Zrób to.-powiedział stanowczo a zarazem delikatnie. Pomyślałam o tym aby sprawić mu ból. Już po chwili słyszałam jak syczy. Napawałam się tym. Po pewnym czasie zdjełam dłoń z policzka.

-Dziękuje.-powiedziałam. Wstałam z kolan Buckiego i usiadłam obok.

-Jakbyś była głodna to masz mi powiedzieć.

-Dobrze.

Czyli będe karmić się Bucky? Ciekawa dieta.

Rozdział opublikowany w prezencie dla karolinastank23.