Przesiedziałam z Tonym kilka godzin. Śmialiśmy się, żartowaliśmy, rozmawialiśmy. Poczułam zalewające od środka uczucie. Szczęście. Szczęście, którego szukałam tyle czasu.

-Jest już dwudziesta trzecia siedem. Powinnaś iść spać.

-Pójdę pod jednym warunkiem. Ty też pójdziesz spać.

-Ja nie potrzebuje tyle snu co ty.

-Może i nie potrzebujesz tyle snu co ja, ale każdy potrzebuje snu.

-Jennifer.

-Tony proszę.

-No dobra.-powiedział. Wyszliśmy z warsztatu. Odprowadziłam go pod samą sypialnie.

-Dobranoc Tony.

-Dobranoc Jennifer.-powiedział. Poszłam do pokoju. Weszłam do pokoju. Przebrałam się w piżame. Usłyszałam grzmot. Ze strachu aż podskoczyłam. Spojrzałam na pogodę za szybą. Była burza.

O nie.

Bałam się burzy. Bardzo bałam się burzy. Poszłam pod sypialnie Steva. Już miałam pukać...

A może śpi? A jak go obudzi będzie zły. Ale nie wytrzymam sama w pokoju.

Zapukałam. Drzwi otworzył Steva.

-Jennifer? Wejdź do środka.-powiedział. Weszłam do pokoju. Gdy zamknął drzwi przytuliłam go mocno.

-Co się stało?-spytał i pogłaskał mnie po włosach.

-Boje się burzy.-wyszeptałam.-Może trafić w wieże a wtedy...-urwałam.

-Jennifer. Ufasz mi?

-Tak.-powiedziałam. Steve wziął kołde z łóżka i położył ją na ziemi niedaleko ściany zrobionej z szyb. Usiadł przy ścianie.

-Usiądź przed mną.-powiedział. Podeszłam do niego i usiadłam przed nim. Okrył siebie i mnie kołdrą. Na mojej dłoni położył swoją dłoń.

-W wieże nie trafi piorun. Jesteś tu bezpieczna. Zobacz.-powiedział i pokazał mi błyskawice.-Niektóre błyskawice są piękne i nic Ci nie zrobią. A poza tym możesz słuchać muzyki, myśleć o miłych rzeczach, porozmawiać z kimś, grać w gry planszowe, pomóc Tonemu w warsztacie.

-A mogę przyjść do Ciebie i się poprzytulać o każdej porze?-spytałam i odwróciłam się od niego.

-Oczywiście.-powiedział i pocałował mnie. Wtuliłam się w Steva. Wsłuchałam się w bicie jego serca i po jakimś czasie zasnęłam.

Byłam na czymś miękkim. Ręką zaczęłam szukać Steva.

-Steve?-spytałam i otworzyłam oczy. Odpowiedziała mi głucha cisza. Z łazienki wyszedł właśnie on. Z jego włosów kapała woda. Bluzka przykleiła się do niego. Musze przyznać, że w tym wydaniu wyglądał dosyć... seksownie? Brzmie jak jakaś małolata.

-Cześć Jennifer.-powiedział. Podszedł do mnie, położył się obok i pocałował w policzek. Uśmiechnęłam się.

-Cześć Steve.-powiedziałam. Położyłam rękę na jego policzku i zaczęłam go gładzić. Steve uśmiechał się do mnie a ja do niego. Tak chwila była taka piękna, beztroska. Nie chciałam żeby kiedykolwiek się kończyła. Przybliżyłam swoją twarz do niego i delikatnie go pocałowałam po czym się odsunęłam. Stevowi jednak to nie wystarczyło i pocałował mnie namiętnie.

-Jennifer?-spytał ktoś. Odskoczyłam od Steva jak poparzona i spojrzałam na osobę, która odezwał się.

-Armin?

-To ja przyjdę później.-mruknął i zniknął. Popatrzyłam na Steva. Był przerażony.

-Steve? Wszystko dobrze?

-On nas widział jak się całowaliśmy. A co jeśli...

-Steve.-nie pozwoliłam mu dokończyć.-Armin nikomu nie powie. Nie martw się.-powiedziałam po czym pocałowałam go.

-Jennifer? Lucyfer ma do Ciebie sprawę.

-Musze się zbierać Steve. Lucy ma jakąś sprawę do mnie.-powiedziałam, wstałam i podeszłam do drzwi. Steve podszedł do mnie i mnie przytulił.

-Kocham Cię.-wyszeptał i pocałował mnie w czoło.

-Wiem Stevie.-powiedziałam, uśmiechnęłam się, pocałowałam go w policzek i wyszłam.

Notatka od autorki

Cześć kochani! Co tam u was? Ja jestem rok bliżej do śmierci :)