Door de duisternis moest Wendy zichzelf er aan herinneren dat ze Peters enkel moest blijven vasthouden.

'Peter!' gilde ze. 'Peter!'

'O sush!' zei Peter geïrriteerd. 'Het is nog niet eens ochtend!'

Als je erover na dacht was het best logisch dat er geen licht was van de sterren. Ze waren er net langs of doorheen of wat dan ook gegaan.

'En de zon en de maan schijnen alleen op het eiland', ging Peter verder.

Wendy keek naar beneden en zag nog net de golven van het water onder zich. Ze ademde eindelijk uit, terwijl ze niet wist dat ze het had ingehouden.

'En de zon moet bijna opkomen. Ongeveer... nu!' zei Peter terwijl hij naar voren wees en op dat moment kwamen de eerste zonnestralen door. De kinderen moesten even knipperen om te wennen aan het nieuwe licht. De lucht kleurde langzaam roze en de Darlings kinderen keken er bewonderd naar.

'Hoe wist je dat?' vroeg Wendy nieuwsgierig.

'Eh... doet er niet toe', zei Peter en er volgde een stilte.

'Weet je', zei hij uiteindelijk. 'Je mag me enkel nu wel los laten als je wilt!' zei hij grijzend. Geschrokken liet Wendy Peters enkel los en John en Michael lieten ook los. Het eerste wat Wendy deed was haar handen schoonmaken met het water onder zich. Daarna ging Wendy naast Peter vliegen en bewonderde de lucht en het kleine stipje eiland aan de horizon.

Peter keek Wendy een tijdje aan tot dat hij besefte dat hij haar een het aanstaren was.

'Ehm... Ik weet een nog betere plek om het eiland te zien!'

Wendy keek hem aan en glimlachte naar hem.

'Kom!' zei Peter terwijl hij Wendy's hand pakte en omhoog vloog. Wendy keek even achterom en zag dat haar broertjes ze volgden. Ze vlogen naar een eenzame wolk toe. Peter liet Wendy's hand los en ging op de wolk zitten. Wendy aarzelde even. Hoe kan je nou weer op een wolk zitten? Maar toen haar broertjes naast Peter op de wolk gingen zitten, ging Wendy er ook maar op zitten.

En zoals Peter al zei, dit is een véél betere plek om naar het eiland te kijken. Het eiland was vrij groot met veel groene bomen en een grote stenen berg, wat ook nog wel eens een vulkaan kan zijn. Aan de andere zijde van de berg, was een waterval dat eindigde in een meertje.

'Wow', was het enige wat Wendy kon uitbrengen. Ze hoorde iemand zacht lachen en keek naar haar broertjes. Maar John en Michael waren nog steeds het eiland aan het bewonderen en Wendy zag dat Peter haar zacht aan het uitlachen was.

'Welcome to Neverland!' zei hij lachend

Wendy rolde met haar ogen en keek weer naar het eiland. Op het kleine meertje zag ze een schip liggen, alleen waren ze net te ver weg zodat Wendy niet kon zien wie er aan boord waren. Wendy keek weer naar haar broertjes om te vragen of ze het schip ook zagen, maar in plaats daarvan zag ze dat Peter een soort verrekijker vasthield, maar dan met één lens.

'Peter?' vroeg Wendy. Peter keek om en zag dat Wendy hem smekend zat aan te kijken. Hij begreep de hint en gaf mokkend Wendy de verrekijker. Wendy richtte de verrekijker op het schip en bekeek de bemanning van de boot. Ze zag allerlei mensen. Van vet, grijs haar tot het hele lichaam getatoeëerd. Wendy moest glimlachen, omdat ze altijd al vond dat bemanningsleden van een schip er zo uitzagen. Wendy zag dat er een deur werd open gedaan en liet bijna door de schrik de verrekijker in het water vallen.

'John...' wist Wendy uit te brengen. John, die naast haar lag, keek vragend op.

'Richt eens de verrekijker op dat schip in het meertje daar', zei Wendy terwijl ze John de verrekijker gaf.

'Je weet dat dit geen verrekijker is maar een...'

'Kijk nou maar gewoon!'

John keek door de verrekijker.

'Een schip met bemanningsleden. Wat is daar zo speciaal aan?'

'Kijk, kijk op het dek dan snap je het!' stotterde Wendy nog steeds door de schrik.

'Ik zie niks bijzonders, alleen dat de kapitein daar rondloopt en... Haak!' gilde John toen.

De andere drie kinderen keken naar John en Peter pakte snel de verrekijker van John en tuurde erdoor heen.

'Ja, dat is Haak!' zei Peter grijzend.

'Haak', wist Wendy eindelijk uit te brengen. 'Hij, hij bestaat echt?' Wendy keek naar Peter die haar ongelovig aankeek.

'Natuurlijk! Denk je dat het toeval was dat je die bladzijde tegenkwam?'

Terwijl Wendy alles probeerde te begrijpen, keek Peter weer door de verrekijker.

Geen van de Darlings kinderen zag dat Peter opeens schrok.

'Kijk uit!' gilde hij en hij duwde de kinderen van de wolk af. Een kogel vloog door de lucht als gevolg. De Darlings kinderen konden zich nog net aan de wolk vasthouden. Door een kogel vermoord worden in de lucht is niet echt iets vrolijks om aan te denken om je weer de lucht in te laten zweven. Een tweede kogel volgde waardoor Wendy haar grip verloor en gillend naar benden viel.

'Tink! Help Wendy! Neem John en Michael mee. Laat Haak maar over aan mij!' zei Peter tegen Tinkerbell en hij vloog richting het schip. Maar Tinkerbell was het niet eens met het plan en vloog boos en snel weg richting het eiland.

'Tinkerbell! Wacht!' riepen John en Michael terwijl ze klungelig achter haar aan probeerden te vliegen. Wendy daarin tegen viel nog steeds met een harde vaart naar beneden toe. Ze probeerde weer rustig te ademen en viel daardoor steeds minder hard. Wendy viel weer als een baksteen naar beneden toen ze schrok toen Tinkerbell voorbij vloog.

Tinkerbell was niet van plan om Wendy te gaan helpen. In plaats daarvan vloog ze naar de schuilplaats van Peter, waar de Lost boys waren.

Er zijn zes jongens die zichzelf 'een Lost boy' mogen noemen.

Als eerste heb je Slightly,hij is de baas over de jongens als Peter er niet is. Hij is de eerste Lost boy die Peter heeft opgehaald in Londen en is er vooral trots op dat hij nog het meeste weet over de 'normale wereld' dan de rest van de jongens. Je kan hem ongeveer 11 schatten en is daarmee de oudste.

Dan heb je Nibs. Nibs is de stoerste van de groep jongens. Hij is niet bang voor een gevecht en heeft daardoor de leiding -naast Peter- met de gevechten met de indianen en piraten. Maar dan ook alleen bij gevechten, zoals Slightly het zou zeggen. Je kan hem ongeveer 9 schatten.

Verder heb je Tootles. Hij is de aardigste van iedereen. Hij is een beetje aan de stevig kant en wordt vaak gepest door de andere jongens, maar daar trekt hij zich niks van aan. Tootles is ongeveer 10.

Dan heb je Curly. En net zoals zijn naam al zegt, heeft hij een bos met blonde krullen. Hij is niet de handigste, maar dat vindt iedereen alleen maar grappig. Curly is ook ongeveer 10.

Als laatste heb je de tweeling, met de originele namen Twins 1 en Twins 2. Deze twee zijn de jongste van de groep en daarmee ook de domste. Ze zouden niet eens zonder hulp hun kleren goed kunnen aandoen. Verder hebben deze twee etterbakjes om de kleinste redenen ruzie. Maar ondanks al hun nadelen, vindt iedereen ze nog steeds schattig en komen we bijna overal mee weg zonder straf. Bijna overal.

Tinkerbell vond de groep met jongens een paar meter van het kamp af. Ze hadden allemaal hun pijl en boog vast en richtten allemaal op het grote hert dat een aantal meter van ze vandaan stond.

'Oké', zei Slightly tegen de groep jongens. 'Geen onverwachte bewegingen maken en al helemaal geen geluid!' Bij het laatste gedeelte keek hij de tweeling aan die hem een klein glimlachje gaven. Slightly rolde met zijn ogen en draaide zich om naar het hert.

'Op drie', zei hij terwijl iedereen zijn pijl en boog opspande.

'Eén... twee... AAAAAAH!' gilde Slightly opeens. Voordat Slightly drie kon zeggen was Tinkerbell voor hem gevlogen en was hij geschrokken van het onverwachte licht. De andere jongens lachten hem uit, terwijl het hert snel wegrende.

'Ik denk dat ik blind ben!' zei Slightly, terwijl hij wild met zijn ogen aan het knipperen was. De groep jongens lachten hem nog even uit en daarna ging hun aandacht naar Tinkerbell.

'Hoi Tink!' zei Nibs.

'Hallo Tink!' zeiden de tweeling tegelijkertijd.

'Waar is Peter?' vroeg Tootles.

Tinkerbell vloog naar Tootles' oor en vertelde hem haar plan. Elfjes kunnen wel met mensen praten, zonder dat ze belletjes zouden horen. Alleen zouden de elfjes het zelf moeten willen, wat bijna nooit zo is.

'Tink zegt dat er een vogel rondvliegt', zei Tootles.

'Het heet een Wendybird en Peter wilt dat we het...' Tootles schrok even van wat hij hoorde. 'Het moeten neerhalen.' Een korte stilte volgde die werd verstoord door Slightly.

'Nou, we hebben onze orders. Schiet de Wendybird neer!' zei hij. De jongens spande weer hun pijl en boog en richtte op de aanvliegende vogel, terwijl ze niet doorhadden dat het Wendy was.

'Op drie! Eén... twee... drie!' Op drie lieten alle jongens hun pijl los en schoten ze allemaal richting Wendy.

De jongens zagen dat één van de pijlen Wendy raakte en ze naar beneden viel.

'We hebben hem!' riep Nibs trots. En met een luid gejoel renden de jongens naar de plek waar de 'vogel' was neergestort.

Op de plek aangekomen lieten de jongens geschrokken hun pijl en boog vallen.

'D-Dat is geen vogel!' zei Curly.

'Dat is een meisje!' zei Tootles. Slightly zette een paar stappen naar voren om het meisje te bekijken.

'En ze is dood', zei hij toen.