's Avonds is de stad Londen al prachtig, maar vanaf bovenaf is het nog veel mooier dan je je ooit zal kunnen voorstellen. Wendy kon haar ogen maar niet van de fonkelende stad afhouden. Eerst zag ze alle bekende dingen, zoals de speeltuin op de hoek, tot aan haar school waar nog steeds de lampen aan waren. Daarna vlogen ze langzaam naar het centrum van Londen. Wendy was zo in gedachte dat ze bijvoorbeeld haar broertjes niet hoorde praten, maar ze zag ook niet wat er voor haar gebeurde. Dus ze zag ook de toren van de kerk niet. Ze vloog er recht op af. Net voordat ze er tegen aanknalde keek Wendy op en wist ze dat ze er niks meer aan kon doen. Ze maakte zich klaar voor de klap die nooit kwam. In plaats van de klap trok iets aan haar rechterarm, waardoor ze met een ruk naar rechts vloog. Toen Wendy weer durfde te kijken zag ze dat Peter haar arm vasthield en opeens heel dichtbij haar vloog.

'Je moet voor een snelle bocht al je gewicht naar je gekozen kant tillen', zei hij alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Wendy knikte en voelde haar wangen warm worden. Ze keek Peter weer aan en zag dat hij kleine kuiltjes in zijn wangen had als hij glimlachte. Wendy voelde zich opeens heel raar. Zo verlegen was ze normaal nooit. Bij de jongens uit haar klas had ze ook wel eens dichtbij gestaan en ze een kusje op hun wang gegeven, net zoals ze bij Peter wilde doen, maar ze was nooit verlegen bij ze en al helemaal niet stil. Misschien kwam het doordat ze bijna dood was geweest, maar iets in haar zei dat het door Peter kwam. Ze kwam alleen niet op het woord wat het was.

Wendy's gedachten werden gestoord toen Peter haar losliet en met een vaart naar voren vloog naar haar broertjes. Hierdoor moest Wendy zachtjes in zichzelf lachen, wat werd verstoord doordat er iets fels in haar ogen scheen. Wendy kneep haar ogen snel dicht om zich te beschermen tegen het licht, maar toen ze het geluid van belletjes hoorde, durfde ze haar ogen weer open te doen. Ze zag Tinkerbell voor haar vliegen en door het geluid van de belletjes wist ze dat ze boos was. Uiteindelijk vloog Tinkerbell weer weg en dacht Wendy weer aan het dreigement van een half uurtje geleden. Wendy zuchtte en liet de gedachten weer achterwegen en ging net als Peter met een vaart naar voren om haar broertjes en Peter weer in te halen.

De kinderen vlogen al een tijdje op de zelfde volgorde: Peter samen met Tinkerbell voorop, gevolgd door Michael en John en als laatste Wendy. Wendy's gedachten werden weer verstoord door Michael en John die naar beneden wezen. Wendy volgde hun kleine vingertjes en zag dat ze naar het kantoor van hun vader wezen, waar het feest bezig was. Peter keek ook achterom en zag het ook. Hij vloog naar de jongetjes en vroeg waar ze naar wezen.

'Naar het kantoor van onze vader!' zei Michael enthousiast. 'Kijk, voor de deur zie je het?'

Peter en Wendy keken beide naar beneden en zagen een dikke meneer met een hoed op, omringd door mannen in een net pak en vrouwen in mooie jurken.

'Dat is de man die vader bijna had ontslagen!' zei John boos. Peter kreeg een ideetje en fluisterde het naar de jongens:

'Dan is het hoog tijd om hem een lesje te leren!' Michael en John juichten het plan toe en draaide zich toen om naar Wendy.

'Wendy, Wendy mag het?'

'Toe!'

'Alsjeblieft!' zeiden Michael en John door elkaar heen.

Wendy rolde met haar ogen, maar ze kon een glimlach niet onderdrukken, waaruit blijkt dat ze het mochten doen.

'Doe mij maar na!' riep Peter en dook naar beneden. Wendy volgde hem, gevolgd door Michael en John. Peter vloog snel over de hoofden van de groep mensen heen en riep met een bekakte stem: 'Goedenavond gepeupel!' De mensen keken meteen geschrokken boven hun hoofd, maar Peter was al lang weer weggevlogen.

Toen was het Wendy's beurt maar die lag dubbel van het lachen. Wendy vloog langs de voeten van de mensen en hikte: 'Hallo!' Weer schrokken de mensen en zochten haastig wat ze toch telkens hoorden. Zonder succes.

Toen was het Michaels beurt, alleen was Micheal nog niet zo goed in remmen. Een aantal meter van het angstige groepje mensen vandaan, dook Micheal recht op de grond af.

Peter zag dit net op tijd door het geschrokken gilletje van Wendy en vloog met een abnormale snelle snelheid naar Michael toe en duwde hem de lucht weer in.

John keek met een open mond naar de scène en had niet door dat hij nog op de groep mensen afvloog. Hij kon nog net op tijd afremmen, maar wist dat hij geen grapje meer kon maken. In plaats daarvan pakte hij maar de hoge hoed van de baas van zijn vader en vloog er snel mee weg. Alle vier de kinderen en zelfs Tinkerbell kwamen toen bijna niet meer bij van het lachen. Peter was het eerste die stopte met lachen en keek meteen serieus. Wendy zag dit en stopte ook met lachen. Ze zag dat Peter niet serieus keek, maar dat hij pijn had.

'Gaat het wel?' vroeg ze bezorgd.

'Wat? O Ja hoor... Laten we maar gewoon... gewoon gaan. Volg mij maar!' zei Peter terwijl hij meteen naar boven vloog. De kinderen volgde hem terwijl hij naar de twee helderste sterren aan de rechterkant vloog. Toen ze zo hoog waren dat ze boven het wolkendek vlogen en de huizen niet meer konden zien begon Peter te praten:

'Oké jongens, nu het moeilijkste. Hoe doen we dat, hoe doen we dat?' mompelde Peter in zichzelf. Na een tijdje te zitten mompelen, wist Peter het.

'Ja! Oké, Wendy pak mijn enkel!' Wendy begon aarzelend naar Peter toe te vliegen en pakte zijn vieze enkel.

'Goed, nu pakt Michael die van Wendy en John die van Micheal.' Micheal en John deed wat hun werd opgedragen.

'Goed en dan nu, wat je ook doet, niet loslaten!' gilde Peter terwijl hij zich klaarmaakte

De Darlings kinderen keken elkaar verward aan.

Peter stak zijn beide armen naar voren zoals een duiker zou doen, trok zijn benen in -zodat Wendy even weg moest duiken- en toen hij ze weer uitstrekte gingen ze met een harde knal vooruit. Zo snel dat de Darlings kinderen begonnen te gillen zodat Peter zijn handen tegen zijn oren moest aanhouden. Met nog steeds dezelfde snelheid vlogen ze recht op de tweede ster af. De Darlings kinderen knepen hun ogen dicht. Toen Wendy na een tijdje weer durfde te kijken zag ze alle kleuren van de wereld voor zich. Maar dit veranderde als snel in complete duisternis.