Wendy trok haar hand weg en staarde naar haar voeten. Ze wist niet was ze moest doen. Wat zou haar moeder denken? Wat zouden haar broertjes denken. Wacht even, sliepen haar broertjes nou nog steeds? Wendy keek naar haar broertjes die nog steeds lagen te slapen. Hoe is dat mogelijk? Toen Wendy weer Peter aankeek zag ze dat hij haar vragend aankeek. Wendy liep naar de bedjes van haar broertjes.

'Mogen mijn broertjes ook mee?' vroeg ze aan Peter. Peter keek naar de twee slapende jongetjes. Na een tijdje, zuchtte hij en knikte.

Wendy maakte opgewonden haar broertjes wakker.

'John! Michael! Hier is een jongen die ons meeneemt naar Neverland!'

John en Michael werden langzaam wakker en wreven hun slaapzand uit hun ogen.

'Wendy,' zei John terwijl hij zijn bril opzette. 'Ben je weer aan het slaapwandel...' hij stopte met praten toen hij Peter zag staan.

'Wat doet hij hier?' vroeg John boos en geïrriteerd. John is niet op zijn beste humeur als hij net wakker werd.

'Dat zei ik toch net!' zei Wendy zuchtend voordat Peter iets kon zeggen. 'Peter hier neemt ons mee naar Neverland!'

Voor het eerst keerde John zich tot Peter.

'Nou Peter! Hoe komen we dan in "Neverland"?' zei John sarcastisch.

'Vliegen natuurlijk!' zei Peter geïrriteerd. Hij baalde dat de broertjes Darling meegingen naar Neverland.

'Vliegen?' vroeg John. 'Je spot met de logica jongeman!' John keek vragend naar Michael die nog steeds niks gezegd had, of hij het met hem eens was. Maar Michael keek bang en verwonderd naar Peter en knikte alleen.

Peter keek John aan alsof hij gek was en niet alleen omdat hij niet snapte wat hij net had gezegd. Daarna vloog Peter langzaam de lucht in en moest hij glimlachen toen hij Johns verbaasde gezicht zag. Om het helemaal af te maken deed Peter net alsof hij schrok en niet wist dat hij aan het vliegen was en landde weer voorzichtig op de grond met een duivelse glimlach.

John en Michael zaten meteen rechtop in bed en Wendy keek Peter aan met een glimlach.

'Ik zou het graag met je meedoen!' zei John opgewekt. Hij was eindelijk uit zijn ochtendhumeur -nachthumeur- en besloot Peter te vertrouwen.

Maar Peter was nog niet klaar met John en kreeg meteen een plannetje in zijn hoofd.

'Je denkt gewoon aan vrolijke dingen! En die tillen je zo de lucht in!' zei hij terwijl hij weer omhoog vloog. Bij het plafond bleef hij hangen en zei:

'Het is makkelijk!'

'Ik snap het!' zei John blij. 'Ik snap het!' Hij klom om zijn bed.

'Geschiedenis, schermen, Napoleon', bij het derde woord sprong hij van zijn bed, maar viel meteen weer op de grond.

Terwijl Wendy bezorgd naar John rende en bij hem neerknielde, kon Peter niet meer stoppen met lachen. Ook de belletjes van Tinkerbell waren duidelijk te horen.

'Peter!' riep Wendy boos. 'Hoe kon je?' Peter lachte gewoon door.

'Dan moest hij me maar niet belachelijk maken!' zei hij tijdens het lachen.

Wendy keek Peter weer boos aan waardoor Peters lach minder werd.

'Ik loog ook niet helemaal! I-Ik verzweeg alleen iets', zei Peter aarzelend.

'En wat verzweeg je dan?' vroeg Wendy, nog steeds boos.

'Je hebt nog iets nodig.' De Darling kinderen keek hem verward aan.

'Hier, ik laat het wel even zien!' zei Peter en liep naar de andere kant van de kamer waar nog steeds Tinkerbells 'Lachbelletjes' vandaan kwamen. Peter pakte Tinkerbell op en liep ermee naar John die nog steeds op de grond lag. Hij hield Tinkerbell boven Johns hoofd en bewoog haar zodat er goud stof naar beneden viel en op Johns gezicht viel. Hierdoor kwamen er gouden plukjes in Johns haar en kwamen er gouden plekjes op zijn gezicht. Daarna kwam John langzaam van de grond en besefte hij dat hij vloog. Peter, Michael en Wendy keken met een glimlach op hun gezicht hoe John zichzelf onhandig leerde vliegen.

'Je hebt elfenstof nodig', zei Peter uiteindelijk.

'Wendy, mag ik het proberen?' vroeg Michael terwijl hij aan Wendy's jurk trok. Wendy knikte en Micheal rende snel naar zijn bedje en klom er onhandig op.

'IJsjes, pudding, nooit meer in bad', Ook Michael sprong bij zijn derde blije gedachte van zijn bedje. Dit keer vloog Peter al in de lucht en schudde weer met Tinkerbell waardoor Michael geraakt werd door het gouden stof en ook door de lucht vloog.

Wendy keek lachend naar haar kleine broertjes die in de lucht zweefde. Ze had het niet eens door dat Peter achter haar was geland. Hij schudde weer met Tinkerbell en Wendy vloog de lucht in terwijl ze het zelf niet door had. Peter vloog met haar mee en tikte haar op haar schouder waardoor Wendy zich omdraaide. Peter keek naar beneden waardoor ook Wendy naar beneden keek en ze nu pas zag dat ze een halve meter van de grond was. Ze glimlachte van oor tot oor en vloog onhandig naar de grote spiegel in de kinderkamer. Ze zag dat ze net als de rest gouden plukjes in haar haren had en gouden plukjes op haar gezicht, maar het was lang niet zoveel als Peter had.

Peter was naar het open raam gevlogen en wachtte tot hij de aandacht van de drie kinderen had.

'Klaar om naar Neverland te gaan?' vroeg hij. De drie kinderen keek moeilijk naar elkaar en landde voorzichtig op de grond.

'En moeder dan?' vroeg Wendy.

'Vader?' vroeg John.

'En Nana?' vroeg Michael als laatste terwijl hij zijn teddybeer stevig vasthield.

Peter dacht even na om ze zover te krijgen dat ze me gaan.

'Er zijn zeemeerminnen!' zei Peter toen maar.

'Zeemeerminnen?' vroeg Wendy blij en vloog weer de lucht in.

'Indianen!'

'Indianen?' vroegen John en Michael tegelijk terwijl ze ook de lucht in vlogen.

'En piraten!' zei Peter.

De kinderen keken elkaar blij aan. John nam de leiding en vloog met een vreugdekreet het open raam uit, gevolgd door Michael. Wendy glimlachte en landde even op de grond.

Ze voelde dat ze ergens opstond en keek verward naar beneden. Ze zag dat ze op een soort zwart poeder stond. Ze knielde er bij neer en bekeek het aandachtig. Wendy herkende het, maar wilde liever dat het niet zo was. Toen ze opkeek zag ze dat Peter er bang naar keek. Wendy slikte moeizaam.

'I-is dit was ik denk dat het is?' vroeg ze.

Peter keek haar verbaasd aan.

'Hoe weet jij wat het is?' vroeg hij.

'Ik heb er ooit een keer over gelezen', zei Wendy terwijl ze weer naar het zwarte poeder keek. Op dat moment keek Michael door het raam naar binnen.

'Komen jullie nog? John en ik.... hé wat is dat?' vroeg Michael terwijl hij naar het zwarte poeder wees.

'Dat is...' zei Peter maar hij werd onderbroken door Wendy.

'Dat is... modder!' zei Wendy. Peter en Michael keken haar verbaasd aan.

'Want weet je, Peter hoeft in Neverland nooit in bad!' zei Wendy.

Hierdoor werd Michael zo blij dat hij weer naar buiten vloog. Wendy zuchtte opgelucht en keek weer naar Peter die haar nog steeds verbaasd aankeek.

'Waarom zei je niet gewoon wat het is?' vroeg hij.

'Als John en Michael er achter komen willen ze niet mee naar Neverland, willen ze niet meer sprookjes geloven en je hebt me net zelf verteld wat er gebeurd als ze niet meer in elfjes geloven', legde Wendy uit.

Peter zuchtte.

'Peter', zei Wendy rustig. 'Beloof me dat je me broertjes hier niks over verteld!'

Peter zweeg.

'Peter alsjeblieft!' smeekte Wendy.

Uiteindelijk zuchtte Peter en knikte hij. Peter en Wendy keken nog even stil naar het zwarte poeder voordat ze werden gestoord door John.

'Hé tortelduifjes komen jullie nog?' vroeg hij.

Als reactie deden Wendy en Peter allebei een stapje naar achter.

'Ge-Gaan we dan maar?' vroeg Peter ongemakkelijk met zijn hand in zijn nek.

'Ja, ja laten we maar gaan!' zei Wendy en samen vlogen ze het raam uit.