Michael, John en Wendy vonden dat de laatste avond dat Wendy in de kinderkamer sliep, de beste avond ooit moest worden. Er werd extra lang gespeeld, extra veel verhalen verteld en -wat Micheal het allerbelangrijkste vond- extra lang opgebleven.

Michael had een tekening gemaakt met de tekst 'Verboden voor volwassenen!! Alleen voor kinderen!!' erop geschreven en op de deur van de kinderkamer geplakt.

Soms klopte meneer Darling boos op de deur en zei dat ze minder geluid moesten maken of dat ze moesten gaan slapen. Maar de kinderen trokken ze zich er niks van aan.

Het werd langzaam laat op de avond en de kinderen werden langzaam moe. Vooral Micheal kon zijn ogen bijna niet meer open houden. Zo werd langzaam duidelijk dat Wendy's tijd in de kinderkamer er bijna op zat.

Nadat de kinderen klaar waren om te gaan slapen werd er weer geklopt op de deur. De kinderen verwachtten dat daarna de boze stem van hun vader kwam, maar in plaats daarvan deed hun moeder de deur open.

'Mag ik binnenkomen?' vroeg ze.

'Geen volwassen! Alleen kinderen!' riep Michael vanonder zijn deken.

'Maar weet je, ik ben ook een kind. Van mijn ouders', zei mevrouw Darling. Hierop wisten de kinderen niks meer te zeggen, maar ze waren eigenlijk blij dat hun moeder ze kwam instoppen. En zoals ze al verwachtte liep mevrouw Darling naar de bedjes van de jongens en stopte ze in.

'Moeder, kan jij niet met vader praten?' vroeg John.

'Ik denk dat zijn beslissing vast staat John', zei mevrouw Darling terwijl ze hem instopte.

'Maar ik ga het proberen', fluisterde ze en gaf John een kus op zijn voorhoofd.

'Waarom heb je die mooie jurk aan?' vroeg Wendy om snel van onderwerp te veranderen.

'Ik ga vanavond met je vader mee naar een feest van zijn werk.'

'Waarom?' vroeg John. 'Hij gaat altijd alleen!'

'Ja, maar door wat er allemaal gebeurd is op zijn werk, bood ik aan om met hem mee te gaan zodat hij niet meer zo voor schut staat bij zijn collega's.'

'Ha, vader kan het niet alleen aan!' mompelde John in zichzelf.

'Maar weet je? Jullie vader is eigenlijk een hele dappere man!' zei mevrouw Darling.

'Vader? Dapper?' zei Wendy ongelovig.

Mevrouw Darling liep naar het bed van Wendy toe en ging aan de rand zitten.

'Hij lijkt misschien niet dapper. Hij heeft nooit gevochten of met een pistool geschoten, gelukkig niet! Maar je hebt verschillende soorten dapperheid. Eén ervan is de dapperheid die ervoor zorgt dat je familie zo gelukkig mogelijk wordt. Je vader heeft er misschien moeite mee, maar hij doet het wel. Hij wilt meer dan iedereen dat jullie gelukkig zijn, maar laat het alleen niet zien. En daarom is jullie vader dapper.'

Wendy knikte.

'Maar dat heeft er niks mee te maken dat ik niet mag dansen', fluisterde ze met haar hoofd naar beneden. Ondertussen klommen John en Michael op Wendy's bed om mee te luisteren met het gesprek.

'Je vader wilt gewoon niet dat je iets breekt of dat je later geen werk krijgt en ongelukkig wordt.'

Wendy knikte weer en wreef haar opkomende tranen met haar mouw weg.

'Dank je moeder!' zei ze en gaf haar moeder een knuffel.

'Graag gedaan schat', zei mevrouw Darling en gaf haar dochter een kus op haar hoofd.

Daarna draaide ze zich naar John en Michael.

'En nu moet ik jullie zeker nog een keer instoppen!' zei ze lachend.

John en Michael rende snel weer naar hun bedje in en hun moeder stopte ze weer in. Daarna liep mevrouw Darling naar het open raam om hem weer dicht te doen.

'Moeder, mag het raam vanavond openblijven?' vroeg Wendy. Drie paar vragende ogen keken haar aan.

'Voor eh... frisse lucht!' zei Wendy.

'Dan doe ik hem wel weer dicht als ik terug ben', zei mevrouw Darling verward. Ze liep naar de deur toe.

'Slaap lekker', zei ze terwijl ze de lamp uitdeed.

'Slaap lekker moeder!' zeiden John, Michael en Wendy. En mevrouw Darling sloot de deur.