'Is vader al bijna thuis?' vroeg Wendy aan haar broertjes terwijl ze aan het ijsberen was.

John en Michael gaven geen antwoord net als bij de vorige 20 keer en speelden nerveus verder met hun speelgoed.

'Het is al half zes, hij moest al om vijf uur thuis zijn', zei Wendy. Ze zei het eerder tegen zichzelf dan tegen haar broertjes.

Vlak nadat meneer Darling de brief kreeg van de dansschool was Wendy rennend naar hem toe gerend en had het geprobeerd uit te leggen, maar er kwam niks anders uit haar keel dan snikken. Daarna hadden de beveiligers van de bank Wendy weggesleurd en naar huis gebracht.

Op dat moment hoorden de kinderen de voordeur opengaan.

'Wendy, John, Michael hier komen!' riep meneer Darling boos naar boven voordat zelfs de voordeur was dichtgelagen.

'George, rustig. Straks horen de buren je nog!' zei mevrouw Darling rustig.

Nadat de beveiligers Wendy naar huis hadden gebracht, moest Wendy alles uitleggen aan haar moeder. Mevrouw Darling was niet boos. Ze was teleurgesteld. En voor Wendy was teleurstelling erger dan boosheid.

'Laat ze het maar horen! Laat de hele buurt het maar horen!' riep meneer Darling.

Ondertussen liepen Wendy, John, Michael en Nana langzaam naar beneden.

Toen meneer Darling ze zag zei hij: 'En nu gaan jullie me haarfijn uitleggen wat er vanmiddag was gebeurd!'

'Vader wees niet boos op John en Michael, het is allemaal mijn schuld', zei Wendy. Het laatste wat ze nu nog wilde was dat haar broertjes hier de dupe van worden.

'Nee ik wil nú weten wat er is gebeurd. Nee wacht, ik wil eerst weten wat dit is!' zei meneer Darling terwijl hij boos de geopende brief van de dansschool uit zijn jasje pakte.

'Heb jij je achter mijn rug om ingeschreven bij een of andere dansschool?'

'George, laten we even gaan zitten met een kopje thee en dan.....'

'Wist jij hier soms van?' zei meneer Darling boos tegen zijn vrouw.

'Vader stop! Niemand wist er iets van!' loog Wendy. Ze voelde dat er aan haar jurk werd getrokken door John en Michael.

'Maar Wendy, wij wisten toch....' zei Michael zo zacht dat alleen Wendy het hoorde.

'Sssst', suste Wendy tegen haar broertjes en duwde ze naar achter terwijl ze zelf een stap naar voren zette richting haar vader.

'Vader, het is allemaal mijn schuld, laat John en Michael hier buiten', zei Wendy rustig.

'Als je maar niet denkt dat je naar deze school toe gaat!' zei meneer Darling boos.

Wendy hapte naar adem en kon niks zeggen.

'George alsjeblieft! Laat Wendy het uitleggen!' zei mevrouw Darling terwijl ze nog steeds probeerde om haar man te sussen.

'Mijn dochter gaat niet naar een dansschool en wordt later niet een of andere 'show girl!'

'Vader, zo zit het helemaal niet in elkaar!' zei Wendy met tranen in haar ogen.

'Wat weet jij er nou van? Denk je dat de wereld één groot blij gedoe is? Dat je gewoon alles kunt doen wat je wilt zonder er maar iets voor terug te doen?' zei meneer Darling boos.

'Ik wilde vandaag opslag vragen omdat we langzaam geen geld meer hebben om zelfs eten te kopen laat staan voor een dansschool! En dankzij jullie actie ben ik zelfs bijna mijn baan kwijtgeraakt!' Meneer Darling richtte zich nu naar alle drie de kinderen.

'En nu ik toch bezig ben...' zei meneer Darling terwijl hij Nana bij haar riem pakte.

'Dit is een hond! Geen dienstmeid!' meneer Darling duwde Nana de achtertuin in en bond haar vast aan een paal.

'Vader, luister toch alstublieft naar mij....' zei Wendy snikkend.

'Nee, Wendy dit gesprek is afgelopen!' meneer Darling draaide zich naar Wendy toe en keek haar recht in de ogen.

'Vanaf morgen krijg je je eigen kamer en hou je op met je belachelijke verhalen'. Meneer Darling zuchtte diep en zei toen: 'Het is tijd dat je volwassen wordt!'