'Maar het is echt waar!' zei Wendy tegen haar broertje. School was net afgelopen en Wendy en haar broertje liepen met Nana naar huis. Nana voorop, de kinderen erachter.

'En waarom zijn wij dan niet wakker geworden?' vroeg John. John geloofde het verhaal van Wendy niet over een schim die blijkbaar door zijn kamer was gevlogen. Voor Michael was het een verhaaltje voor het slapen gaan, maar dan op een heel raar moment van de dag.

'Jullie twee sliepen laatst nog door een onweersbui heen', zei Wendy. Ze baalde dat haar broertjes het niet geloofden.

'Maar eh... het kan gewoon niet oké!' zei John. Hij wist even niet wat hij terug moest zeggen.

'Dan geloof je het maar niet hé, maar ik weet wat ik gezien heb!' zei Wendy. Ze loog een beetje. Het was pikkedonker geweest toen ze wakker werd van het kabaal. Toch zweert ze dat ze iets zag. Toen de kinderen bij hun huis aankwamen was de postbode er ook.

'Hey jongens, goeie dag op school gehad?' vroeg de postbode genaamd Lucas. Hij was jong en vroeger de oppas van de kinderen als mevrouw Darling ergens naartoe moest. Nu hij ouder was kwam hij elke dag de post brengen.

'Eh, ja hoor!' mompelde John en Michael terwijl ze achter Nana naar binnen liepen.

'Zo te horen hebben ze een vermoeiende dag achter de rug!' zei Lucas tegen Wendy.

'Ik denk het', antwoordde Wendy. Lucas gaf de post aan haar.

'Meteen aan je ouders geven hé!' zei Lucas terwijl hij weer verder liep.

'Eh ja. Tuurlijk. Dag Lucas!' mompelde Wendy voor zich uit terwijl ze naar binnenliep en de deur dichtgooide. Ze was op zoek naar de brief van de dansschool. Toen ze het niet vond gooide ze de rest van de brieven op tafel.

Ze wilde zich omdraaien, maar zag iets in haar ooghoek. Ze liep weer naar de netjes opgestapelde brieven en zag het toen. Er stook één envelop uit met een zegel erop van de dansschool. Snel pakte Wendy de brief en ja hoor. Op de envelop stond met gekalligrafeerde letters haar naam: 'Wendy Darling'.

'Jongens!' gilde Wendy. John en Michael kwamen van boven aangerend

'Wat, wat is er?' vroeg John geschrokken. Wendy gaf ze de brief.

'Je toelatingsbrief!' zei John enthousiast. Voor Michael ging alles een beetje snel.

'Ik weet nog helemaal niet of ik ben toegelaten', zei Wendy terwijl ze de brief weer terug pakte.

'Maak hem dan open!' zei John. Michael begon te klappen.

Wendy aarzelde. Haar toekomst stond op dit papiertje. Ze ademde rustig uit en maakte de brief open. Ze las snel de brief en glimlachte. Daarna schrok ze opeens, liet de brief vallen en rende toen geschrokken naar buiten.

'Wendy!' gilde Michael. Terwijl Nana blafte en achter Wendy aanrende raapte John snel de brief op. Hij las snel brief en las dat Wendy was aangenomen. Maar naast dat geweldige nieuws, stond er onderaan het meest verschrikkelijke nieuws wat je kon bedenken:

Er was een brief naar haar vaders werk verstuurd.

~

Wendy rende en rende. Het idee dat haar vader de brief las zonder enige uitleg maakt haar gek. Gelukkig kende Wendy de weg naar haar vaders bank uit haar hoofd. Wendy rende over stoep, maar ook dwars door het verkeer. Het geschreeuw en geluid van de auto's hoorde ze niet eens meer. Ze hoorde ook het geblaf van Nana en het hoge gegil van John en Michael niet. Terwijl John en Michael gedwongen moesten stoppen voor al het verkeer, rende Nana er telkens snel langs.

Wendy was bijna bij de bank toen ze Lucas bij zijn fietsje zag staan. Wendy rende langs een auto die haar op een haar na niet had geraakt. Wendy stopte geschrokken en keek in de bange maar ook boze ogen van de bestuurder. Wendy bleef nog even geschrokken staan, maar rende daarna toch naar Lucas.

Nana moest wel stoppen voor de auto en toen de auto voorbij was gereden was de hond Wendy uit het zicht verloren. Daarom rende de hond maar richting de bank.

'Lucas! Lucas!' gilde Wendy tegen Lucas. Lucas keek geschrokken om naar de uitgeputte Wendy.

'Wendy! Je liet me schrikken!' zei Lucas.

'Zeg alsjeblieft dat je mijn vader nog post moet geven' smeekte Wendy.

'Nee sorry, ik heb je vaders post aan de postjongen van de bank gegeven. Maar waarom wil je dat wete...' Lucas kon zijn zin niet afmaken, want Wendy rende al weer weg. Richting de bank.

~

Voor meneer Darling was het vandaag een belangrijke dag. Vandaag ging hij opslag vragen aan zijn baas. Het enige probleem is zijn baas. Dat was een chagrijnige man die alleen aan zichzelf en zijn geld dacht. Meneer Darling had gerekend hoelang het duurde wanneer hij binnenkwam en naar zijn kantoor ging. Dat duurde precies 54 seconden. Daarna was hij niet meer aanspreekbaar. Dus moest meneer Darling in deze tijd een overtuigend verhaal vertellen waarom hij opslag zou moeten krijgen. Deze tekst heeft hij drie weken geleden geschreven en kent het al twee weken en zes dagen uit zijn hoofd. En vandaag was dan eindelijk de dag dat meneer Darling het aandurfde.

Toen zijn baas, meneer Jansen, binnenkwam, stond meneer Darling meteen op en liep naar hem toe. Meneer Jansen was alleen al in gesprek met iemand anders.

'Dit is belangrijk! Zorg ervoor dat het lukt', zei meneer Jansen tegen een klein kaal mannetje.

'Eh meneer, meneer!' Meneer Darling probeerde er tussen te komen. Zonder succes.

Meneer Jansen en het kleine mannetje gingen gewoon door. Over 30 seconden was meneer Jansen in zijn kantoor en was meneer Darlings plan mislukt.

'Meneer Jansen!' riep meneer Darling geërgerd omdat hij hem negeerde. Dit hoorde meneer Jansen wel en keek boos om.

'Hoe durft u mij te storen in een gesprek meneer Darling!' zei hij boos.

'Eh, eh. Nou kijk meneer het zit zo...'

Op dat moment gingen de deuren van de bank hard open en kwam Nana binnen gerend. Ze rende op meneer Darling af en sprong op hem, waardoor hij op de grond viel. Pal voor de ogen van Meneer Jansen.

Op dat moment deed Wendy de deuren van de bank open.

'Vader! Ik kan het uitleg....' Wendy schrok toen ze haar vader op de grond zag liggen met Nana op zijn buik. Ze kon nog net haar lach inhouden.

'Wendy! Wendy!' riepen John en Michael uitgeput. Ze zagen hun zus kijken naar hun vader, waardoor zij ook hun vader op de grond zagen liggen. Helaas konden John en Michael niet hun lach inhouden. Hierdoor werd meneer Darling nog bozer dan hij al was. Hij duwde Nana van zich af en stond op.

'Naar huis jullie! Wij praten hier vanavond over!' riep meneer Darling boos tegen zijn kinderen. John en Michael rende snel weg terwijl Wendy nog in de deuropening bleef staan. Op dat moment liep de postjongen van de bank naar meneer Darling toe en voordat Wendy iets kon zeggen of doen gaf de jongen de post aan meneer Darling.

Met bovenop de brief van de dansschool.