Midden in de nacht vloog er door het open raam opeens een windvlaag de kinderkamer binnen. Een 'schim ' - om het zo maar even te noemen - kwam via het raam de kamer binnen met een klein vliegend lichtje. De ogen van de schim keek om zich heen. Het was de eerste keer dat de schim in meer dan 13 jaar binnen in het huis was. Het liep met zijn voeten, bekeek en bewonderde de kamer. Het kleine lichtje bekeek alles vlug en vloog toen door het sleutelgat naar buiten, het huis in.

De schim maakte een schrikgeluid, maar bedekte snel zijn mond wanneer het besefte dat de kinderen er door wakker konden worden. Geschrokken keek de schim om zich heen om te zien of de kinderen wakker waren geworden. Wanneer het zeker wist dat ze gewoon sliepen vloog de schim opeens. Zonder vleugels, zonder eigenlijk iets wat op het blote oog te zien was. Het vloog naar Michaels bed. Stil en zonder te bewegen bekeek de schim het kleine jongetje wat stevig met zijn ene hand zijn teddybeer vasthield en met de duim van zijn andere hand in zijn mond zat. Na een tijdje vloog het naar het bed van John en herhaalde zijn stappen. Daarna vloog het naar de overkant van de kamer en bekeek snel of de hond nog sliep. Toen de schim zeker was dat de hond nog sliep, liep het langzaam naar het bed van Wendy. De schim keek lang en langzaam naar het bruin harige meisje in het bedje. Een lange tijd ging voorbij waarbij de schim naar het meisje keek, totdat de schim voelde dat er iets niet klopte. Langzaam keek het naar links en keek rechtstreeks in de bruine ogen van een hond. Geschrokken bleef het kijken naar de hond en de hond keek boos terug. De schim liep langzaam achteruit met zijn ogen nog steeds op de hond gericht. Toen het bijna bij het raam was struikelde het over een aantal blokken heen.

Dit was een startschot van een soort kettingreactie. Als eerste begon de hond te blaffen waardoor Wendy geschrokken wakker werd - waarbij Micheal en John verdacht bleven slapen -. Ook kwam het kleine lichtje snel de kinderkamer weer binnen, maar vloog ook meteen weer naar buiten. Terwijl Wendy druk bezig was om een kaars op te steken, rende Nana naar de schim. De schim vloog zo snel mogelijk naar buiten, maar kon niet verder door een felle pijn bij zijn voeten. Nana beet in hem. De schim had geen idee waar Nana in beet, maar wist wel zeker dat het niet zijn voeten waren. De schim trok en trok en uiteindelijk won hij de trekwedstijd, maar niet zonder een prijs te betalen. Toen de schim veilig buiten was merkte het dat het iets miste. Na lang zoeken, kijken en ontdekken wist de schim het opeens! Het miste zijn schaduw!

Nog steeds met pijn keek het naar het raam waar het ongeluk was gebeurd. De schim zag het meisje verschrikt rondkijken met een kaars in haar hand op zoek naar iets verdachts. De schim besefte zich dat het nu niet terug kon naar de kinderkamer om zijn schaduw te halen. Het besefte dat het later nog een keer terug moest komen. Het moest terug naar de kamer waar een nieuwsgierig meisje hem stond op te wachten.