Peter voelde zich een eikel. Eigenlijk voelde hij zich ergere dingen dan een eikel, maar dat was ongepast dus hij hield het bij eikel.

Hij zat in zijn eentje in een boom aan de rand van het bos voor zich uit aan het starem. Al sinds de bruinharige jongen hier op Neverland was gekomen, kwam hij naar deze boom toe om even alleen te zijn. Na een tijdje noemde hij de boom zijn 'Denkboom' omdat hij hier altijd goed kon nadenken. Dat was dit keer niet anders, er kwam zelfs meer uit dan hij verwachtte. Naast zijn gedachtes kwamen er allemaal gevoelens omhoog die hij al heel lang niet meer had gevoeld.

Hij voelde zich down, maar dat was niks nieuws. Maar hij voelde zich ook verdrietig en boos tegelijkertijd en voor het eerst in een lange tijd voelde hij zich eenzaam.

Zo had hij Tinkerbell verbannen, degene die bij hem was geweest sinds hij voor de eerst hier op Neverland belandde. Peter heeft de tijd in niet in de gaten gehouden, maar het gaat wel over een aantal decennia.

En nu was alles wat hij sindsdien had opgebouwd verpest. En dat allemaal door Wendy. Peter weet zelf ook dat dit niet het geval was en dat hij haar niet overal de schuld voor moest geven. Misschien als hij bij haar was gebleven, konden ze het probleem samen oplossen en was het misschien nu allemaal voorbij geweest.

Maar nee, Peter moest weer eens boos worden. Iets waaraan hij moet werken. Dat kon ook nog wel op zijn 'to-do lijstje'. Voor iemand die alle tijd in de wereld had, was zijn lijstje behoorlijk lang geworden.

Op dit moment kon hij kiezen om twee dingen te doen. Of hier blijven zitten en blijven mokken óf om terug naar huis te gaan en zich te verontschuldigen. Hij besloot voor het laatste te gaan aangezien hij hier sinds hij hier al vanaf het begin van de ochtend zat en het nu al begon te schemeren.

Hij sprong uit de boom en vloog naar het huis onder de grond. Aangekomen voelde hij zich best schuldig tegenover de lost boys omdat hij vanochtend zonder iets te zeggen weg was gegaan. Dat moest hij maar eerst goed maken. Hij stapte naar binnen en zei: 'Jongens, sorry dat ik zo...'

Hij bleek in een lege ruimte te staan. 'Jongens?'

Normaal gesproken waren de jongens 's avonds binnen omdat het dan het gevaarlijkste buiten was. Meestal hielden de jongens er zich aan en anders vertelden ze Peter waar ze heen gingen. Maar dit keer konden ze dat niet doen aangezien Peter de hele dag een eikel was en niet gezegd had waar hij heen ging.

Hij wilde net weg lopen om te kijken of iedereen misschien in het Indianen kamp waren, toen hij in zijn ooghoek iets zag liggen. Hij draaide zich om en zag een brief liggen met zijn naam erop. Hij tilde het op en bekeek het handschrift. Het moest wel van Wendy zijn aangezien Peter het handschrift niet herkende en het er vrij meisjesachtig uitzag.

Peter twijfelde of hij het wel moest openmaken, maar besloot het toch te doen. Misschien stond er iets in waar de jongens waren.

Lieve Peter,

Als je dit leest, ben ik al weg. En nee niet weg als in ergens anders op het eiland, maar weg als in terug naar Londen. Ik merkte dat alles mis ging sinds wij zijn aangekomen en om alles weer goed te maken vond ik het het beste om weer terug te gaan. Daarnaast kregen Michael en John ook heimwee en wilde ook graag naar vader en moeder.

Ik weet dat we hier heen zijn gegaan omdat ik anders moet opgroeien, maar als dit de enige manier is om weer vrede op Neverland te krijgen, aanvaar ik de consequenties.

En als je je afvraagt waar de lost boys zijn, die zijn mee terug gegaan, Ze hebben allemaal hun eigen reden waarvan ik het ongepast vind om het zo aan je te vertellen. Misschien kun je ze een keer opzoeken en dan willen ze het vanzelfsprekend aan je vertellen.

Het spijt me van alles en ik hoop dat je mijn beslissing begrijpt.

En maak je maar geen zorgen dat we niet de weg weten. Ik heb iemand ontmoet die ons veilig naar London kan brengen en dan gaat Kotori zelf ook....

'Kotori', mompelde Peter toen hij het doorhad wat er aan de hand was. 'Natuurlijk!'

'Je riep?' hoorde de jongen achter zich. Peter pakte zijn mes uit zijn zak en stond ermee in de aanslag toen hij oog in oog stond met de oudere jongen. Kotori trok verbaasd zijn wenkbrauwen op, hij wist niet dat Peter zo boos zou reageren.

'Wat doe je hier?' vroeg Peter knarsetandend.

'Oh gewoon. Even kijken of je Wendy's brief had ontvangen...' meer kon Kotori niet vertellen aangezien Peter hem tegen de dichtstbijzijnde muur aanduwde en zijn mes tegen Kotori's keel aanhield.'Wat heb je met ze gedaan?'

Kotori grinnikte. 'Mooie stem Peet.' Daar werd Peter allemaal nog kwader van en hield zijn mes nog strakker tegen Kotori's keel aan. Wanneer Kotori nu zou bewegen zou hij zijn eigen keel opensnijden. Maar het leek Kotori niks te deren want zijn arrogante grijns zat nog steeds op zijn gezicht geplakt.

'Ow Peet jij veranderd ook nooit hè?' De verwarring moest vast van Peters gezicht af te lezen zijn aangezien Kotori meer uitleg begon te geven. 'Niet de moed hebben om iemand te vermoorden. Altijd er voor zorgen dat ze het zelf doen. Zoals iemand in het water gooien als ze niet kunnen zwemmen of iemand neersteken waardoor ze dood gaan door de wond die ze niet zelf hebben verzorgd. Daardoor weet ik dat je me nu ook niks aan doet.' Met een snelle beweging haalde Kotori de mes van zijn keel af. Daarna stapte hij weg van de muur alsof er net niks gebeurd was en streek zijn kleren glad. Een slordige combinatie van een piratenpakje en zo'n pak die iedereen draagt in de ''echte wereld'' . Maar Kotori droeg het met trots alsof hij de netste man van het eiland was.

'Wat moet je?' zei Peter zo dwingend al hij maar kan. Hij voelde zich nutteloos nu Kotori hem zo makkelijk had ontwapend. Nu moet hij het alleen met woorden doen.

'Ik kom iets afgeven.' Uit de binnenkant van zijn jasje haalde Kotori een pakje te voorschijn. Hij hield het naar voren zodat Peter het kon aanpakken, maar Peter keek er naar alsof het in brand stond.

'Alsjeblieft Peter! Waar zijn je manieren? Ik dacht dat de indianenstam ervoor zorgde dat je nog een beetje fatsoenlijk leefde.' Kotori liep naar voren, pakte Peters arm hard beet en legde het pakje in Peters hand.

'Was dat nou zo moeilijk?' De grijns op Kotori's gezicht begon Peter steeds meer te irriteren.

'Wat is dit?'

'Een cadeautje! Van mij aan jou. Ik dacht dat je er wat aanhad nu je zo alleen bent!'

Peters grip om zijn mes werd steeds strakker. 'Waar zijn ze?'

'Heb je Wendy's brief dan niet gelezen? Ze is op weg naar Londen met haar broertjes! Maar ik kan natuurlijk niet zeggen of ze daar veilig zijn aangekomen...'

Dit bracht Peter in beweging en zijn vuist belandde al snel in Kotori's gezicht. Daarna duwde hij de oudere jongen tegen de muur en hield zijn mes weer bij Kotori's keel. 'Je gaat me nu precies vertellen waar iedereen is! Geen spelletjes meer!'

Kotori spuugde wat bloed uit zijn mond, maar zijn grijns zat er nog steeds. 'Peet, heb je nou weer niet geluisterd naar wat ik net heb verteld?'

Dit keer verscheen er een grijns op Peters gezicht. 'Maar natuurlijk!'' zei hij voordat hij zijn mes in Kotori's bovenbeen zette. De oudere jongen zakte van pijn in elkaar terwijl Peter het mes er weer uittrok. 'Zoals je al zei gaan sommige mensen dood als ze hun wond niet goed verzorgen. Daarom ga je nu eindelijk mijn vragen beantwoorden!'

Uit Kotori's keel kwam een kwaadaardig lachje waardoor Peter hem nog een klap in zijn gezicht gaf. 'Spreek!' gilde Peter.

'Zozo, mag ik dit nou echt meemaken? De grote Peter Pan die zijn principes verbreekt en toch langzaam kwaadaardig wordt? Ik ben ontroerd!'

Dat zorgde ervoor dat Peter langzaam zijn mes liet zakken. Hij was uitverkoren om hier op Neverland te zijn voor een reden en hij besefte dat hij zich hier langzaam maar zeker zich niet meer aanhield.

Kotori zag hier een kans en sloeg Peter hard in zijn gezicht waardoor hij naar achter viel en zijn mes uit zijn hand liet vallen. Kotori stond langzaam op en ging mankend naar Peter toe die weer in zitpositie zat. 'Peet je weet toch dat ik getraind ben om niks te zeggen? Dat weet jij maar al te goed, jij hebt de training samen met mij gevolgd.'

Kotori knielde neer, zo goed als hij kon met zijn bebloede been. 'Kijk, ik ben hier om te zien hoe wanhopig je was. En weet je? Je bent extreem wanhopig.' Hij hield Peter vast bij zijn keel. 'Zo wanhopig dat het bijna zielig is. Ik kan je niet beloven wat er met je groepje vrienden gaat gebeuren, maar ze worden niet op een brute wijze vermoord. Hopelijk kan je daardoor fijn gaan slapen.'

'Waar heb je het- .' maar voordat Peter zijn vraag kon afmaken kreeg hij een harde klap in zijn gezicht en werd alles zwart.

______

NOT EDITED

A/n

Jaaa... ik heb zeg maar geen reden maar om niet te updaten niet waar?

Heel erg bedankt dat je dit verhaal nog steeds leest! Hier heb je een koekje *geeft je een virtueel koekje*